ترامپ و تیغ سانسور| تعلیق برنامه پرطرفدار جیمی کیمل
توقف این برنامه در پی انتقاد او از قتل چارلی کرک، نگرانی‌ها درباره سانسور را شعله‌ور کرد
هفت صبح| در طول بیش از دو دهه گذشته، جیمی کیمل به سیاسی‌ترین و البته جسورترین مجری شبانه آمریکا بدل شده؛ جایی که تیغ تیز طنزش و نقدهای صریحش، دل مخاطبانی را می‌رباید که دغدغه‌های اجتماعی را به جان خریده‌اند. کیمل که یک دموکرات نیویورکی تمام‌عیار است، با زبان نیش‌دار و گزنده‌اش بر سیاست‌های جورج دبلیو بوش و دیک چنی تاخت و در انتخابات ۲۰۰۸، در کنار چهره‌هایی چون اپرا وینفری، نقشی کلیدی در پیشبرد کمپین باراک اوباما ایفا کرد.
اما این دوران اول ریاست‌جمهوری ترامپ بود که کیمل را به پرچمدار تمسخر بی‌وقفه رئیس‌جمهور آمریکا بدل کرد و خشم ترامپ را برانگیخت، مردی که به تعبیر کیمل به «پوست نازک نارنجی» شهره است. گزارش‌های رولینگ استونز فاش می‌کند که در سال نخست کاخ سفید ترامپ، کارکنانش مدیران دیزنی، یعنی مالک ای‌بی‌سی را تحت فشار گذاشتند تا شوخی‌های کیمل را مهار کنند و تهدید به شکایت قضایی کردند.
اما این فشارها نه‌تنها او را نترساند، بلکه شعله طنزش را فزونی بخشید: موهای هویجی ترامپ را به سخره گرفت و موج میم‌های ویروسی در توییتر راه انداخت؛ کت‌وشلوارهای گشادش را بهانه‌ای ساخت برای تاختن به پنهانکاری‌هایش و حتی استورمی دنیلز، بازیگر سابق فیلم‌های پورنوگرافی را به برنامه‌اش دعوت کرد تا رسوایی رابطه پنهانی‌اش با ترامپ را با شوخی‌های تند و نیش گزنده‌اش برملا سازد.
کیمل نخستین کسی بود که روابط شکرآب دونالد و ملانیا ترامپ را علنی کرد و با شوخی گفت به احتمال فراوان، ملانیا از تماشای این برنامه از اتاق خواب جداگانه‌اش از خرد شدن غرور همسرش در قاب تلویزیون و این برنامه لذت می‌برد.
در ادامه، جو بایدن هم برای نخستین حضور شبانه‌اش به عنوان رئیس‌جمهور، برنامه کیمل را برگزید؛ جایی که کیمل با کنایه‌ای به رسوایی ترامپ بر‌سر ماجرای دزدیدن اسناد، از او پرسید «آیا به نظر تو ترامپ آن‌ها را می‌سوزاند یا در توالت کاخ سفید مچاله می‌کند؟» این لحظات، «آخر شب با جیمی کیمل»ة را به مقصد نخست دموکرات‌های برجسته از اوباما که به اندازه برنامه الن دیجنرس در آن ظاهر می‌شد، تا بایدن و کامالا هریس بدل ساخت؛ جایی که دموکراسی با خنده درهم می‌آمیزد.
این ایستادگی دیرینه، هفته گذشته به اوج رسید. ای‌بی‌سی تعلیق نامحدود «جیمی کیمل لایو» را ساعاتی پس از حمله برندان کار، رئیس کمیسیون فدرال ارتباطات (FCC) و دست‌نشانده ترامپ، به حرف‌های دوشنبه شب کیمل بر‌سر ماجرای ترور چارلی کرک اعلام کرد. سخنی که ترامپ و «هانچمن‌هایش» را به بهره‌برداری سیاسی از تیراندازی مرگبار کرک در یوتا متهم می‌کرد.
کرک، بنیانگذار گروه جوانان محافظه‌کار ترنینگ پوینت، توسط تایلر رابینسون ۲۲ساله کشته شد؛ جوانی از خانواده جمهوری‌خواه که به گفته اسپنسر کاکس، فرماندار یوتا، به گرایش‌های چپ‌گرا تمایل یافته بود. مقامات هنوز انگیزه‌ای اعلام نکرده‌اند. کیمل ابتدا قتل را بی‌معنی خواند و پاسخ‌های زشت هر دو سوی سیاسی، از جمله شادی و پایکوبی برخی را برشمرد. اما در این برنامه، باند ماگا را متهم کرد که پیوندهای محافظه‌کارانه رابینسون را انکار می‌کنند تا این ترور را مصادره به مطلوب کنند.
