خواب زیر سقف آهنی | داستانی از مبارزه و امید در کالیفرنیای پر زرق و برق!
قانونی بی‌سابقه در کالیفرنیا به دانشجویان بی‌سرپناه اجازه می‌دهد شب‌ها در خودروهایشان بخوابند
هفت صبح| در کالیفرنیا جایی که رویای هالیوود با واقعیت‌های تلخ در‌هم می‌آمیزد، داستانی از مبارزه و امید در جریان است. اینجا، در ایالتی که اجاره‌بها بیش از ۳۰ درصد بالاتر از میانگین آمریکاست، زندگی برای بسیاری از دانشجویان به تنگنایی نفسگیر بدل شده. یک‌چهارم دانشجویان کالج‌های محلی در سال گذشته طعم بی‌خانمانی را چشیده‌اند؛ برخی روی نیمکت‌های پارک، برخی در گوشه‌ای از خانه دوستان و عده‌ای در کنج خودروهایشان شب را به صبح رسانده‌اند.
حالا، کوری جکسون، نماینده دموکرات جنوب کالیفرنیا با مدرک دکترا در مددکاری اجتماعی، پیشنهادی جسورانه روی میز گذاشته: اجازه دهید دانشجویان بی‌سرپناه، شب‌ها در پارکینگ‌های امن دانشگاه‌ها، زیر سقف آهنی خودروهایشان بخوابند. داستان از خیابان‌های پرهیاهوی جنوب کالیفرنیا آغاز می‌شود، جایی که جکسون، با نگاهی پر از دغدغه، از دانشجویانی می‌گوید که میان تکالیف دانشگاهی و جست‌وجوی سرپناه، گرفتار شده‌اند. او می‌خواهد کالج‌های محلی و دانشگاه‌های ایالتی کالیفرنیا برنامه‌ای برای پارکینگ شبانه راه‌اندازی کنند؛ فضایی با نظارت پلیس، مجهز به سرویس بهداشتی، دوش، وای‌فای و مهم‌تر از همه، حس امنیت اما این پیشنهاد، مانند فانوسی در طوفان، با موجی از مخالفت روبه‌رو شده است.
دانشگاه‌های ایالتی و کالج‌های محلی که خود زیر فشار کمبود بودجه کمر خم کرده‌اند، می‌گویند این طرح نه‌تنها راه‌حلی پایدار نیست، بلکه بار مالی و اداری سنگینی به دوششان می‌گذارد. آن‌ها استدلال می‌کنند که منابع باید صرف ساخت خوابگاه یا یارانه‌های بلندمدت شود، نه برنامه‌ای موقت که زخمی عمیق را با چسب زخم می‌پوشاند. جکسون اما کوتاه نمی‌آید. او در گفت‌وگویی، با لحنی که مصمم و کمی دلخور به نظر می‌رسید، گفت: «دانشگاه‌ها موضع اخلاقی درستی ندارند.»
در این میان، داستان دیگری در لانگ‌بیچ، شهری بندری با آسمانی همیشه آفتابی، توجه‌ها را جلب کرده است. کالج محلی لانگ‌بیچ، با نزدیک به ۴۰ هزار دانشجو، سال ۲۰۲۱ با حقیقتی تکان‌دهنده روبه‌رو شد: بیش از ۷۰ دانشجو شب‌ها در خودروهایشان می‌خوابیدند. مایک مونیوز، رئیس کالج که خود روزگاری به‌عنوان پدری تنها، شب‌هایی را در ماشینش گذرانده بود، تصمیم گرفت کاری کند.
او می‌گوید: «می‌دانم آن حس درماندگی چه طعمی دارد؛ وقتی نه سقفی داری و نه امیدی.» کالج با بودجه‌ای ۲۰۰ هزار دلاری، برنامه‌ای آزمایشی راه انداخت: پارکینگی امن در پردیس اصلی دانشگاه با دید مستقیم از مقر پلیس دانشگاه و البته مجهز به امکانات اولیه. در سال تحصیلی ۲۰۲۳-۲۴، ۳۴ دانشجو از این برنامه استفاده کردند؛ ۲۲ نفرشان تا پاییز ماندند، نیمی از آن‌ها واجد شرایط کمک‌هزینه بودند و جز چهار نفر، همگی بالای ۲۵ سال داشتند.
