چالش‌های خداحافظی با خودروهای بنزینی
گروه خودرو روزنامه هفت صبح | مرگ خودروهای بنزینی نزدیک است و این یعنی وقت ورود به دوره ماشین‌های برقی رسیده است. بزرگ‌ترین مشکل این است که ایران در حوزه ساخت باطری‌های الکتریکی، قطعات برقی و نرم‌افزارهای هوش مصنوعی حرف چندانی برای گفتن ندارد و سیر شتابان صنعت خودرو به سرعت رویکرد خود را از تولید فلزی به سمت ساخت چیپ‌ها، خازن‌ها و باطری‌های پیشرفته تغییر می‌دهد.
ترند یا مد جهانی تولید خودرو به سمت مونتاژ محصولات الکتریکی و سبز تمایل پیدا کرده اما عدم فشار بازار داخلی روی خودروسازان و عدم فشار هزینه‌های انرژی روی مصرف‌کنندگان با هم باعث شده تا ما شاهد حرکت محسوسی در زمینه تولید پیشرانه‌های سبز هیبریدی یا الکتریکی نباشیم. ساخت زیرساخت‌های شارژ خودروهای الکتریکی در سراسر کشور در یک دهه آینده بسیار حیاتی است.
لازمه به ورود به عصر جدید صنعت خودرو، صنایع قطعه‌سازی توانمند و پویایی است که به جای تولید در قالب هزار شرکت، باید تولید را در چند ابر کارخانه سازمان‌دهی کنند. خودروسازان ایرانی باید به سمت تاسیس اَبَرتامین کنندگان قطعات بروند که در تیراژ بالا قطعه تولید می‌کنند. فولکس‌واگن و جنرال‌موتورز هم‌اینک کل قطعات مصرفی خود برای تولید ۸ تا ۱۰ میلیون خودرو در سال را از طریق ۷ تا ۸ ابرقطعه‌ساز تامین می‌کنند. برای این کار لازم است سیاست‌گذاری‌های صنعتی کشور به سمتی باشد که سازندگان دست به مونتاژ چند خودروی پرتیراژ به جای تعداد زیادی خودروی کم‌تیراژ بزنند تا قطعه‌سازان ضمن افزایش سطح کیفی، سرمایه لازم برای تحقیق و توسعه در تولید قطعات جدید را داشته باشند.
تا مادامی که قیمت‌گذاری خودروها در بازار ایران دستوری و خارج از بازار است امکانی برای تقویت قطعه‌سازان وجود ندارد چرا که سود حاصل از این بخش با قیمت‌گذاری دستوری به شدت پایین می‌آید و چیزی برای خودروساز نمی‌ماند که به قطعه‌ساز بدهد. قطعه‌ساز نیز با این رویه علاقه ای به سرمایه گذاری و تحقیق ندارد و چنین می‌شود که صنعت خودروی ما یک مدل را۲۰ تا ۴۰ سال مونتاژ می‌کند.
بنا بر گزارش موسسه مک‌کینزی، دهه آینده دهه توسعه زمینهٔ خدمات حمل و نقل اشتراکی خواهد بود و تحولات روی داده در صنعت خودرو به سمتی خواهد رفت که به تضعیف تک‌فروشی خودروها خواهد انجامید بطوری که رشد این حوزه را به حدود ۲ درصد کاهش خواهد داد. بخشی از این کاهش رشد به این دلیل روی می دهد که در کلان‌شهرهایی مانند لندن یا شانگهای هزینه‌های تراکم، نبود جای پارک، و حجم ترافیک بالا به معنای آن است که مالکیت خودرو برای بسیاری افراد بار اضافی خواهد بود و خودروهای اشتراکی به نوعی ارزشی رقابتی ایجاد خواهند کرد. با متداول شدن راهکارهای حمل و نقل جدید از قبیل به اشتراک‌گذاری خودرو و سفارش آن‌لاین خودروهای مسافربری که چرخهٔ عمر کمتری خواهند داشت، مصرف‌کنندگان به طور مستمر نسبت به پیشرفت‌های فناوری آگاه خواهند شد.
قابلیت اتصال خودروها به همدیگر و به کارگیری فناوری خودران ، به رانندگان و مسافران فرصت خواهد داد که در طی زمان سفر خود، فعالیت‌های شخصی را انجام دهند، و این خود زمینهٔ ایجاد اشکال جدیدی از خدمات خودرویی و چندرسانه‌ای خواهد بود. رشد فزاینده سرعت نوآوری، به ویژه در سیستم‌های نرم‌افزاری، الزام بروزرسانی مستمر در سیستم‌های نرم‌افزاری خودروها را امری متداول خواهد ساخت. در واقع به محض اینکه برخی موانع قانونی و فناورانه حل شوند جهت بکارگیری خودروهای خودران در شهر‌ها مرتفع شود، پیش بینی می‌شود حدود پانزده درصد خودروهای جدید در سال ۲۰۳۰ خودران باشند.
همچنین سرمایه‌گذاری در تولید نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌های خودرویی در آینده نزدیک به یکی از مهم‌ترین حوزه‌های برنامه‌نویسی تبدیل می‌شود به طوری که مک‌کینزی پیش‌بینی می‌کند در افق سال ۲۰۳۰ تنها در بازار آمریکا تا بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار در سال سرمایه‌گذاری خالص و مستقیم به این بخش جذب شود.
