ستون فقرات| شب بخیر زن چشم‌درشتِ هراسان

هفت صبح| چند وقت قبل اتفاقی چشمم به تصویر زنی پیر و شکسته افتاد. مدتی به عکس خیره شدم و فکر کردم چقدر این لبخند آشناست. اگر توضیح زیر تصویر را نخوانده بودم هیچ وقت نمی‌فهمیدم که او شلی دووال، بازیگر نازک و قد بلند و چشم درشتِ «شاینینگ» و همسر ملوان زبل است.

هیچ چیز از شلی دووال قدیمی باقی نمانده بود جز همان لبخند. بازیگری که در دهه 70 و 80 در فیلم‌های رابرت آلتمن و کوبریک درخشیده و جایزه کن را به خانه برده بود، یک دفعه از جایی به بعد محو شد. می‌گفتند دچار بیماری روانی شده. رهایش کردند و کم کم فراموش شد.

سال‌ها بود که زن دور از هالیوود، در زادگاهش زندگی می‌کرد و کل روز پشت فرمان تویوتای سفیدش می‌نشست و در خیابان‌ها می‌چرخید و با محلی‌ها گپ می‌زد و همبرگر می‌خورد‌. دیگر اثری از آن اندام باریک و صدای مینی ماوسی نبود. سیگارهایی که پشت هم دود می‌کرد، صدایش را خشک و خش دار کرده و در توهماتش چیزهایی می‌دید که دیگران قادر به دیدنش نبودند.

چند سال قبل وقتی در برنامه پر سر و صدای دکتر فیل ظاهر شد گفته بود معتقد است رابین ویلیامز -دوست و همکار قدیمی‌اش- زنده است و بارها او را ملاقات کرده. بعد اضافه کرده بود حالش هیچ خوب نیست و ‌نیاز به کمک دارد.

دیدن زندگیِ سقوط کرده آدم‌هایی که زمانی در اوج بودند غم انگیز است. زن زیبایی که زمانی با لباسی فاخر بر تن راهی مهمانی‌های باشکوه و فرش قرمزها می‌شد، دیگر بی‌پول و طرد شده در خانه‌ای اشتراکی در تگزاس روزگار می‌گذراند و گاهی با دیدن تصویر خودش با آن سرِ نیمه خالی و موهای کم‌پشت به غریبه‌ای یادآوری می‌کرد: «من زمانی دختر خوشگلی بودم.»

شلی دووال دو روز قبل در ۷۵ سالگی به خوابی فرو رفت که بیداری نداشت.

شب بخیر زن چشم درشتِ هراسان.