روز کارگر آمریکا؛ جشن یا مبارزه؟
کارگران در ینگه دنیا متحد نمی‌شوند بلکه دوشادوش هم خوش می‌گذرانند
هفت صبح| وضعیت شغلی و معیشت کارگران آمریکایی در میانه قرن نوزدهم میلادی وضعیت سخت و رقت‌انگیزی بود. آنها مجبور بودند روزی ۱۲ساعت کار کنند و در این بین تنها نیم ساعت در روز اجازه خوردن ناهار و استراحت داشتند. به این شرایط باید این نکته را هم اضافه کرد که در آمریکای قرن نوزدهم خبری از روزهای تعطیل و مرخصی نبود و کارگران می‌بایست ۷ روز هفته و ۳۶۵ روز سال بدون لحظه‌ای مرخصی کار می‌کردند.
در آن دوران بروز شرایطی ویژه‌ای مانند بارداری کارگران زن یا آسیب‌دیدگی حین کار و ابتلای کارگران به بیماری‌های مختلف برابر با اخراج از محل کار بود. به علاوه قوانینی مبتنی بر شرایط سنی در استخدام کارگران وجود نداشت و اغلب کودکان مهاجر بالاتر از ۵ ساله همراه والدین‌شان و پا به پای آنها با نصف حقوق دریافتی یک بزرگسال در کارخانه‌های آمریکایی مشغول کار بودند.
روز کارگر
با افزایش فعالیت سندیکاهای کارگری و جنبش‌های چپ جهانی، کارگران آمریکایی نیز موضع فعالانه‌تری نسبت به شرایط شغلی و حقوق خود گرفتند. بخش رادیکال‌تر اتحادیه‌های کارگری آمریکا گروهی به نام شوالیه‌های کارگر را تاسیس کردند و تظاهرات‌های متعددی را در ایالت‌های مختلف آمریکا ترتیب دادند.
پس از این اتفاقات سندیکاهای کارگران پیشنهاد دادند روزی به نام روز کارگر در تقویم رسمی کشور به عنوان یک روز تعطیل عمومی ثبت شود. گراور کلیولند، بیست و چهارمین رئیس‌جمهور آمریکا که از ورود اعتراضات کارگران آمریکایی به کانال‌های کمونیستی و آنارشیستی واهمه داشت، روزی متفاوت از روز جهانی کارگر را در تقویم آمریکا به عنوان روز کارگر ثبت کرد. بدین ترتیب از سال ۱۸۹۴ به بعد اولین دوشنبه ماه سپتامبر به نام روز کارگر در آمریکا شناخته می‌شود.
جشن پایان تابستان
اتحادیه‌ها صنفی و سندیکاهای کارگری توانستند قانون کار در آمریکا را اصلاح کنند و از قرن بیستم و سال ۱۹۱۶ به بعد ساعات کار از ۱۲ ساعت به ۸ ساعت کاهش یافت و روزهای شنبه و یکشنبه نیز به عنوان روز تعطیل کاری برای تمام کارگران به رسمیت شناخته شد.
این تغییرات سبب شد که ابتدا کارگران احساس بهتری نسبت به شرایط و محل کار خود پیدا کنند و در ادامه نیز فرصتی را فراهم ساخت تا افراد بیکار بتوانند در شیفت‌های دوم کاری استخدام شوند. ترس همیشگی دولتمردان آمریکایی از ظهور کمونیسم در این کشور دلیلی شد تا روز کارگر در آمریکا بیشتر شبیه یک جشن سرخوشانه باشد تا روزی برای ابراز مطالبه‌ها و اعتراضات صنفی.
به همین دلیل اولین دوشنبه آخرین ماه تابستان را برای ثبت روز کارگر در نظر گرفته‌اند که متصل به دو روز تعطیل شنبه و یکشنبه باشد و فرصتی را فراهم سازد که کارگران چند روز دیگر را نیز مرخصی بگیرند و با خانواده‌های خود به تعطیلات و سفر بروند و جشن پایان تابستان خود را سپری کنند.
روز آغاز سرگرمی
ترس از شبحی به نام کمونیسم و سوسیالیسم سبب شد تا دولتمردان آمریکا پا را فراتر بگذارند و شرایط را طوری فراهم سازند که شروع بسیاری از اتفاقات مهم و جذاب کشور نیز مقارن با روز کارگر باشد تا حواس کارگران بیش از پیش پرت تفریح و فراغت شود.
از این رو زمان شروع فصل جدید بسیاری از لیگ‌های ورزشی آمریکا در روزهای پیش و پس از روز کارگر است. برای مثال مسابقات تنیس یو اس اوپن، مسابقات اتومبیلرانی نسکار، لیگ ملی فوتبال آمریکایی یا در روز کارگر شروع می‌شوند یا در روزهای قبل و بعد از آن. همچنین فروشگاه‌های بزرگ و مراکز تجاری نامدار آمریکایی، جشنواره‌های فروش ویژه پایان فصل تابستان خود را از روز کارگر آغاز می‌کنند.
در شهرهای پرجمعیت و مهم آمریکا مانند لس‌آنجلس، نیویورک و تگزاس نیز کنسرت‌های موسیقی رایگان توسط گروه‌های نامدار موسیقی و آتش‌بازی و جشن در سراسر شهر برگزار می‌شود تا دولتمردان آمریکایی به اطمینان کافی برسند که کارگران هیچ فرصتی برای اندیشیدن به جنبش‌های چپ در این روزها ندارند.
عزای تنبل‌ها، جشن شکموها
در لابه‌لای جشن‌ها و چهره‌های خندانی که در گوشه و کنار شهر در این روز می‌بینیم احتمالا به چهره بچه‌هایی برمی‌خوریم که نه‌تنها خوشحال نیستند بلکه تا حدودی غمگین و ناراحتند چرا‌که روز کارگر نویددهنده شروع سال جدید تحصیلی و آغاز به کار مدرسه‌هاست. البته این روز را می‌توان روز باربیکیو نیز نام نهاد چرا‌که شورای ملی سوسیس و هات‌داگ آمریکا روز کارگر را به عنوان روز کباب کردن سوسیس و هات‌داگ نام گذاشته و این شورا هر ساله به مناسبت این روز ۷.۵ میلیون هات‌داگ در سراسر آمریکا کباب می‌کند.
تنیده در چرخ‌دنده‌های سیاسی
مسئله معیشت کارگران از جمله مسائلی در آمریکاست که با منازعات سیاسی گره خورده و در تمامی این سال‌ها دود این دعواها تنها به چشم کارگران رفته است. با مرور بر روند تکوینی دستمزدها در آمریکا در می‌یابیم حداقل دستمزد از ۰.۲۵ دلار در هر ساعت در سال ۱۹۳۳ که به نرخ امروز معادل ۴.۸۱ دلار در ساعت است، به ۷.۲۵ دلار در هر ساعت در سال ۲۰۰۹ رسید. با تغییرات اقتصادی و افت و خیزهای گوناگونی که جهان و آمریکا در این ۱۳ سال از سر گذراندند، این نرخ مصوب تغییری پیدا نکرد و این میزان حقوق برای هر ساعت کار همچنان پایرجاست.
