شبی که برای مهران خوش نیست

هفت صبح| اواخر سال گذشته، شبکه سه تاک‌شو «شب خوش» با  اجرای مهران غفوریان را در کنداکتور قرار داد. پس از پخش چند قسمت، به نقاط قوت و ضعف برنامه اشاره کردیم و نوشتیم «شب خوش» با این دست‌فرمان تبدیل به یک اثر معمولی می‌شود که بود و نبود آن برای بیننده تفاوتی ندارد. این پیش‌بینی محقق شد و «شب خوش» برنامه‌ای موفق نیست که از اجرای غفوریان، دوچندان لطمه می‌بیند.

تحلیل هفت‌صبح را بخوانید.

مورد اول| مرور سابقه

«شب ‌خوش» پس از «سه ‌شو» و «اعجوبه‌‌ها» سومین تجربه مهران غفوریان در عرصه اجرا محسوب می‌‌شود. بهترین عملکرد او در «اعجوبه‌ها» رقم خورد ولی «سه شو» در زمان پخش به دلیل کیفیت پایین، اعتراض رسانه‌ها را به همراه داشت. «اعجوبه‌ها» برنامه‌ای برای معرفی استعداد کودکان بود و غفوریان هم ارتباطی خوب با شرکت‌کنندگان برقرار کرد و هم در هدایت آنها صبوری به خرج می‌داد. درباره کارنامه بازیگری او، حرفی مگو باقی نمانده؛ غفوریان صاحب بیشمار نقش موفق زیاد است و بارها لبخند به لب‌ها نشانده. او در سال‌های اخیر نیز با نقش‌های جدی وجهی دیگر از توانمندی خود را عیان کرده است. نمونه متاخر آن «زخم‌کاری؛ بازگشت» که تحسین مخاطبان را برانگیخت.

مورد دوم| مصاف با مهمانان

برنامه با معرفی چند خطی مهمان شروع می‌شود. غفوریان متنی را درباره ویژگی هر یک از مهمانان می‌خواند و در ادامه او را دعوت به استودیو می‌کند. اولین لطمه به اجرای غفوریان همین جا وارد می‌شود که متن را بدون طمانینه و از رو می‌خواند. اگر شیوه‌ای دیگر برمی‌گزید و این کار را توام با جذابیت انجام می‌داد، نتیجه‌ای بهتر حاصل می‌شد.

او در ادامه وارد گپ‌و‌گفت با مهمان می‌شود ولی قائل به آداب بده‌بستان نیست. چطور؟ غفوریان سوالی می‌پرسد و تا مهمان سراغ نکته‌ای می‌رود، از تجربیات خود می‌گوید. در حالی که مجری باید در حد امکان سکوت کند و اجازه قوام یافتن حرف مهمان را بدهد.  همین اتفاق در بخش چالش‌ها نیز رخ می‌دهد و سهم مجری از برنامه به مراتب بیشتر از مهمانان است! ضعف دیگر اجرای او، خواندن بد سوالات است. چالش‌ها و سوالات «شب خوش» کیفیت کافی ندارند؛ همین را هم غفوریان به شکلی نامطلوب اجرا می‌کند،  تا جایی که اغلب، نه‌ مهمان برای پاسخ سر ذوق می‌آید و نه مخاطب لذت می‌برد. در حالی که ذات چنین برنامه‌هایی ایجاد سرگرمی است که مجری یکی از عوامل لطمه زدن به این ویژگیِ «شب خوش» است.

مورد سوم| مصاف با تماشاگران

مهران غفوریان می‌خواهد با تماشاچیانِ حاضرِ در استودیو نیز صمیمی و خودمانی باشد. برای همین سر به سر آنها می‌گذارد و مثلا اگر کسی پاسخ یک سوال را بدهد می‌گوید: « می‌آم برات». یا رو به آنها می‌کند و نکته‌ای را در میان می‌گذارد و ... این شیوه‌ای قدیمی اما کارآمد برای مجریان است. غفوریان اما نمی‌تواند این کار را به درستی انجام دهد؛ چون اکثر شوخی‌هایش دلنشین نیست و اندازه، نگه نمی‌دارد.....

غفوریان یکی از اضلاع موفقیت «خندوانه» بود و استندآپ کمدی‌های او طرفداران زیادی داشت. چه می‌شود که در قامت مجری، آن نمک و حاضر‌جوابی و بداهه‌گویی‌ها را ندارد؛ چه در مصاف با مهمانان و چه در مواجهه با تماشاگران. شاید اگر کارگردان «شب خوش» او را درست هدایت می‌کرد و البته خودش نیز هدایت‌پذیر بود، نتیجه‌ای بهتر به دست می‌آمد.

مورد چهارم| واکنش‌ها

بیشتر نظرات در فضای مجازی، به این سمت است که مهران غفوریان بازیگری موفق است اما مجری موفقی نیست. در یکی از نقدها، او با مهران مدیری مقایسه شده که در مقام مجری، آداب مواجهه با مهمان را بلد است. مثلا به اندازه صحبت می‌‌کند؛ اجازه اظهار‌نظر به مهمان می‌‌دهد؛ اصرار ندارد که حتما دنباله حرف مهمان را پی بگیرد؛ اکت و بیان او حین اجرا تفاوتی آشکار دارد با آنچه در بازیگری ارائه می‌کند، بداهه‌پرداز خوبی است  و ... برخی هم از حامد آهنگی مثال می‌زنند و «شب خوش» را کپی ضعیف «شباهنگی» می‌دانند.  در عین حال می‌گویند آهنگی همراهی درستی با مهمان دارد و بلد است طوری با تماشاگران رفتار کند که نتیجه‌اش خنده‌هایی از ته دل باشد.