آلکاتراز تمساح‌ها؛ خانه جدید مهاجران
در قلب مرداب‌های فلوریدا، نخستین اردوگاه بزرگ مهاجران دولت ترامپ تنها در هشت روز ساخته شد؛ زندانی که منتقدان آن را «اردوگاه وحشت» می‌نامند
هفت صبح| در عمق مرداب‌های سوزان و پشه‌خیز فلوریدا، جایی در ۷۰ کیلومتری غرب میامی، جایی که آفتاب از لابه‌لای نیزارها بر برکه‌های آرام می‌تابد و سایه تمساح‌ها میان آب می‌لغزد، دولت ایالتی به فرمان ران دی‌سانتیس، با حمایت کامل دونالد ترامپ، ظرف تنها هشت روز یک اردوگاه عظیم مهاجران برپا کرده است؛ سازه‌ای موقت با هدفی دائمی.
این مرکز که با لقب طعنه‌آمیز «آلکاتراز تمساح‌ها» در رسانه‌های محافظه‌کار شناخته می‌شود، حالا به نمادی جدید از سیاست مهاجرتی دولت ترامپ بدل شده: جایی برای بازداشت سریع، محاکمه فوری و اخراج دسته‌جمعی مهاجران بدون مدرک اقامت.
فرودگاه متروکه، اردوگاه مجهز
محل اردوگاه، باند فرود «دید فولی‌یر» است؛ یک فرودگاه متروکه که در دهه‌های گذشته برای جت‌های مافوق صوت ساخته شده بود اما خیلی زود به فراموشی سپرده شد. حالا اما این باند تبدیل شده به شهری از چادرهای سنگین، کانکس‌های امدادی و واحدهای سیار خدماتی. اردوگاه در حال حاضر ظرفیت پذیرش ۳ هزار مهاجر را دارد و تا سقف ۵ هزار نفر نیز قابل گسترش است.
مهاجران در فضای بسته‌ای از تخت‌های دوطبقه، محصور در فنس‌های زنجیردار و سیم‌خاردار، برای روزها، هفته‌ها یا حتی ماه‌ها نگهداری خواهند شد. مقام‌های ایالتی می‌گویند امکاناتی چون تهویه ۲۴ ساعته، مراقبت پزشکی، دسترسی به وکلا و روحانیون مذهبی و فضای تفریح در دسترس خواهد بود. ترامپ در بازدید از این مکان، با طنز گفت: «اطراف‌مان پر از مرداب‌های خطرناک است. راهی برای فرار نیست. فقط باید این تبعید را بپذیری.»
تمساح‌هایی با کلاه اداره مهاجرت
جمهوری‌خواهان از این مرکز با عنوان زندان «کم‌هزینه و کارآمد» یاد کرده‌اند. در شبکه‌های اجتماعی، تصاویری از تمساح‌هایی با کلاه آژانس مهاجرت (ICE) به عنوان نگهبان منتشر شده؛ گویی که طبیعت خشن فلوریدا، به کمک سیاستمداران آمده تا هزینه‌ها را کاهش و ترس را افزایش دهد. فرماندار دی‌سانتیس نیز تأکید کرده که انتخاب چنین منطقه‌ای عامدانه بوده تا وجود تمساح‌ها، مهاجران را از فرار منصرف کند: «اگر کسی بخواهد فرار کند، با تمساح‌ها طرف است. اینجا امن‌ترین زندان ممکن است.»
قاضی‌های موقت، اخراج‌های فوری
برای تسریع روند قضایی، دی‌سانتیس اعلام کرده سربازان گارد ملی ایالت می‌توانند به عنوان «قاضی مهاجرت» آموزش ببینند و احکام صادر کنند؛ رویکردی که به گفته فرماندار، می‌تواند الگوی ملی شود. کریستی نوم، وزیر امنیت داخلی، نیز گفته: «امیدوارم تمام فرمانداران کشور تماس بگیرند و بپرسند چطور می‌توانند کاری را انجام دهند که فلوریدا کرده است.»
قرار است پس از بررسی سریع پرونده‌ها، مهاجران بی‌درنگ به کشورهای خود بازگردانده شوند. اردوگاه دوم نیز در دست ساخت است: در نزدیکی جکسون‌ویل، محوطه‌ای نظامی به‌نام «بلندینگ کمپ» در نظر گرفته شده تا ۲ هزار تخت دیگر برای بازداشت مهاجران فراهم شود.
هزینه‌ها، قدرت‌نمایی و سؤال‌های بی‌پاسخ
هزینه سالانه اداره این اردوگاه حدود ۴۵۰ میلیون دلار برآورد شده و طبق توافق، توسط آژانس فدرال مدیریت بحران پرداخت می‌شود. این در حالی است که بنا بر گزارش رسمی منتشرشده، فلوریدا هم‌اکنون ۷۵۰۰ تخت خالی در زندان‌ها و بازداشتگاه‌های موجود دارد که می‌تواند در اختیار مهاجرت و گمرک آمریکا قرار گیرد. منتقدان، استفاده از «وضعیت اضطراری» برای ساخت این اردوگاه‌ها را سوءاستفاده از قدرت و هدف فرماندار را ایجاد رعب و وحشت می‌دانند. فرماندار اما در بیانیه‌ای تأکید کرده: «فلوریدا در اجرای قانون مهاجرت، رهبر خواهد ماند.»
اعتراض‌های بومی و محیط‌زیستی
اما همه با این روند همراه نیستند. صدها تن از فعالان حقوق مهاجران، مدافعان محیط زیست و اعضای قبایل بومی میکوسوکی و سمینول به محل فرودگاه آمده‌اند تا اعتراض کنند. این منطقه بخشی از «منطقه ملی حفاظت‌شده بیگ‌سایپرس» است؛ جایی که ۱۵ روستا و مکان مقدس بومیان از جمله گورستان‌ها و محل‌های آیینی در آن قرار دارد.
آن‌ها می‌گویند ساخت چنین مرکز عظیمی، تجاوزی آشکار به سرزمین اجدادی‌شان است. ۲ حقوقی، مرکز تنوع زیستی و گروه دوستان اورگلیدز، روز جمعه شکایتی رسمی علیه ساخت این اردوگاه ارائه دادند و نسبت به پیامدهای اکولوژیکی آن هشدار دادند.
«آلکاتراز تمساح‌ها» تنها یک مرکز بازداشت نیست؛ بلکه ویترینی از سیاست تازه‌ای‌ست که در آن مهاجر نه انسان که تهدیدی امنیتی تلقی می‌شود. این اردوگاه، شاید الگویی تازه برای آمریکا باشد؛ الگویی که در آن بازدارندگی با طبیعت خشن ترکیب می‌شود و قانون با شتابی نگران‌کننده اجرا. اما پرسشی که باقی می‌ماند این است: آیا امنیت حاصل از اینگونه اردوگاه‌ها، بهای اخلاقی‌اش را دارد؟
