تاپ اسپید | آشنایی با انواع موتور سیکلت

به گزارش هفت صبح، موتورسیکلت‌ها تنها وسیله‌ای برای عبور سریع از ترافیک یا صرفه‌جویی در سوخت نیستند؛ برای بسیاری از موتورسواران، این ماشین‌ها حکم دروازه‌ای به دنیای هیجان، آزادی و هویت شخصی را دارند. کافی است به خیابان‌های شلوغ شهرهای بزرگ نگاه کنید؛ از اسکوترهای کوچک و اقتصادی گرفته تا نیکدهای جوان‌پسند، همه به‌نوعی بیانگر شخصیت مالک خود هستند.

در عین حال، انتخاب درست بین این همه کلاس مختلف می‌تواند دشوار باشد، مخصوصاً در بازاری مثل ایران که محدودیت واردات و تنوع خاص خودش را دارد. در این مطلب تلاش کرده‌ایم تا مهم‌ترین کلاس‌های موتورسیکلت را معرفی کنیم، کاربردشان را توضیح دهیم و نگاهی هم به نمونه‌های موجود در بازار ایران بیندازیم تا انتخاب برای مخاطب آسان‌تر و لذت‌بخش‌تر شود.

اسکوترها (Scooter) به‌دلیل گیربکس اتوماتیک و وزن سبک، گزینه‌ای ایده‌آل برای زندگی شهری هستند. راننده تنها کافی است گاز بدهد و حرکت کند؛ خبری از تعویض دنده‌های پی‌درپی نیست. طراحی تخت محل قرارگیری پا، صندلی راحت و محفظه بار کوچک زیر زین باعث شده اسکوترها محبوبیت ویژه‌ای بین کارمندان و دانشجویان پیدا کنند. مصرف سوخت پایین، آلایندگی کمتر و سرویس‌های ساده از مزایای اصلی این کلاس به شمار می‌روند. در بازار ایران مدل‌هایی مانند هوندا کلیک 150i و یاماها NMAX شناخته‌شده‌اند. کویر موتور هم نسخه‌های بومی‌سازی‌شده مانند کویر اسکوتر 200 را عرضه کرده است. این موتورها برای کسانی که می‌خواهند با کمترین هزینه و بیشترین سهولت در ترافیک روزانه رفت‌وآمد کنند، بهترین گزینه‌اند.

موتورسیکلت‌های روزانه (Commuter) را می‌توان پرفروش‌ترین و رایج‌ترین کلاس در ایران دانست. پیشرانه‌های 125 تا 200 سی‌سی، وزن متوسط و هزینه نگهداری پایین، آن‌ها را به انتخابی منطقی برای هر کسی تبدیل کرده است. برخلاف اسکوتر، گیربکس دستی دارند و دوام بالاتری در مسیرهای طولانی ارائه می‌دهند. سوخت‌وسازشان بهینه است و لوازم یدکی فراوان در کشور به وفور یاد می‌شود. در ایران نمونه‌هایی چون باجاج پالس 125، پالس 150 و بنلی سوپرشین 150 بسیار دیده می‌شوند. این موتورها شاید جذابیت ظاهری یا هیجان سرعتی کلاس‌های بالاتر را نداشته باشند اما ستون فقرات حمل‌ونقل موتوری در ایران به حساب می‌آیند.

نیکدها (Naked) موتورسیکلت‌هایی هستند که بدون فلاپ‌های بزرگ و پوشش آیرودینامیک عرضه می‌شوند و همین ظاهر «برهنه» آن‌ها را متمایز می‌کند. این طراحی علاوه بر سبکی، باعث می‌شود نگهداری ساده‌تر و تعمیرات ارزان‌تر باشد. درعین‌حال موتورهای نیکد معمولا از انجین‌های پرقدرت بهره می‌برند و برای سواری شهری و تفریحی ایده‌آل‌اند. در بازار ایران محبوبیت بالایی دارند؛ از بنلی TNT 250 و TNT 300 گرفته تا باجاج NS200 و هوندا CB300. برای جوانانی که دنبال استایل اسپرت، صدای جذاب و هیجان شتاب اولیه هستند، این کلاس انتخاب نخست محسوب می‌شود.

اسپرت‌بایک‌ها (Sportbike) با فلاپ‌های آیرودینامیک، طراحی تیز و حالت نشستن خمیده شناخته می‌شوند. این موتورها برای سرعت‌های بالا، پیچ‌های تند و کنترل بی‌نقص ساخته شده‌اند. هرچند استفاده روزمره از آن‌ها در شهر خسته‌کننده است اما برای کسانی که عاشق آدرنالین و حس مسابقه‌اند و از آن‌ها در شهر هم استفاده می‌کنند، انتخاب نخست به شمار می‎‌‎روند. در ایران مدل‌هایی مانند کاوازاکی Ninja 250SL، یاماها R3 و هیوسانگ GT250R توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای پیدا کنند. با این حال، محدودیت واردات و قیمت بالا باعث شده دسترسی به مدل‌های قدرتمندتر دشوار باشد.

