رقیبان قابل احترام| تاوان بی‌احترامی را می‌دهیم
روزنامه هفت صبح، نادر نامدار | احترام به رقیب، چیزی است که مدت‌هاست در ورزش ما دیده نمی‌شود. در عوض تا بخواهید بی‌احترامی و طعنه زدن و توهین است که انگار دیگر در ورزش ما نهادینه شده و جزئی جدانشدنی از ورزش و رقابت است. به همین چند نمونه نگاه کنید. کدام ورزشکار ما تحمل رقیبی در سطح خود را دارد و به او احترام می‌گذارد؟ حتی اگر نام هم نبرم مشخص است که منظورم از آن دروازه‌بان که برای تمدید قراردادش شرط گذاشته بود که باشگاه نباید دروازه‌بانی هم‌سطح خودش جذب کند کیست.
آن وزنه‌بردار جوان ما سال‌هاست از کسی گلایه می‌کند که تحمل رقیب نداشت و کاری کرد که دوران ورزشی‌اش در همان جوانی با باز شدن پرونده دوپینگ بسته شود که مبادا رکورد جهانی استاد شکسته شود! همین چند روز پیش بود که کارشناس قدیمی والیبال کشورمان از فضایی گفت که سال‌هاست در تیم ملی به وجود آمده و اجازه رشد و پیشرفت به بازیکنان جوان داده نمی‌شود تا مبادا جایگاه ثابت بعضی از بازیکنان به خطر بیافتد. حرف حرفِ رقابت سالم و جوانمردانه است.
همه جای دنیا رقابت بین ورزشکاران برای رسیدن به جایگاه‌های بهتر شکل می‌گیرد و مسئله دقیقا همین است که در کشورهایی که سازوکار مناسب وجود دارد، یک رقابت کاملا سالم و ورزشی به دور از حاشیه و احتمالا استفاده از روش‌های ناجوانمردانه انجام می‌شود و دقیقا به همین دلیل است که موفقیت هم به دست می‌آید. یک مثال دیگر: موفقیت کشتی‌گیران آمریکایی در المپیک توکیو، دقیقا به دلیل رقابت سالمی بود که در مسابقات انتخابی تیم ملی برگزار شد.
شایسته‌ترین‌ها در آن رقابت قهرمان شدند و به المپیک راه یافتند و در نهایت نتیجه هم گرفتند. دقیقا همین قهرمانی‌هایی که با شایستگی رقم می‌خورد، احترام سایر رقبا را هم به همراه دارد. همه ما از شکست حسن یزدانی در فینال مقابل تیلور آمریکایی غمگین شدیم اما قبول داشتیم رقیب آمریکایی استحقاق این قهرمانی را داشت. در مقابل خود او هم احترام فوق‌العاده‌ای برای یزدانی قائل بود و بارها در مصاحبه‌هایش از این رقیب ایرانی خود، با احترام یاد کرد.
احترام نگذاشتن به خودمان و رقیب، تاوان‌های ریز و درشتی هم دارد. فقط کافی است یک حریف نسبتا ضعیف خود را کوچک بشماریم و طعنه بزنیم، آن وقت است که می‌بینیم این احترام نگذاشتن چه دماری از روزگار ما در می‌آورد. مهم‌ترین و جهانی‌ترین نمونه از رقابت توام با احترام را بین کریستیانو رونالدو و لیونل مسی می‌بینیم. دو اسطوره‌ای که سال‌هاست نماد تلاش و مبارزه و موفقیت هستند و همواره از یکدیگر به نیکی و احترام یاد کرده‌اند.
رونالدو بارها در مصاحبه‌هایش اعلام کرده که اگر مسی نبود، خود او هم به این سطح نمی‌رسید و این‌قدر قدرتمند نمی‌شد. مسی هم دقیقا همین عقیده را دارد و موفقیت‌هایش را حاصل رقابت با رونالدو می‌داند. خنده‌دار و البته تلخ اینکه، در حالی‌که رونالدو و مسی همیشه به هم احترام می‌گذارند، هواداران این دو نفر در ایران، به بدترین و زشت‌ترین شکل ممکن، دیگری را تحقیر می‌کنند!
اصولا در دنیای حرفه‌ای این رقابت وجود دارد و باعث پیشرفت می‌شود اما در ایران، ما از رقیب می‌ترسیم، به هر شکلی که شده، حتی با روش‌های ناجوانمردانه او را از میدان به در می‌کنیم و نتیجه اینکه دیگر احساس خطر نمی‌کنیم و چون به اشتباه از جایگاه‌مان مطمئن هستیم، تلاشی برای حفظ و ارتقای خود نمی‌کنیم و پیامد این ماجراها، علاوه بر قربانی شدن رقیب، سقوط و پسرفت خودمان هم هست.
نتیجه اینکه رکورد وزنه‌برداری سنگین‌وزن از دست ما خارج می‌شود و به دست گرجستان می‌افتد، والیبال ما برای چندمین بار، ناکامی متوالی و البته شکست مقابل ژاپن را تجربه می‌کند و تکواندوی ما هم در المپیک بدون مدال می‌ماند. بپذیریم که برای فرار از این پسرفت و برای اینکه دوباره حرفی برای گفتن داشته باشیم، چاره‌‍‌ای جز احترام گذاشتن نداریم. باید رقیب‌مان را قبول کنیم، با او بجنگیم، به او احترام بگذاریم و جوانمردانه شکستش دهیم و احترام کسب کنیم.
