درباره آتش‌افروزی کلامی غلامرضا قاسمیان در میانه صلح شکننده تهران و ریاض

ترسی بی‌کلام، اما عمیق؛ ترس از سقوط، از زخم شدن زانوها، از خنده همسالان یا حتی از فریاد ناامیدی پدر

باید سبزی را نیم‌کیلو خرید. باید برنج را بسته‌بندی‌ یک کیلویی گرفت زندگی مشترک او با تورم، با اتفاقی شبیه ماه‌عسل…

گاهی استعفا دادن، نه از شغل، از آن نسخه کهنه خودمان، همان مرگ ضروری است

می‌گویم کجا چاخان کرده‌ام که می‌گوید: «همون که می‌گی کوکازیرو شیرین نیست.»

پیاده‌روی دیگر «فعالیت» نیست؛ «ویژگی» شده

یکی گفته اگه مردم جای کولر از بادبزن استفاده کنند، مشکل برق برطرف میشه!

تشویق ممتد‌ یک فیلم‌ گاهی نشانه ناامیدی است

یه ویژه‌نامه‌ کامل که قراره بچه‌ها خودشون بنویسن، طراحی کنن و بالا ببرن

سودوکو برایش فقط یک سرگرمی نبود؛ تمرینی بود برای حافظه، برای حوصله، برای یک قول قدیمی