نگران فردا...
اتفاق ترسناکی که همه ما باید نسبت به آن حساس باشیم چیست؟
هفت صبح| انتخابات ریاست‌جمهوری فردا برگزار می‌شود و شنبه یک رئیس‌جمهور جدید داریم. شاید هم به شنبه بعد موکول شود و آن‌وقت یکی از آقایان سکان امور اجرایی کشور را بر عهده بگیرد. اما اتفاق ترسناکی که همه ما باید نسبت به آن حساس باشیم، آینده ایران، بدون ایده است. نصف جمعیت ایران، طبق پیش‌بینی در انتخابات مشارکت نمی‌کنند و نیم دیگر در یک شکاف سیاسی شدید و قطبیدگی محض به سر می‌برند.
یک دوگانه ریشه دوانیده که بر اساس رای سلبی شکل گرفته است. یک طرف مردم را انذار می‌دهند که دولت غرب‌گراها شکل نگیرد پس باید رأی به اجماع بدهیم، یک طرف هم انذار می‌دهند اگر رای ندهی، وضع موجود تداوم دارد و حتی شرایط تندتر خواهد شد. مخاطب این نزاع متولدین دهه شصت هستند که بخش قابل توجهی از جمعیت کنش‌گر امروزند. اما نسل دهه هشتاد که در انقطاع محض با سپهر سیاسی به سر می‌برد، فردای ما را می‌سازند.
کسانی‌که انگار مستأجر این سرزمین‌اند و دل در مشارکت سیاسی خانه‌شان ندارند. این انتخابات پایان برخی از سیاستمداران ایران است و ما الزاما باید به دنبال طرحی نو باشیم. جوانان امروز کاری به انتخابات امروز ندارند حال آنکه فردا در اختیار ایشان است. کدام ایده می‌تواند آن‌ها را به این سمت سوق دهد که وطن خانه است و شما صاحبخانه آن؟ کدام ایده بدیع تولید شده تا ایشان با آن نسبت بگیرند. دعوای سیاسی امروز، همچنان دعوای متولدان دهه شصت در گفتمان له یا علیه دولت سازندگی است، بعد از او چه؟
چرا ما هنوز همان دعوای تکراری را که از سال هفتادوشش تا امروز پابرجاست، ادامه می‌دهیم؟ چون ایده جدید تولید نکردیم. چون به روز نشدیم. مناظرات انتخابات و وزن‌کشی سیاسی امروز هنوز همان ایده را در شرایط دست چندم بازتولید می‌کند و ادعای جدیدی شکل نمی‌گیرد. به سال‌ها بعد فکر کنیم، به نسل جدید سیاستمداران که باید سکان امور را در دست بگیرند و متولدین دهه هشتاد و بعد از آن بازیگر عرصه سیاسی آن روز باشند.
کدام طرح نو در حال پرداخت است؟ کدام گفت‌وگو شکل گرفته که بتواند به گفتمان جدیدی منجر شود؟ کدام ایده شکل گرفته که بتوان با آن نسل جدید را برای حضور و ظهور تحریک کرد؟ این انتخابات می‌گذرد، این چهار سال هم با فراز و فرود طی خواهد شد، اما بعد از آن چه؟ آیا باز هم دعوا بر سر همان ایده تکراری برای جامعه معنا دارد؟ دیگر نه. همین انفعال نشان می‌دهد که هر دلسوزی از هر جناح از همین امروز باید به فکر ایجاد بستر گفت‌وگو در جهت ساختن گفتمان باشد.
باید مفاهیم موجود، باز‌تعریف شوند، باید در مقولات اجتماعی بازنگری جدی شکل بگیرد. باید نظام ارزشی ما دوباره و ناظر بر شرایط فردا، بازخوانی شود تا کنش‌گران منفعل امروز در این انفعال سخت باقی نمانند و در آینده فعال شوند. همه به فکر انتخابات فردا هستند، اما ما باید به فکر فردا‌های این سرزمین و ساختن ایده‌های جدید برای آینده باشیم که اگر چنین نکنیم، ابتذال امروز امر سیاست‌زده، به ابتذال غایی سپهر سیاسی سرزمینمان منجر خواهد شد. مهم است فردا در انتخابات چه کسی انتخاب شود، اما مهم‌تر آن است،نسل نو با چه ایده‌ای در آینده به صحنه خواهند آمد.
