یادداشت‌های روزانه| کدام ماه عسل؟ کدام همسفر؟
بهترین فیلم‌های سال‌های 55 و 56 فیلم‌هایی هستند که خارج از روند بازار آزاد سینمای ایران ساخته شده‌اند
هفت صبح| یک: دیروز در سمینار دورنمای سینمای ایران در سینما آزادی حاضر بودم. آنجا حسین فرحبخش تهیه‌کننده انرژیک و پرکار باز هم همان حرفهای قدیمی درباره حرفهای بودن سینمای قبل از انقلاب در برابر سینمای دهه شصت را تکرار کرد. متوجه بودم که ایده‌هایش به خاطر مخالفت شدیدش با طیف سید محمد بهشتی و فخرالدین انوار و عبدالله اسفندیاری است که سینمای دهه شصت ایران را به شدت تحت کنترل داشتند.
اما به هرحال مقایسه سینمای دهه شصت با سینمای دهه پنجاه بخصوص فرآورده‌های بخش خصوصی کار اشتباهی است. بهترین فیلم‌های سال‌های 55 و 56 فیلم‌هایی هستند که خارج از روند بازار آزاد سینمای ایران ساخته شده‌اند. فیلم‌هایی مثل بن بست و گزارش و شطرنج باد و سوته دلان و سفرسنگ یا سازش و چشمه. در تولید همه این فیلم‌ها کمک‌های مالی هنگفت سازمان‌های دولتی و وابسته به حکومت وجود داشتند و فیلم‌های بدنه سینما عموما آثاری بی‌ارزش و سخیف هستند.
(برخلاف موسیقی پاپ قبل از انقلاب که مدیون حسن سلیقه تلویزیون و مدیرانش بوده است) یادم است در پروپاگاندای مدل «منوتو »واقعا فکرکردم که فیلم ماه عسل اثر قابل دیدنی است و خب چه اشتباهی کردم! به جز یکی دو سکانس مابقی فیلم ارزش لحظه‌ای نگاه کردن هم ندارد. در همان دهه شصت سینمای ایران فیلم‌های حیرت انگیزی تولید کرده است: ناخدا خورشید و پرده‌آخر و هامون و دندان مار و شبح کژدم و مهاجر و کلوزآپ و اجاره‌نشین‌ها و کشتی آنجلیکا و سرب و دیده‌بان و بایکوت و خانه دوست کجاست و دونده و عروس و مادر و مادیان و ....
دو: سیاست مثل تاریکی می‌ماند. مثل دره‌ای ترسناک که وقتی مدام به آن خیره می‌شوی کم کم آن تیرگی و آن تاریکی بر جانت مستولی می‌شود.خوشحالم که پزشکیان فوتبال بازی می‌کند و گروه دوستان خاص خودش را دارد و کوه می‌رود و نهج‌البلاغه را همچون کتاب بالینی خود دارد.
فرصت‌هایی برای تنفس کشیدن در هوایی خارج از سیاست و قدرت و ایدئولوژی. کاش این دوستان خشماگین و کینه‌توز رادیکال اصولگرا هم این فرصت‌ها را برای خود دریغ نکنند. از ساحت سیاست کمی خارج شوند و بین مردم بروند و در این هوای گرم فالوده خنک بخورند. مثل کاری که مثلا ضرغامی انجام داد. پوپولیستی است؟ چه بهتر . اصلا کمی پوپولیست باشید.