مونیوز با لبخندی که از رضایت و تجربه می‌آمد، می‌گوید: «همه نگران امنیت بودند، فکر می‌کردند آسمان به زمین می‌آید. اما هیچ اتفاق بدی نیفتاد.» در ابتدا، نگهبانانی جداگانه برای نظارت گماشته شدند، اما حالا پلیس دانشگاه به‌تنهایی از پس کار برمی‌آید. او البته هشدار می‌دهد که تکرار این تجربه در همه دانشگاه‌ها ساده نیست و هر دانشگاهی شرایط خاص خودش را دارد.
اما مسیر پیش روی این لایحه، پر از دست‌انداز است. ماه گذشته، طرح اولین کمیته آموزش عالی مجلس ایالتی را با رأی حزبی پشت سر گذاشت، اما تاریخ نشان می‌دهد چنین پیشنهادهایی اغلب به دفتر فرماندار جوان. جویای نام کالیفرنیا، گوین نیوسا‌م نمی‌رسند. پارسال، طرح مشابهی از جکسون به دلیل هزینه تخمینی ده‌ها میلیون دلاری در کمیته تخصیص بودجه سنا متوقف شد.
در سال ۲۰۱۹ هم پیشنهادی دیگر برای اجازه خوابیدن در پارکینگ‌ها، در میانه راه از نفس افتاد. حتی در میان دموکرات‌ها که اکثریت قاطع مجلس ایالتی را در دست دارند، تردیدهایی وجود دارد. دارشانا پاتل، نماینده دموکرات سن‌دیگو، در جلسه کمیته از نگرانی‌هایش گفت: «نظارت دائمی برای امنیت، حریم خصوصی دانشجویان را تهدید می‌کند. آیا آن‌ها باید برای این سرپناه هزینه‌ای هم بپردازند؟»
نونه گاریپیان، از اتحادیه کالج‌های محلی کالیفرنیا، به قانون‌گذاران هشدار داد که این طرح ممکن است منابع را از برنامه‌های موجود، مثل یارانه اجاره، کوپن هتل یا همکاری با خیریه‌ها، منحرف کند. او گفت: «کالج‌های ما همین حالا هم زیر فشارند و بودجه کافی برای چنین برنامه‌ای ندارند.» اما ایوان هرناندز، رئیس سنا دانشجویی کالج‌های محلی که از نزدیک با دانشجویان بی‌سرپناه گفت‌وگو کرده، حرف دیگری دارد.
او که از سفرهایش به گوشه‌وکنار ایالت، خاطراتی از دانشجویانی دارد که روی کاناپه‌های غریبه‌ها یا در خودروهایشان شب را سحر می‌کنند، می‌گوید: «ما مشکلی را خلق نکرده‌ایم؛ فقط می‌خواهیم به واقعیت تلخ و گزنده‌ای که همین حالا وجود دارد، پاسخی مناسب و درست دهیم.» اینجا، در کالیفرنیا، خودروها دیگر فقط وسیله‌ای برای رفت‌وآمد نیستند.
برای برخی، آن‌ها دیوارهای یک خانه‌اند؛ سقفی آهنی که زیر آسمان پرستاره، پناهگاهی موقت می‌سازد. این لایحه شاید تنها مرهمی باشد بر زخمی که سال‌هاست عمیق‌تر می‌شود، اما برای دانشجویی که امشب در ماشینش به خواب می‌رود، همین هم می‌تواند تفاوتی بزرگ باشد. اینکه قانون‌گذاران و دانشگاه‌ها شهامت همراهی با این داستان را پیدا خواهند کرد یا این موضوع هم مانند بسیاری از رویاهای کالیفرنیا، در پیچ‌وخم سیاست گم خواهد شد را زمان قضاوت خواهد کرد.
