اعطای مجوز به آثار سبک «آر اند بی» در ایران
روزنامه هفت صبح، سارا سبزی| قرار است سبک تازه‌ای از موسیقی در ایران به صورت رسمی منتشر شود که تا پیش از آن به صورت رسمی قابل انتشار نبود. خبرهایی از اعطای مجوز به آثار موسیقی سبک آر اند بی توسط وزارت ارشاد منتشر شده و به‌صورت غیررسمی گفته شده است که اولین قطعه مجاز این سبک در ایران، قطعه «انگار» است؛
کاری از گروه موسیقی دکاموند که زانیار خسروی یکی از تهیه‌کنندگان این گروه است. هیچ‌کدام از خوانندگان معروف آر اند بی ایرانی تا امروز اثر قانونی منتشر نکرده است. معروف‌ترین خوانندگان این سبک در ایران چند چهره مشهورند که آنها را به نام هنری‌شان می‌شناسیم: امیرحسین مقصودلو به نام تتلو، پوریا بنکداری به نام پوبون، مهراد مستوفیراد به نام مهراد هیدن و بهزاد داورپناه که به نام بهزاد لیتو شناخته می‌شود.
سبک موسیقی آر اند بی قدمتی حدود 80 ساله دارد؛ در پایان جنگ جهانی دوم و اواخر دهه 40، موج جدیدی از موسیقی در حال ظهور بود که به نام موسیقی نژادی شناخته می‌شد، اما برخی آن را اصطلاحی تحقیرآمیز می‌دانستند. مدتی بعد از معروف شدن این سبک موسیقی، جری وکسلر که شغلش تهیه‌کنندگی موسیقی در آمریکا بود، اصطلاح «ریتم اند بلوز» را برای توصیف تمام موسیقی‌های آفریقایی آمریکایی ایجاد کرد که ما امروز به نام آر اند بی می‌شناسیم. این اصطلاح طیف متنوعی از ژانرهای موسیقی را پوشش می‌دهد که بیشتر آنها توسط آمریکایی‌های آفریقایی تبار و فرهنگ آنها توسعه پیدا کرده است. جمله معروفی درباره موسیقی‌های آمریکایی وجود دارد که می‌گوید «هر ژانری که از آمریکا متولد شود، ریشه آفریقایی دارد.»
می‌توان تاریخ این سبک موسیقی را به دو دوره مهم تقسیم کرد: ریتم و بلوز کلاسیک که از دهه 1940 تا اواخر دهه 1970 حاکم بود و سبک معاصری که در دهه 1980 شروع به توسعه کرد و تا امروز ادامه دارد.ماجرای موسیقی آر اند بی به قرن بیستم میلادی برمی‌گردد، زمانی که مهاجرت بزرگ خانواده‌های آفریقایی آمریکایی به سمت مراکز شهری در سراسر شمال شرق و غرب آمریکا آغاز شد. این جابه‌جایی به فراگیر شدن سبک‌های موسیقی آفریقایی و آمریکایی کمک کرد و ترکیبی از ژانرهای مختلف را به وجود آورد.
در مدت کوتاهی سبک موسیقی جدیدی در سراسر آمریکا گسترش پیدا کرد که از ژانرهای جاز، گاسپل و بلوز تاثیر گرفته و موسیقی‌های «فانک» و «هیپ هاپ» هم بر آن تاثیرگذار بوده‌اند. آر اند بی ابتدا یکی از زیرشاخه‌های موسیقی «راک» محسوب می‌شد، اما بعد از مدتی در مسیر دیگری قرار گرفت و به سبکی مستقل تبدیل شد؛ تا جایی که به‌نام یکی از سبک‌های تجاری و مدرن شناخته شد و محبوبیت زیادی به دست آورد.
شکوفایی این سبک موسیقی با قوانین اجتماعی جداسازی در جامعه آمریکا همزمان شد. طرفداران جداسازی نژادی در این کشور ادعا می‌کردند که آر اند بی و راک اند رول برای جوانان آمریکایی خطرناکند، اما همان زمان بسیاری از کودکان و نوجوانان با این سبک آشنا بودند و ارتباط برقرار کرده بودند. خوانندگان این سبک در آن دوره اغلب با سبکی خاص و با کلماتی صریح آواز می‌خواندند.
در موسیقی ریتم و بلوز متداول دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، گروه‌های موسیقی معمولا از پیانو، گیتار، بیس، درام یا چند ساکسیفون استفاده می‌کردند. اشعار این سبک هم بیشتر قطعاتی از تجربه‌های غم‌انگیز آفریقایی-آمریکایی‌ها و تلاش برای جست‌وجوی آزادی و شادی، پیروزی و شکست در روابط، اقتصاد و آرزوها بود.
در دهه ۱۹۹۰ سبک جدیدی از آر اند بی متداول شد که با نام «آر اند بی معاصر» شناخته می‌شود. سازهایی مثل گیتار، باس، درامز، ساکسیفون، هورنز، پیانو، ارگان، گیتار الکتریک و ساز و وکالز هم در موسیقی‌های آر اند بی معاصر استفاده می‌شوند. این سبک موسیقی به صراحت و سرزندگی شناخته می‌شود و در موسیقی متن بسیاری از فیلم‌های سینمایی جای خودش را باز کرده است.
