چه کسی گفته که آدم‌ها می‌میرند؟

چند بار برای دیگران «شیرینی» انتخاب کرده‌ایم‌ اما سهمی از آن نبرده‌ایم؟

چطوری کیریس؟! گفتم: بنده کوروش هستم نه کیریس. گفت: دیگه بدتر!

یادداشتی برای آنها که نگران «اعتبار» هنرمندان‌ هستند

زامبی‌هایی که به هیچ کس و هیچ چیز رحم نمی‌کنند و هر چیزی که سرراه‌شان باشد را از بین می‌برند ‌

درباره آتش‌افروزی کلامی غلامرضا قاسمیان در میانه صلح شکننده تهران و ریاض

ترسی بی‌کلام، اما عمیق؛ ترس از سقوط، از زخم شدن زانوها، از خنده همسالان یا حتی از فریاد ناامیدی پدر

باید سبزی را نیم‌کیلو خرید. باید برنج را بسته‌بندی‌ یک کیلویی گرفت زندگی مشترک او با تورم، با اتفاقی شبیه ماه‌عسل…

گاهی استعفا دادن، نه از شغل، از آن نسخه کهنه خودمان، همان مرگ ضروری است

می‌گویم کجا چاخان کرده‌ام که می‌گوید: «همون که می‌گی کوکازیرو شیرین نیست.»