تک‌نگاری| تا چشم‌تون بشه کور/ اسمش‌رو گذاشتم کنکور!
خواب دیدم یه قطره‌ام و همراه قطره‌های دیگه دارم به سد نزدیک می‌شم. هرچی جلوتر می‌رفتیم عمق آب کمتر می‌شد
هفت صبح| سلام. من سلما پشت‌کنکورزاده هستم، از وقتی یادم میاد داشتم برای کنکور آماده می‌شدم. از دوره دبستان ترس کنکور با من بود و بچگی نکردم، از راهنمایی با تست زدن آشنا شدم و چشمام تا همین الان همه چیز رو داخل مربع می‌بینه. محدودیت چهار دیوار تست‌ها، نذاشت ذهن من اندازه سنم بزرگ بشه.
آخرشم وقتی رسیدم به سال کنکور، هم دو مرحله‌ای کردن، هم شرط معدل گذاشتن و اساسا هیچ کس نمی‌دونه چطور رتبه‌بندی می‌کنن، تقریبا اکثر شرکت‌کنندگان در کنکور ناراضی‌اند از این هرج و مرج و بی‌برنامگی. بعد هم طراحان سوالات کنکور اگه خودشون کنکور بدن، بعیده بالای 80 درصد بتونن بزنن، اینکه بعضیا بالای 90 درصد می‌زنن برای ما عجیبه!
از بچگی کابوس کنکور‌رو می‌دیدم. آخرین کابوسم برای دیشب بود: خواب دیدم یه قطره‌ام و همراه قطره‌های دیگه دارم به سد نزدیک می‌شم. هرچی جلوتر می‌رفتیم عمق آب کمتر می‌شد. نزدیک ورودی سد یه نفر داد می‌زد: این ورودی سد خیلی تنگه، زود بیایید وگرنه تنگه‌رو می‌بندما.
اوی قطره نزدیک کوه، چرا ظاهرت این جوریه؟ ببندید در این تنگه‌رو اه! نزدیک‌تر که شدیم گفت شما حالا حالا باید بمونید. گفتم آخه من که کیفیتم خوبه. گفت: کیفیت‌رو من تنگه‌شناس تشخیص می‌دم نه تو قطره پررو. دیر اومدی نه‌خواه زود بری! دیر اومدی خیلی دیره، من می‌گم کی این توو می‌ره! و من که قطره بودم، انقدر گریه کردم که سد پر شد از آب چشمم!
خواب‌گذار: دختر عزیزم. استعداد نسل‌های درخشان ما و شما برای پرکردن جیب مافیای کنکور پرپر شد و وقتی قرار بود کنکور رو بردارند، تازه سالی دوبارش کردند! فرمول رتبه‌بندی نهایی شرکت‌کنندگان در کنکور برات سواله؟ خیلی ساده است به نظرم.
از پایین‌ترین ترازت در کنکور ضربدر معدلت انتگرال دوگانه می‌گیرن، ضربدر لوگاریتم هیپربولیک کتانژانت پایین‌ترین درصدت می‌کنن و بعد از 20 مرحله دیگه به یه عددی می‌رسن و خیلی واضح و عادلانه و همه‌کس‌پسند رتبه‌ها اعلام می‌شه! درباره کابوست هم که استعاره‌ای از سد کنکوره، یه عده از زحمتکشان که سه مرحله بازنشست شدن و «تا آخرش می‌مونن دیگه!»، محافظ و حامی سد کنکور هستن و شعارشونم اینه: تا چشم‌تون بشه کور/ اسمش‌رو گذاشتم کنکور!
اینکه من و شما ذوق و هنرمون کور بشه، اینکه توسعه فردی در دوره تحصیل برای ما ایجاد نشه و لذتی از درس خوندن نبریم و فقط مثل طوطی همه چیز رو که به ما دیکته کردن، حفظ کنیم و تحویل‌شون بدیم، اینکه تفکر تحلیلی، انتقادی، مالی و به طور خلاصه زندگی کردن‌رو یاد نگیریم، براشون مهم نیست. صندلی اون‌ها براشون مهم‌تر از آینده میلیون‌ها جوان ایرانی و آینده ایرانه.
