برویم جایی که کمتر کسی رفته
درباره برنامه تلویزیونی «بی‌واسطه» با اجرای محمد دلاوری که پخش سری تازه آن مدتی است در شبکه یک شروع شده
هفت صبح| سال پیش برنامه «بی‌واسطه» روی آنتن رفت و توانست اتفاقات مهمی را رقم بزند. مطالبه‌گری از مسئولان در کنار برجسته کردن نقاط قوت بخش‌های مختلف، ویژگی اصلی برنامه لقب گرفت. محمد دلاوری نیز در یک تجربه تازه توانست گفت‌و‌گوهایی مفید، آن هم خارج از استودیو انجام دهد. حالا سری دوم «بی‌واسطه» با همان سیاست به آنتن شبکه یک رسیده است.
مورد اول| سفری مهیج
سری اول «بی‌واسطه» موضوعات مهمی را پیگیری کرد. در سری دوم به نظر می‌رسد یکی از اولویت‌ها پرداختن به مسائلی است که دیگر برنامه‌ها کمتر سراغ‌شان می‌روند یا به دلیل سختی، از کنارش عبور می‌کنند. اولین قسمت با همین گزاره شروع می‌شود: ورود به کارخانه اسلحه‌سازی وزارت دفاع و پخش تصاویری از کارخانه ساخت اسلحه‌سازی پارچین. تماشای این تصاویر توام با غافلگیری برای بیننده است. رآکتور هسته‌ای، سازمان اورژانس کشور، وزارت نیرو و ... مکان‌های دیگری است که کاروان «بی‌واسطه» مد نظر داشته‌اند. در این رهگذر، محله هرندی و فعالیت‌های تکیه‌گاه آقا مرتضی علی(ع) در رسیدگی و توجه به آسیب‌های اجتماعی این منطقه هم از یاد برده نمی‌شود.
مورد دوم| روایت شیرین و صادقانه
دوربین «بی‌واسطه» همانطور که از نام برنامه پیداست، بدون تکلف و تشریفات مرسوم و در یک کلام بدون واسطه، با فلان آقای مدیر مسئول همراه می‌شود. با خودروی برنامه یا خودروی سازمانی‌اش به محل کارش می‌روند و پا به فضایی می‌گذارند که ممکن است هر روز اتفاقات و ماجرای عجیب و پیچیده‌ای در آنجا رخ دهد که نقل آن از زبان یک مدیر برای مخاطب جذاب باشد.در «بی‌واسطه» همین ماشین‌سواری با فلان مسئول هم معنایی دارد و برای رسیدن از جایی به جای دیگر و هدفمند طراحی شده و صرفا برای وقت‌گذرانی نیست.حتی در فصل جدید هم، به نظر می‌رسد تیم سازنده برنامه سخت‌گیرتر شده‌اند و حجم فعالیت دوربین و مجری نسبت به فصل قبل بیشتر شده و این تفاوت را در محیطی که وارد آن می‌شوند می‌توان به سادگی حس کرد. گفت‌و‌گوها در «بی‌واسطه» فضایی مطالبه‌گرانه دارد و برای مخاطبی که در جست‌وجوی حرف حساب است، دیدنی و شنیدنی است.اینجا کسی به دنبال یقه‌گیری و مچ‌گیری نیست و همین نگاه کنشگری به مسائل و سوژه‌هایی که به سراغ‌شان رفته به نقطه قوت برنامه تبدیل شده است. عنصر روایت در بی‌واسطه محترمانه و البته با صراحت و انتقاد به نقاط ضعف و قوت سوژه می‌پردازد بدون آنکه وجهه تبلیغاتی یا سیاه‌نمایی به خود بگیرد. رعایت همین نکته ساده باعث می‌شود که مخاطب ایرانی که کشورش را دوست دارد، از تماشای این برنامه عصبانی یا دلسرد نشود و از دیدن نقاط قوت و توانایی‌های ایران لذت ببرد.
مورد سوم | عملکرد دلاوری
موفقیت و دیده شدن یک برنامه سوژه‌محور با چاشنی گفت‌وگوی انتقادی و چالشی چقدر به شخصی که اجرای آن را برعهده دارد، بستگی دارد؟ به قول محمد صالح اعلای نازنین، خیلی خیلی زیاد. « بی‌واسطه» بخش زیادی از موفقیتش را سوای تیم تولید، مدیون محمد دلاوری است. او در مباحث سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و ... بدون جانبداری و جهت‌گیری حرف‌هایش را می‌زند. مخاطب در این برنامه تعریف، تمجید، نقد، طعنه، طنز و کنایه و مطالبه‌گری را یکجا می‌بیند و بخشی از این اتفاق حاصل تجربه و اجرای دلاوری است که سابقه روزنامه‌نگاری و نویسندگی را هم در کارنامه‌اش دارد.
مورد چهارم| ساختار برنامه
درباره «بی‌واسطه» این نکته را نباید از یاد برد که ساخت چنین آثاری کاری سخت است. مصاحبه در استودیو، به دلیل فراهم بودن شرایط آسان‌ترین روش است اما دوربین «بی‌واسطه»، خود سراغ سوژه‌ها می‌رود. تنوع و پراکندگی موضوعات و همچنین ورود به مراکزی که دیگران سراغش نرفتند، بر این سختی اضافه می‌کند. البته چنین روشی بی‌نتیجه نبوده؛ همانطور که در همین قسمت‌های نخست، «بی‌واسطه» با موضوعات حساس و جنجالی مثل اسلحه‌سازی، صنعت هسته‌ای و ... حسابی سر و صدا راه انداخته و تماشای یک مستند-برنامه شسته رفته را به بیننده‌اش نوید می‌دهد. برنامه‌ای که اگر در کنداکتور پخش تلویزیون دچار تغییر نشود و پخش منظم و بدون جرح و تعدیلی داشته باشد، می‌تواند در جذب بیننده تلویزیونی و مخاطبان فضای مجازی از برنامه‌های دیگر پیشی بگیرد. این را هم اضافه کنیم که فصل دوم «بی‌واسطه» محصول سازمان اوج است و سید محمدعلی صدری‌نیا تهیه‌کنندگی و کارگردانی‌اش را برعهده دارد.
