من و نوجوانم(۲)

حوریه پورعلی، کارشناس ارشد روانشناسی بالینی| نوجوانان امکانات زندگی را امتحان می‌کنند اطلاعات مهمی را درباره خود و محیطشان گردآوری می‌نمایند و به سمت تصمیمات با دوام پیش می‌روند.

تشکیل هویت نوجوانان زمانی بهتر می‌شود که خانواده آنها تکیه‌گاه امنی باشند و نوجوان بتواند بدون ترس از قضاوت شدن و سرزنش شنیدن یا حتی مسخره شدن در خانواده با والدین خود صحبت کند و رابطه‌ای صمیمانه داشته باشد آنگاه می‌تواند با اطمینان به دنیای گسترده‌تری قدم بگذارند.

برای کمک به تشکیل هویت سالم در فرزند خود:

 با حمایت عاطفی همدلی و بدون قضاوت و سرزنش به او گوش کنید نه اینکه دائم از در نصیحت وارد شوید.

بحث‌هایی را آغاز کنید که به تفکر سطح بالا در خانه و مدرسه کمک کند و انتخاب منطقی و سنجیده از بین عقاید و روش‌های مختلف را ترغیب می‌کند. در خانواده اعضا بتوانند بدون ترس و تعصب عقاید و باورهای خود را بیان کنند. فرصت بودن با همسالان و دوستان را برای او فراهم کنید تعامل با همسالان از طریق فعالیت‌های مدرسه و جامعه نوجوانان را ترغیب می‌کند تا با ارزش‌ها و امکانات نقش‌های مختلف را کاوش و تجربه کنند. فعالیت‌های فوق برنامه مدرسه که نقش‌های مسئولانه برای نوجوانان فراهم می‌کند و آموزش‌های شغلی برای آشنایی با دنیای بزرگسالان بسیار کمک کننده هستند.

موضوع دیگر مرتبط با  نوجوانان سعی در استقلال داشتن است. استقلال دو جنبه ی حیاتی دارد:

1-عنصر هیجانی یعنی اتکای بیشتر بر خود و کمتر بر والدین برای کمک و راهنمایی

2-عنصر رفتاری که همراه با تصمیم‌گیری‌های مستقل و یافتن راه کارهای معقول می‌باشد.

برای اینکه نوجوانان افرادی خودمختار و مسئول شوند روابط والد –فرزند پر اهمیت است. بلوغ موجب فاصله‌گیری روانی از والدین می‌شود و رشد شناختی نیز زمینه را برای استقلال آماده می‌سازد. نوجوانان به تدریج مسائل را حل می‌کنند و تصمیمات موثرتری می‌گیرند همچنین با توانایی بهتر در فکر کردن به روابط او والدین خود را آرمان زدایی می‌کند و آنها را به صورت افراد عادی در نظر می‌گیرد در نتیجه دیگر مانند سنین پایین‌تر تسلیم اقتدار آنها نمی شود البته که همچنان به راهنمایی و محافظت نیاز دارند  ولی این محافظت نباید به گونه ای جبری و کنترل کننده باشد.

کیفیت رابطه والد –فرزند تنها پیش بین با ثبات سلامت روانی است. والدین باید با تغییرات در فرزندان خود سازگار شوند نظارت با ثبات والدین بر فعالیت‌های نوجوان از طریق رابطه مشارکتی و نه جبری بسیار کمک کننده است‌. باز هم همدلی عدم قضاوت و سرزنش و پذیرش فرزندتان و انتقاد از رفتار او و نه خودش آن هم در تنهایی خودتان و نه درجمع و حضور دیگران همچنین صبوری و شکیبایی شماست که به رشد سالم اوکمک می‌کند.