پیرمردها در میدان| کاری کنید «سر الکس» فراموشی بگیرد
روزنامه هفت صبح، نادر نامدار| اگر تعارف را کنار بگذاریم و حرف از 120 ساله شدن نزنیم، باید قبول کنیم که سن و سال حدود 75 یعنی لحظه‌شماری برای مرگ. چنین سن و سالی حتی برای پارک رفتن و بازی کردن با نوه‌ها و شطرنج بازی کردن با دوستان هم زیاد است. در شرایط معمول، آدم که 75 ساله می‌شود، باید هر روز از خودش بپرسد چرا هنوز زنده‌ام و چرا وقتش نرسیده!
وقتی در 50 سالگی به چند جای ما فشار می‌آید، قطعا در 75 سالگی جایی از بدن‌مان نمانده که تحت فشار نباشد و لنگ نزند و نصفه و نیمه کار نکند. اما در همین سنی که خیلی‌ها نرسیده به آن از دنیا می‌روند، هستند کسانی که مشغول کار هستند، آن هم چه کار پر‌استرس و خطرناکی: مربیگری فوتبال!
در دورانی که قلب جوانان 20 تا 30 ساله، درست وسط زمینهای چمن فوتبال ناگهان می‌ایستد، چقدر عجیبند مربیانی که حتی در 75 سالگی هم دست از کار نمیکشند و با استرس‌های تمام‌نشدنی این کار، زندگی می‌کنند. کلی هم حرص می‌خورند اما کم نمی‌آورند. احتمالا معروف‌ترین و پیرترین مربی فعال حال حاضر جهان جناب روی هاجسون است که 76 ساله است.
استاد از سال 1976 تا الان یعنی نزدیک به 50 سال است که مربیگری می‌کند و همین حالا سرمربی کریستال‌پالاس در لیگ هیجان‌انگیز برتر انگلستان است. 4 سال دیگر وارد دهه نهم زندگی‌اش می‌شود اما انگار نه انگار! 50 سال استرس کم نیست و واقعا نمی‌دانم استاد چطور تا الان زنده مانده است.
عجیب‌تر اینکه نتایجش در تیم‌های مختلف حسابی کلافه‌کننده بود و احتمالا خیلی از هواداران تیم‌هایش را راهی بیمارستان یا حتی گورستان کرده اما خودش حتی آخ هم نگفته! یا دلش خیلی بزرگ است یا خودش خیلی بی‌خیال است! وگرنه با این سن و سال و این تیم‌ها و این نتایج، او باید تا الان هفت کفن پوسانده باشد ولی خب آقای هاجسون کلا عین خیالش نیست.
تیمش یک هفته دیگر با منچسترسیتی بازی دارد و هواداران پالاس از الان دل توی دل‌شان نیست اما خود آقای هاجسون احتمالا اصلا به آن بازی فکر هم نکرده است. باور کنید با همین سبک زندگی است که تا الان دوام آورده و زنده مانده است!این روزها دلم برای سرالکس فرگوسن کبیر هم می‌سوزد.
پیرمرد تا ده سال پیش یعنی 71 سالگی روی نیمکت منچستریونایتد می‌نشست و خب کم هم حرص نخورد. فقط اگر به همان آدامس جویدن‌هایش نگاه کنید، متوجه می‌شوید که همیشه در هنگام بازی‌های تیمش چه استرسی می‌کشیده! اما حالا ده سال است که مربیگری را رها کرده و گاهی برای دیدن بازی‌های تیمش به اولدترافورد می‌رود.
بازیکنان تیم هم- زبانم لال- بارها او را تا مرز سکته برده‌اند و پیرمرد بارها باخت‌های سنگین تیمش را در این چند سال دیده و بعد از هر باخت به اندازه چند سال پیرتر شده است. باور کنید اگر در این ده سال خودش روی نیمکت منچستر می‌نشست، الان هم خودش خیلی سرحال‌تر بود هم تیمش! ولی خب این منچستری که ما می‌بینیم، آخرش فرگوسن را از ما می‌گیرد!
اما یک راه خوب برای این که سرالکس بیشتر عمر کند وجود دارد. او باید آلزایمر بگیرد تا دیگر یونایتد را به‌خاطر نیاورد و هوس نکند برود در اولدترافورد بنشیند و بعد از بازی با غصه ورزشگاه را ترک کند. آقایان بازیکن منچستر! به خودتان اگر رحم نمی‌کنید به این پیرمرد نازنین رحم کنید!
