سودوکو برایش فقط یک سرگرمی نبود؛ تمرینی بود برای حافظه، برای حوصله، برای یک قول قدیمی

صدای خش‌خش کف‌پوش‌ها، مثل پاهای کسی که آهسته از کنارم رد می‌شد؛ صدای ناله‌ آرام درها ...

بیابان خالی و ساکت و توفان ستاره و درخت‌های گز که باد هم تکان‌شان نمی‌دهد...

مرا به نمایشگاه کتاب برده‌ بودند تا بالاخره به دست یارم برسم ...

جزیره‌ای که می‌خواهد الگویی برای توسعه پایدار در جزایر جنوبی کشور شود

در برخی ایستگاه‌ها، گروه‌های موسیقی کوچک به استقبال‌مان می‌آمدند

نصرت‌الله رفت‌ اما لبخندش میان تونل‌ها مانده؛ شبحی از مهربانی در قطاری بی‌مقصد

قصه‌ها دیگر گفته نمی‌شوند، تایپ می‌شوند. نه در حضور دیگران، که در حضور یک صفحه‌ درخشان

‌عذرخواهی‌ عجیبی‌ که بیشتر به فرافکنی شباهت داشت تا پوزش

انسان مدرن، دیگر باید چیزی فراتر از یک حل‌المسائل متحرک باشد. باید دوباره بلد شود سؤال بپرسد. سؤال‌های واقعی. تلخ،…