زندگی شیرین برای قرمز‌ها
راز موفقیت اوسمار و عشق ما به فرهاد و فریدون
روزنامه هفت صبح| یک: چرا پرسپولیس در دو بازی اخیر بهتر بازی کرده است؟ تاثیر اوسمار؟ چرا حرکت تیم این قدر روان و کم اشتباه شده؟ مگر اوسمار دستیار گل‌محمدی نبوده؟ چطور شده که انگار زنجیر از پای پرسپولیس باز شده است؟
بگذارید داستان را شکل دیگری پی بگیریم. در همین هفت‌صبح بارها اشاره کردیم که پرسپولیس از بازیکن‌هایی سود می‌برد که در حرکت تیمی اخلال ایجاد می‌کنند. نفس تیم را می‌گیرند. بارها به دو نفر اشاره کرده بودیم که هردو نفر بازیکن‌هایی زحمتکش و درجه یک هستند اما شیوه بازی‌شان با پرسپولیس هماهنگ نبوده و نیست.
اسمشان هم خیلی محرمانه نبود. علی نعمتی و سعید صادقی. این دو بازیکن بسیار خوب در نبردهای یک به یک و در فن بسیار مهم سانتر کردن و در بازیخوانی ضعیف بودند. خب حالا چه اتفاقی افتاده؟ ارونوف ازبک و عبدالکریم حسن قطری جای نعمتی و صادقی قرار گرفته‌اند و دو نقطه ضعف پرسپولیس ترمیم شده‌اند. توان تکنیکی ارونوف و توانایی عبدالکریم در سانتر کردن یکی دو لول سطح تیمی پرسپولیس را بالا برده است.
دو بازیکن باهوش که نشان داده‌اند معنای فوتبالیست حرفه‌ای چیست و به شکل غیر مستقیم بقیه پرسپولیسی‌ها را هم دچار چالش ساخته‌اند. حالا ترابی و اسماعیلی‌فر هم مجبورند در این رقابت شرکت کنند. پرسپولیس اگر این دو ستاره ممتاز را نگه دارد و پورعلی گنجی و یاسین سلمانی بازگردند و خدابنده‌لو در ترکیب جا بیافتد با یک پرسپولیس بی‌نظیر روبه‌رو خواهیم بود. یعنی می‌شود؟
دو: زنگ زده بود که چرا درباره اعتیاد هنرمندان و روشنفکران قبل از انقلاب به هروئین نوشتید. عصبانی بود و می‌گفت در دوران نخبه ستیزی چرا نخبه‌ها را زیر سوال برده‌اید. خشمگین بود. خب چگونه می‌شد به دوستمان که اتفاقا سن و سال چندانی هم نداشت بگوییم وقتی یک بلا و یک عارضه این تعداد هنرمند و روشنفکر را درگیر خود ساخته و بسیاری ازآنها را به مرگ‌های زودرس هدایت کرده، خود به یک واقعه تاریخی تبدیل شده است و باید به آن اشاره کرد؟
چگونه بگوییم که باید برخی اوقات افسانه زدایی کرد تا سره از ناسره بهتر و بیشتر مشخص شود. کیست که نداند ما در هفت صبح چقدر به اخوان ثالث و یا نیما یوشیج و یا شهریار ارادت داریم؟ کیست که نداند صدای داریوش رفیعی را چگونه ستایش می‌کنیم و یا فرهاد و فریدون فروغی را بزرگ‌ترین خواننده‌های تاریخ موسیقی پاپ ایرانی می‌دانیم و چگونه در مقابل ملودی‌های مرتضی محجوبی سر تعظیم فرود می‌آوریم. اما تاخت و تاز هروئین در میان هنرمندان ایرانی در یک بازه زمانی سی‌ساله خود یک حادثه تاریخی است و مثل همه حوادث تاریخی باید در جایی و در کنار هم ثبت می‌شد. ارادت.