همین موجب شد تا برنامه او در کمال ناباوری تعلیق شود. ترامپ که سال‌ها از تیغ تیز کیمل زخم خورده بود، با شادی در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «خبر عالی برای آمریکا: برنامه بی‌ارزش جیمی کیمل لغو شد. تبریک به ای‌بی‌سی برای شجاعتش.» او البته دلخوش به این مقدار نشد و همزمان خواستار حذف «امشب با جیمی فالون» و «آخر شب با ست مایرز» از ان‌بی‌سی شد.
ترامپ در راه بازگشت از انگلیس، ترس از سانسور را کم‌اهمیت شمرد و تعلیق را به «استاندارد ضعیف» این برنامه‌ها نسبت داد، اما در هواپیمای ایرفورس وان تاکید کرد مجوزهای شبکه‌های منتقد «شاید» سلب شود! این رویداد، یادآور لغو برنامه استفن کولبرت توسط سی‌بی‌اس در ژوئیه است؛ تصمیمی که «مالی» خوانده شد هرچند که واقعیت نداشت و برای خوشامد ترامپ این تصمیم گرفته شد.
بیل کارتر، تحلیلگر کهنه‌کار با بیش از 40 سال تجربه در عرصه کمدی شبانه و صنعت تلویزیون، تعلیق کیمل را نه‌تنها «بی‌سابقه» توصیف کرد، بلکه آن را «توهینی آشکار به قانون اساسی» دانست؛ او به دوران طلایی جانی کارسون، اسطوره‌ای که با طنز بی‌پروا به استقبال قدرت می‌شتافت و بدون کوچک‌ترین هراسی از کمیسیون فدرال ارتباطات، صدای مردم را از دل استودیو به گوش جهان می‌رساند، استناد کرد.
دیوید لترمن، سلطان نسل پیشین مجریان شبانه، نیز در فستیوال آتلانتیک نیویورک، با حسرتی تلخ سخن گفت: «نهاد ریاست‌جمهوری ایالات متحده باید آنقدر والا و بزرگ باشد که شوخی‌های یک کمدینِ تنها نتواند آن را به لرزه درآورد»؛ او یادآوری کرد که در طول شش دولتِ پیاپی، با تمسخرهای بی‌امان روسای‌جمهور، چه درست و چه نادرست، چه دقیق و چه خیالی، هرگز زیر بار فشار هیچ یک از نهادهای دولتی نرفته است.
این موج خشم و بهت، همچون طوفانی از هالیوودِ پرزرق‌وبرق تا تپه‌های کاپیتول هیلِ پرهیاهو، همه‌جا را در‌بر‌گرفت و زنگ خطری برای عصر جدیدی از سرکوب دولتی بر صدا درآورد. کریستوفر آندرس، مدیر بخش دموکراسی و فناوری اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا (ACLU)، آن را «فراتر از کابوس مک‌کارتیسم» برشمرد و هشدار داد که مقامات ترامپ با سوءاستفاده مکرر از قدرت، ایده‌ها و جوک‌های ناخوشایند را خفه می‌کنند و بنیان متمم اول قانون اساسی را به لرزه درمی‌آورند.
مارک مارون، کمدین پرآوازه، در ویدیویی اینستاگرامی فریاد زد: «جیمی کیمل را دهان‌بند زده و به هوا انداخته‌اند؛ این است چهره واقعی استبداد در آمریکا… این سانسور خالص دولتی است.» بن استیلر، بازیگر و کارگردان، در توییتی کوتاه اما برنده نوشت: «این درست نیست»؛ و دیمون لیندلوف، خالق سریال پرطرفدار «گمشده»، با عزمی راسخ سوگند خورد که دیگر با دیزنی، مالک ای‌بی‌سی همکاری نخواهد کرد.
حقیقت این است که آمریکا، آن مهدِ افسانه‌ای آزادی بیان، اکنون با ظهور ترامپ بر لبه پرتگاهی لغزنده ایستاده؛ پرتگاهی که به ورطه استبداد رسانه‌ای ختم می‌شود، جایی که طنز، آن شمشیر دو لبه دموکراسی، زیر سایه اهرم‌های قدرت، به زانو درمی‌آید.
