تنهایی از چاقی هم خطرناک‌تر است
تنهایی یک احساس ذهنی است که با کمبود تعاملات اجتماعی در ترکیب با چندین عامل درونی مرتبط با شخصیت مرتبط است. تنهایی به طور فزاینده‌ای به عنوان یک عامل خطر برای چندین پیامد منفی عمده برای سلامتی در نظر گرفته می‌شود.
هفت صبح| تنهایی یک احساس ذهنی است که با کمبود تعاملات اجتماعی در ترکیب با چندین عامل درونی مرتبط با شخصیت مرتبط است. تنهایی به طور فزاینده‌ای به عنوان یک عامل خطر برای چندین پیامد منفی عمده برای سلامتی در نظر گرفته می‌شود.
انزوای اجتماعی و تنهایی هر دو منبع استرس مزمن و هوشیاری بیش از حد هستند که منجر به کاهش کیفیت خواب، تغییرات فیزیولوژیکی در سلامت قلب و عروق، اختلال در عملکرد سیستم ایمنی، اثرات عصبی-غددی و افزایش سطح کورتیزول می‌شوند.
در کنار بیماری فیزیولوژیکی، تنهایی با زوال شناختی، افسردگی و مرگ و میر زودرس مرتبط است. اگرچه تنهایی، در ترکیب با انزوای اجتماعی با بیماری مرتبط دانسته شده است، اما تعیین علت آن دشوار است زیرا مطالعات مشاهده‌ای هستند. مسیرهای بیولوژیکی به عنوان توضیحی برای تاثیر تنهایی بر بدن مطرح شده‌اند. این مسیرها شامل سطوح هورمون‌های محافظ است که منجر به اثرات نامطلوب بر سیستم قلبی عروقی، کاهش تنظیم سیستم ایمنی و اختلال در تنظیم سیستم عصبی-غددی به دلیل کمبود یا کیفیت پایین خواب می‌شود.
علاوه بر این، تنهایی احتمال شروع رفتارهای مضر برای سلامتی مانند مصرف بیش از حد الکل، پرخوری، سیگار کشیدن و فعالیت جنسی گاه به گاه را به عنوان نوعی تسکین روانی افزایش می‌دهد. تنهایی یک احساس ذهنی است که ناشی از انزوای اجتماعی یا به دلیل عدم اعتماد و ارتباط با اطرافیان است.
همچنین تنهایی با شاخص‌های زیستی التهاب (اینترلوکین-۶، فیبرینوژن و پروتئین واکنشی سی) مرتبط دانسته شده است. التهاب مزمن در ایجاد بیماری‌های قلبی عروقی و سایر بیماری‌های مزمن که با مرگ و میر زودرس مرتبط هستند، نقش دارد.
در کنار اثرات هورمونی، استرس‌های روانی می‌توانند سیستم عصبی خودکار و دسترسی هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنوکورتیکال (HPA) را تحریک کنند و فعال شدن مزمن این سیستم‌ها می‌تواند اثرات فرسایشی بر سیستم‌های قلبی عروقی، ایمنی و متابولیسم داشته باشد.
اگرچه تنهایی با التهاب سیستمیک و اثر فرسایشی در سیستم عصبی مرتبط است، اما علت آن مشخص نشده است. تنهایی می‌تواند خطر مرگ زودرس به هر دلیلی را به شدت افزایش دهد. در واقع، خطر ناشی از تنهایی مشابه خطرات سیگار کشیدن، اضافه وزن و ورزش نکردن است. به طور خاص، احساس تنهایی احتمال مرگ را ۱.۵ برابر بیشتر می‌کند که با کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز قابل مقایسه است و حتی از چاقی نیز خطرناک‌تر است.
این ارقام از تجزیه و تحلیل ۱۴۸ مطالعه روی ۸ هزار و ۸۴۹ نفر طی هفت‌سال و نیم به دست آمده و نشان می‌دهد که تاثیر تنهایی مستقل از سایر عوامل خطر است.
یک بررسی سیستماتیک اخیر و به دنبال آن یک فراتحلیل از شانزده مطالعه منطقه‌ای نشان داد که خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب تقریباً 29 درصد و سکته مغزی 32 درصد است.
این ارتباط با اضطراب و استرس‌های شغلی که از عوامل خطر ابتلا به بیماری عروق کرونری قلب نیز محسوب می‌شوند، قابل مقایسه است. این یافته از مطالعات دیگری که نشان می‌دهند تنهایی می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی بیشتر و افزایش میزان مرگ و میر شود، پشتیبانی می‌کند.
در مورد سایر بیماری‌های قلبی عروقی، نشان داده شده است که تنهایی فشار خون را افزایش می‌دهد. این اثر می‌تواند در افراد مسن‌تر که سفتی شریان‌ها با افزایش سن افزایش می‌یابد، مضر باشد.
همچنین تنهایی سیستم‌های استرس بدن شما (محور HPA و سیستم عصبی سمپاتیک) را تحریک می‌کند. این می‌تواند شما را کمتر فعال کند و باعث عادات خواب نامناسب شود.
وقتی سیستم عصبی سمپاتیک فعال می‌شود، با کاهش برخی سلول‌های خونی (مونوسیتوپنی) و افزایش برخی دیگر که باعث التهاب می‌شوند، بر مغز استخوان شما تأثیر می‌گذارد. همچنین باعث می‌شود سلول‌های ایمنی به نام مونوسیت‌ها از طحال به جریان خون منتقل شوند.
درک ارتباط و مسیرهای علّی بین تنهایی و بیماری ضروری است تا بتوان استراتژی‌ها و مداخلاتی را برای مبارزه با تنهایی تدوین کرد.
