تک‌نگاری| نوجوانی از دست رفته علی آقا دایی
روزنامه هفت صبح، نادر نامدار| پایان داستان تیم ملی نوجوانان در جام‌جهانی خوش نبود. آنها تمام تلاش‌شان را کردند و فاصله چندانی تا رسیدن به جمع 8 تیم برتر جهان نداشتند اما چند اشتباه و خستگی باعث شد تا رویای آنها نقش برآب شود ولی آنها نه‌تنها نباید ناامید شوند، بلکه باید خوشحال باشند که در این سن و سال توانستند در یک تورنمنت جهانی به میدان بروند و خودشان را به دنیا نشان بدهند.
بعضی از آنها حالا این شانس را دارند که خیلی‌زود از تیم‌های حرفه‌ای و بزرگ اروپایی پیشنهاد بگیرند و در آینده‌ای نزدیک تبدیل به بازیکنانی در کلاس جهانی شوند. همین حالا آرشا شکوری چند پیشنهاد خارجی دارد و قطعا بازیکنان دیگری هم هستند که چشم استعدادیاب‌های تیزبین فوتبال اروپا را به‌خود خیره کرده‌اند. این همان شانس و اقبالی است که خیلی از بزرگان فوتبال ایران نداشتند.
به علی دایی نگاه کنید. وقتی اولین دوره مسابقات جام‌جهانی نوجوانان در سال 1985 برگزار شد، او یک نوجوان 15ساله بود و هنوز به تهران نیامده بود و استعدادش کشف نشده بود. در آن زمان البته تیم ملی نوجوانان ما حتی در رقابت‌های قاره‌ای هم شرکت نمی‌کرد. به این ترتیب دایی بزرگ، دایی اسطوره‌ای، حتی شانس بازی در رده امیدها را پیدا نکرد و اولین بازی ملی خود را در 24سالگی مقابل تیم ملی پاکستان در جام اکو انجام داد.
این در حالی است که بازیکنان تیم ملی نوجوانان همین حالا تجربه حضور در یک جام‌جهانی و بازی مقابل برزیل و انگلیس را دارند. فکرش را بکنید اگر برای علی دایی هم این شرایط مهیا می‌شد، چه اتفاقات بزرگ و مهمی برای او و فوتبال ایران می‌توانست رخ بدهد! لامینه یامال در 16سالگی اولین گلش را برای تیم ملی اسپانیا زده اما دایی اولین‌بار در 24سالگی شانس پوشیدن پیراهن تیم ملی را به‌دست آورده و با همین وضعیت، تا سال گذشته، رکورددار گلزنی با پیراهن تیم ملی در جهان بود.
شهریار فوتبال ایران، اگر مثل یامال و مسی و رونالدو، در 16 و 17سالگی کشف می‌شد و پیراهن تیم ملی را می‌پوشید، کریس رونالدو تا 45سالگی هم نمی‌توانست رکورد گلزنی او را بشکند. با میانگین نزدیک به 10 گل ملی در هر سال، اگر دایی از نوجوانی پیراهن تیم ملی را می‌پوشید، امروز حداقل 50 گل ملی بیشتر داشت و رکوردش به معنای واقعی کلمه دست‌نیافتنی می‌شد.
ضمن این‌که قطعا از نظر فنی هم بیشتر پیشرفت می‌کرد و قله‌های افتخار بیشتری را در فوتبال دنیا فتح می‌کرد. این همان شانسی است که علی دایی بزرگ نداشت اما بازیکنان تیم ملی نوجوانان دارند. دایی در 25سالگی، تازه بازی مقابل تیم‌های بزرگ آسیا را تجربه کرد اما بازیکنان تیم ملی نوجوانان، در 17سالگی تجربه بازی مقابل برزیل و انگلیس را به‌دست آورده‌اند.
کسری طاهری دو مدافع تیم ملی برزیل را دریبل کرده و به دروازه‌بان این تیم گل لایی زده است. آرشا شکوری هم بارها مقابل ضربات برزیلی‌ها و انگلیسی‌ها ایستادگی کرده است. آنها و رفقای‌شان به ظاهر خیلی جلوتر از علی دایی هستند اما چقدر می‌توانیم امیدوار باشیم که حتی یکی از آنها به قلمرو افتخار علی دایی نزدیک شود؟
این روزها که درخشش نوجوانان را در جام‌جهانی می‌بینیم، حسرت دیر کشف شدن دایی بیشتر از قبل آزارمان می‌دهد و از خودمان می‌پرسیم استعداد چند علی دایی کشف نشده دیگر در شهرها و روستاهای دور و نزدیک دارد هرز می‌رود؟
