این انصاف نیست

هفت صبح| ۱- کشور در سال جاری مثل سال‌های گذشته دچار بحران اقتصادی است و دولت مالیات گرفتن را به شکل گسترده‌ای  به کار می‌بندد و چنان مو را از ماست می‌کشد که انگاری با شهروندان سوئیس و ینگه دنیا طرف هستند. اشکالی هم ندارد. به هرحال برای تراز شدن شاهین کج ترازوی عدالت اقتصادی که همگان و به‌خصوص مهم‌ترین مقامات نظام معترفند که مهم‌ترین آرمان ایران امروز باید باشد این مسئله را تحمل می‌کنیم. اما...اما آنچه نمی‌فهمم چند برابر شدن بودجه‌های  این همه  موسسه فرهنگی و آموزشی و مذهبی نزدیک به حاکمیت  است که همه از بودجه دولتی ارتزاق می‌کنند و افزایش بودجه‌شان حتی از نرمال و میانگین موسسات مشابه افزون‌تر است.

خب می‌فهمم که فرهنگ مسئله مهمی است اما این رانت درست نیست. خلاف انصاف است. اگر قرار است همه کمربندهایمان را سفت ببندیم این موسسات و نهادها را هم شامل می‌شود. این که واضح است. نمی‌شود افزایش حقوق 22 درصدی کارگران و تورم حداقل 40 درصدی آن هم در سال تولید و این طور چیزها منطقی جلوه کند ولی ازآن سو فلان نهادهای  آموزشی و مذهبی -با قبول تمام خدمات و اهمیتشان- با افزایش 100تا 300درصدی بودجه مواجه بشوند. شاید هم معیارها و پارامترهای دیگری دخیل است که باز هم ما سر در نمی‌آوریم. لابد.

۲- اشتباهات اوسمار در تعویض‌ها و عدم دوراندیشی لازم از سوی او دلیل اصلی شکست عجیب تیم پرسپولیس در اراک بود. چرا پرسپولیس پرستاره باید یک دفعه این‌گونه خودش را تسلیم اراکی‌ها بکند؟ ‌چطور می‌شود یک تیم در دقیقه 85 دو بر صفر جلو باشد و در پایان نود دقیقه دو بر دو مساوی شده باشد و چطور می‌شود یک تیم تا دقیقه 112 ،‌چهار بر  دو پیش باشد و بازی به مساوی کشیده شود. چرا تیمی مثل پرسپولیس باید دوتا کامبک به این حجم و اندازه بخورد آن هم مقابل تیمی که به رغم همه شایستگی‌هایش رتبه دهم جدول را در اختیار دارد. چرا باید دو ستاره اصلی تیم یعنی اورونوف و  عبدالکریم حسن دقیقه 83 از بازی بیرون کشیده شوند؟ ‌یعنی در ذهن سرمربی تیم حتی یک درصد کشیده شدن بازی به وقت اضافه تصور نمی‌شد؟‌ آقای اوسمار، ‌آماتور تشریف دارید؟‌