تلخی‌ها و شیرینی‌های پروژه‌های فضایی ایران
روزنامه هفت صبح صبح، آرش خوشخو | سال ۹۸ برای پروژه‌های فضایی ایران و البته وزیر جوان ارتباطات سال سختی بود. او دوبار با اشتیاق خبر از پرتاب ماهواره‌های پیام و ظفر به فضا داد. ماهواره‌هایی که قرار بود درمداری به ارتفاع ۵۴۰ کیلومتر از سطح زمین قرار بگیرند اما هردو بار این پروژه‌ها پس از پرتاب با شکست روبه‌رو شدند.
به‌خصوص پرتاب ماهواره ظفر که قرار بود همزمان با جشن‌های انقلاب باشد و شکستش به‌خصوص به خاطر اعلام‌های قبلی‌اش بازتاب‌های منفی فراوانی داشت. شکست ماهواره پیام به خاطر نقص الکترونیکی و شکست ماهواره ظفر به خاطر نقص در موتور موشک رخ داده بود. در بار دوم ماهواره‌های جاسوسی آمریکایی تصاویری از محل پرتاب ماهواره مخابره کرده بودند تا اشراف اطلاعاتی خودرا به رخ بکشند.
این پروژه‌ها به سفارش وزارت ارتباطات و با طراحی دانشجویان و اساتید دانشگاه علم و صنعت و با موشک‌های ساخت صنایع دفاع پرتاب می‌شدند. جهرمی درباره شکست ماهواره ظفر گفته بود: ماهواره ظفر به مدار ۵۴۰ کیلومتری رسید ولی برای قرار گرفتن ماهواره در مدار نیاز است که ماهواره‌بر به سرعت هفت هزار و ۴۰۰ کیلومتری برسد اما به این سرعت نرسید.این امر موجب شد که ماهواره دچار افت سرعت شود و در نتیجه در مدار قرار نگیرد و در اقیانوس هند سقوط کرد.»
پروژه‌های فضایی ایران در سال ۱۳۷۵ کلید خورده بود اما در دهه هشتاد سرعت و شتاب بیشتری به خود گرفت. کاوشگرهای فضایی ایران که بر مبنای توانمندی‌های کسب‌شده در بخشی از برنامه موشکی کشور شکل گرفتند از سال ۱۳۸۵ مأموریت‌های خود را آغاز کردند. در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود ایران پرتاب موجودات زنده را نیز امتحان کرد.
در این میان با برجام و محدودیت‌های تسلیحاتی توجه و کنجکاوی غرب بر روی توانایی موشک‌های حامل ماهواره‌ها به شدت تشدید شده بود و جدا از آن ورود ایران به کشورهای دارای توانایی پرتاب و استقرار ماهواره در جهان که باشگاهی با سیزده عضو است برای قدرت‌های جهان مسئله قابل هضمی نبود.
اما در اردیبهشت سال ۱۳۹۹ ایران به شکلی غافلگیر کننده یک ماهواره نظامی را در مدار ۵۴۰ کیلومتری زمین پرتاب و مستقر کرد.
سپاه در سکوت اطلاعاتی محض توانست با یک سکوی پرتاب متحرک این موشک را که نام سلمان بر آن گذاشته بودند با موفقیت به فضا بفرستد و ماهواره رادر مدار مورد نظر قرار دهد. این یک موفقیت بزرگ در عرصه هوا و فضا برای ایران محسوب می‌شد. به‌خصوص که نشان از موفقیت ایران در ساخت و استفاده از الیاف کربن در برنامه‌های نظامی و غیرنظامی داشت که گام مهمی در توسعه اقتصادی و نظامی محسوب می‌شد.
