باشگاه مشت‌زنی| مثلث آرامش، متانت و هوشمندی
روزنامه هفت صبح، بهنام مظاهری| سقف خرید در هر نوبت ۶ بلیت است و تازه محل برگزاری کنسرت پارکینگ هم ندارد اما با این حال کنسرتش ۳۰ سانس تمدید شده. در سایت بلیت‌فروشی روزهای اعلام شده به این ترتیب است: «۱، ۲، ۳، ۵، ۶، ۱۰، ۱۱، ۱۲، ۱۷، ۱۸، ۱۹، ۲۱، ۲۲، ۲۳، ۲۴، ۲۵ و ۲۶ تیر، ۲، ۳، ۴ و ۵ مرداد». یعنی اگر بخواهی همین ترتیب روزها را یک نفس بخوانی هم نمی‌شود، شاید فقط خودش بتواند. تازه حسابش را بکنید که بعضی از این روزها قرار است دو سانس اجرا داشته باشد.
آن‌هم در تالار وزارت کشور و ظرفیت ۳۰۰۰ نفره‌اش. مخاطبین کنسرتش مطمئن هستند که قرار نیست فالش بشنوند و همه هم می‌دانیم که تمدید اجرایش تا ۳۰ سانس فقط یک پیام دارد و آن‌هم این است که او یک نابغه است. در واقع همایون شجریان عملا مارکت خودش را ایجاد کرده. در سال‌های اخیر روند فعالیت‌هایش دچاره سکته نشده و یکی از فعال‌ترین‌های موزیک ایران بوده. همین چند وقت پیش آلبوم «گاه فراموشی» را منتشر کرد.
اثری به‌غایت بازیگوش و خلاق که ذهن و گوش را به بازی می‌گیرد و شنونده را به یک ماجراجویی عجیب و جذاب دعوت می‌کند. تیتراژ می‌خواند، تورهای مختلف کنسرت‌هایش در نقاط مختلف دنیا مخاطب دارد و توانسته کاراکتر منحصر به‌فرد خودش را بسازد. فرزند محمدرضا شجریان بودن مسئولیتش را در هنر و مخاطبانش سخت‌تر کرد اما او تا امروز توانسته هم شجریان بودنش را حفظ کند و هم «همایون» را در ذهن‌ها پررنگ‌تر کند.
حداقل در یک دهه اخیر و در فواصل کوتاه همواره در صدر اخبار موسیقی ایران بوده. مطلقا درگیر حواشی نمی‌شود و فقط با کارش تیتر رسانه‌ها می‌شود. در مصاحبه‌ها و کنفرانس‌های مطبوعاتی‌اش با آرامش، متانت و هوشمندی صحبت می‌کند و خوب متوجه است در چه جایگاهی ایستاده.
جملاتش را حساب شده و با حساسیت انتخاب می‌کند و از باری که کلمات به همراه دارند به‌خوبی با‌خبر است. همزمان پروژه‌هایی کاملا متفاوت از هم را پیش می‌برد. آلبوم‌هایش از لحاظ ساختاری از هم مجزا هستند. در حالی‌که شما هدفون به گوشتان است و صدایش در آلبوم «رگ خواب» نوازشتان می‌کند آلبومی نظیر «ایران من» یا همین «گاه فراموشی» را به بازار می‌فرستد که هر کدام با دیگری دنیایی تفاوت دارد.
بگذارید جسارت بیشتری به خرج بدهم. همایون خیلی‌وقت است از چارچوب موسیقی سنتی ایرانی خارج شده و موسیقی‌اش پاپیولار است. عصبانی نشوید. نه از این جهت که سطح موزیکش را به موزیک‌های بازاری تقلیل بدهیم. همه می‌دانیم که در کارش بهترین است. خواننده‌ای است که بیشتر از ۴ اکتاو می‌خواند، خودش موزیسین است و همیشه هم با بهترین آرتیست‌های ایرانی و خارجی کار کرده. اما موسیقی‌اش بر‌خلاف خیلی از خواننده‌ها و موزیسین‌های سنتی توانسته مخاطب عام پیدا کند و مردمی شود.
شما امروز اگر پلی‌لیست هر دهه هشتادی را باز کنید احتمال زیاد چند آهنگ از همایون هم پیدا می‌کنید و این موفقیتی است که هیچ خواننده سنتی تا امروز نتوانسته به‌اندازه همایون و با این کیفیت به‌دست بیاورد. اگر در یوتیوب و ساند کلود سرچ کنید بیشترین ریمیکس‌ها متعلق به همایون است.
از هر آهنگش چند مدل ریمیکس وجود دارد و همین نشان می‌دهد چقدر موسیقی‌اش ظرفیت دارد. حوزه موزیک الکترونیک تنها جایی است که همایون خودش در آن پا نگذاشته اما هر تنظیم‌کننده‌ای حداقل یک‌بار صدای همایون را روی بیت الکترونیک گذاشته. حالا شما بگویید، آیا او از نوابغ موسیقی ما نیست؟
