اشرافزاده‌های بی‌هنر فوتبال

هفت صبح| درست وقتی‌که تماشاگران فوتبال در آخرین روزهای بازی‌های اروپایی، بازی‌هایی باکیفیت و زیبا را نگاه می‌کنند، دو تقابل بزرگ در تبریز و تهران، بین چهار تیم بالای جدول، هرچیزی بودند جز بزرگ و تماشایی. در تبریز در یکی از کسالت‌بارترین بازی‌های این سال‌ها، استقلال و تراکتور در یک زمین ناهموار و در میان وزش شدید باد تا می‌توانستند همدیگر را زدند و خطا کردند. ستاره بازی مهرداد محمدی بود که شجاع خلیل‌زاده را زجر داد و فرصت ایجاد کرد اما ازآن سو، تراکتوری‌ها با ترفند حمید مطهری، راه نفوذ ابوالفضل جلالی را سد کرده بودند و بلانکو را این‌گونه از جریان بازی خارج ساختند.

این بازی با یکی، دو موقعیت برای هردو تیم، صفر- صفر تمام شد و درآن سو در تهران، وضعیت خیلی بهتر نبود. مربیان داد می‌زدند و تماشاگران، فحش می‌دادند و بازیگران روی هم خطا می‌کردند و از درد به زمین می‌افتادند. اوسمار که می‌دانست این شاید، آخرین فرصت برای پیش‌افتادن از آبی‌ها در صدر باشد، باز هم محتاطانه بازی می‌کرد. فرصت ایده‌آلی برای پرسپولیس ایجاد شده بود تا در تهران برای اولین بار  پس از ماه‌ها به صدر جدول صعود کند. به‌خصوص که بیرانوند و عالیشاه هم به ترکیب برگشته بودند.

اما مشکل پرسپولیس به‌جز مشکلات همیشگی این بود که مهدی ترابی تصمیم گرفته بود، یکی از آن نمایش‌های آماتوری خود را که هر چند وقت یک‌بار از خود نشان می‌دهد، ارائه کند. او، نه خوب سانتر می‌کرد، نه خوب پاس می‌داد و با توجه به موقعیت استراتژیکش در شیوه بازی پرسپولیس، موتور تیم را از کار انداخته بود. او حتی موقع از دست‌دادن فرصت‌ها و سانترها و دریبل‌ها با چهره‌ای خندان و انگار که در حال یک بازی محلی با دوستانش است، ماجرا را فیصله می‌داد. یکی، دو کاشته بسیار مهم و حیاتی در اطراف هجده را با بی‌تعهدی شگفت‌انگیزی هدر داد و کوچک‌ترین آثار پشیمانی بر چهره‌اش دیده نشد.

اما گذشته از ترابی، بقیه پرسپولیسی‌ها هم روبه‌راه نبودند و تنها چهار بازیکن خارجی تیم، یعنی اورونوف و عبدالکریم حسن و گولسیانی و هنانوف بودند که بار بازی بی‌کیفیت هم‌بازی‌هایشان را بر دوش می‌کشیدند. به نظر می‌رسد تغییر و تحولات مدیریتی و کارفرمایان ثروتمند جدید هم، تاثیری بر بازی بی‌کیفیت و ضعیف و خجالت‌آور این چهار تیم نداشته. کاش می‌شد همه بازیکن‌ها را با بازیکن‌های باکیفیت و ارزان‌تر خارجی عوض کرد.