موتورهای تورینگ (Touring) حکم کاروان‌های جاده‌ای روی دوچرخ را دارند. باک‌های بزرگ، صندلی پهن و نرم، سیستم صوتی، محفظه‌های بار متعدد و تجهیزات رفاهی پیشرفته از ویژگی‌های این کلاس است. هدف اصلی، سفرهای طولانی بین‌شهری با کمترین خستگی است. در ایران تعداد محدودی از مدل‌هایی مثل بی‌ام‌و K1600 یا هوندا گلدوینگ دیده می‌شود که بیشتر توسط کلکسیونرها یا علاقه‌مندان خاص خریداری شده‌اند. هزینه نگهداری و ابعاد بزرگ، این کلاس را برای همه مناسب نمی‌کند، اما تجربه‌اش بی‌نظیر است.

ادونچرها (Adventure) ترکیبی از تورینگ و آفرود هستند. یعنی هم برای جاده‌های آسفالت طولانی راحت‌اند و هم می‌توانند در مسیرهای خاکی و کوهستانی دوام بیاورند. ارتفاع زیاد زین، تعلیق بلند و باک‌های حجیم باعث شده به محبوب‌ترین کلاس جهانی سال‌های اخیر تبدیل شوند. در بازار ایران نمونه‌هایی مانند کی‌تی‌ام 390 ادونچر، بنلی TRK 502 و بی‌ام‌و GS محبوبیت زیادی دارند. کسانی که اهل سفرهای جاده‌ای و طبیعت‌گردی هستند، ادونچر را بهترین انتخاب می‌دانند.

موتورسیکلت‌های دوآل اسپرت (Dual-Sport) وزن کمتری نسبت به ادونچر دارند و تمرکز بیشتری روی مسیرهای خاکی و خارج‌شهری می‌گذارند. با این حال، مجاز به تردد در خیابان هم هستند. به همین دلیل برای کسانی که می‌خواهند یک روز با موتورشان به سر کار بروند و روز دیگر دل کوه و بیابان بزنند، ایده‌آل‌اند. در ایران نمونه‌هایی مانند هوندا CRF250L یا یاماها WR250 در تعداد محدود موجود هستند اما علاقه‌مندان خاص خود را دارند.

کراس‌ها (Motocross & Enduro) برای پیست‌های خاکی و مسابقات طراحی شده‌اند؛ سبکی، چابکی و قدرت بالا ویژگی اصلی آن‌ها به شمار می‌رود. اندوروها نسخه نرم‌تر و مقاوم‌تری هستند که برای کوهستان و مسیرهای بیابانی مناسب‌اند. در این موتورها خبری از چراغ یا آینه استاندارد نیست؛ مگر در نسخه‌هایی که برای جاده هم آماده شده‌اند. در بازار ایران کاوازاکی KX250F و کی‌تی‌ام EXC 250 بین موتورسواران حرفه‌ای طرفداران زیادی دارند.

کروزرها (Cruiser) با پیشرانه‌های حجیم، زین پایین و فرمان پهن شناخته می‌شوند. سواری آرام، صدای بم و طراحی الهام‌گرفته از هارلی‌دیویسون‌ها جذابیت اصلی این کلاس است. این موتورها بیشتر برای لذت‌بردن از مسیر ساخته شده‌اند تا رکوردشکنی در سرعت. در ایران مدل‌هایی مثل هیوسانگ آکوئیلا 250 یا کاوازاکی ولکان 900 به چشم می‌خورند و برای کسانی که به دنبال استایل خاص و سواری آرام هستند، انتخابی دلچسب‌اند.

کافه ریسر (Café Racer) ریشه در دهه ۶۰ میلادی دارد و امروزه بیشتر به‌عنوان یک سبک طراحی شناخته می‌شود. زین باریک، حالت نشستن خمیده و ظاهری مینیمال باعث شده کافه‌ریسرها برای کسانی که به فرهنگ و استایل موتورسوارانه اهمیت می‌دهند، محبوب باشند. در ایران بیشتر به صورت سفارشی و کارگاهی روی پایه‌هایی مثل باجاج یا بنلی ساخته می‌شوند.

موتورسیکلت‌های ترک یا پیست (Track Bike) صرفا برای پیست مسابقه طراحی شده‌اند؛ سبکی افراطی، پیشرانه‌های پرقدرت و تجهیزات ایمنی ویژه ویژگی اصلی‌شان است. استفاده شهری از آن‌ها تقریباً غیرممکن است. در ایران نمونه‌هایی از سوزوکی GSX-R یا کاوازاکی ZX-6R در مسابقات حرفه‌ای حضور دارند.

سه‌چرخ‌ها (Trike) برای کسانی طراحی شده‌اند که ثبات بیشتری می‌خواهند یا دنبال ظاهری منحصربه‌فردند. آن‌ها معمولا پیشرانه‌های حجیمی دارند و برای سفرهای طولانی مناسب‌اند. در ایران نمونه‌های سفارشی یا وارداتی محدود از برندهایی مانند هوندا و یاماها دیده می‌شود.