یورو ۲۰۲۰؛ جذاب ماندن مدام سخت‌تر می‌شود
روزنامه هفت صبح، رضا فراهانی | یک: نمی‌دانم کی کجا بود و چه در سرم گذشت و چه هوایی پشت چشمم شکل گرفت که فهمیدم برای اینکه لذت فوتبالم کامل شود باید هوادار یک تیم اروپایی هم باشم. فهمیدم ما جزو ملت‌هایی هستیم که حظ فوتبال دیدن‌مان بدون طرفداری از تیم‌های ملی اروپایی یا باشگاهی آن ور آبی کامل نمی‌شود.
ایتالیا با روحیات آن روزهای من همخوانی داشت، همان روزهایی که زندگی مثل قطار از روی من رد نشده بود و مثل حالا به کنج خلوت خودم نخزیده بودم. ایتالیا با آن حرارت و شادابی، با آن بازیکنان درجه یک، با آن لباس‌های خوش رنگ همه چیزی بود که من از فوتبال می‌خواستم.
البته حالا نه تنها می‌توانم احساساتم را مهار کنم بلکه کنترل بیشتری هم روی دوست داشتن و نداشتن تیم‌ها، آدم‌ها، فوتبالیست‌ها و پدیده‌ها دارم اما ایتالیا را مثل همان روز اول دوست دارم.
* دو: جذاب ماندن مدام سخت‌تر می‌شود، هجوم دوربین رسانه و توجه از یک طرف و صنعتی شدن فوتبال و تلاش‌های در سایه برای سودآوری بیشتر باعث شده تا حالا در فوتبال خیلی چیزها شبیه قبل نباشد.اگر بگوییم فوتبال علمی شده خیلی سختش کرده‌ایم و اگر بگوییم نشده دروغ گفته‌ایم.اگر بگوییم کلی از لذت‌های فوتبال در همان دهه نود جامانده بیراه نگفته‌ایم و اگر بگوییم که همچون مسی و رونالدو را نمی‌شود در هیچ جای تاریخ پیدا کرد گزاف نیست.
همه اینها درست است و درست‌تر این است که ایتالیای مانچینی بوی ایتالیای دهه نود را می‌دهد، صلابت آن آدم را یاد همان تیمی می‌اندازد که در ۹۸ درخشید یا تیمی که ۲۰۰۶ جام را بالای سر برد یا در یورو ۲۰۰۰ یک قدم برای قهرمانی کم آورد.انگلیس خوب است،آلمان جان گرفته انگار،فرانسه مدعی‌تر از همیشه است و حتی پرتغال و اسپانیا هم می‌توانند رویای قهرمانی داشته باشند اما امسال جام برای ایتالیا است.
* سه: دلم می‌خواهد دلگیری از دوناروما را برای ترک‌میلان فراموش کنم، یادم برود که ایموبیله هیچگاه مهاجم شش دانگی نبوده. دلم می‌خواهد فراموش کنم که وراتی هر چقدر هم خوب باشد نمی‌توان گتوسو یا پیرلو باشد و البته دلم می‌خواهد لوکاتلی را با بهترین‌های تاریخ ایتالیا مقایسه کنم.
درست که اینسینیه و کیه‌لینی و بونوچی هم بازیکنان ارزشمندی هستند اما راستش را بخواهید مقایسه نفر به نفر با بازیکنان سابق ایتالیا فقط باعث می‌شود اصواتی از سر ناامیدی سر دهم .پس چشم‌هایم را می‌بندم و به تیمی فکر می‌کنم که یکدست و جذاب و قدرتمند است، فوق ستاره‌اش هم روی نیمکت نشسته نه توی زمین.این وسط کاش تا آلمان به خودش نیامده خیلی زود به ما بخورد تا انتقام همه جام‌هایی که از آتزوری ربوده را یکجا بگیریم.
