۱۰ فیلم از بهترین سال‌های سینمای ما
مروری بر بهترین فیلم‌های دهه به دهه پس از انقلاب
روزنامه هفت صبح| در سه تا پنجشنبه‌ای که تا آخر سال داریم بیایید بهترین فیلم‌های دهه به دهه پس از انقلاب را مرور کنیم. اول از دهه نود شروع می‌کنیم که دهه رونق و احیای سینمای ایران بود که ناگهان با طوفان کرونا و بعد هم ناملایمات اجتماعی متوقف شده بود. ده فیلم از این دهه انتخاب کرده‌ایم و به ترتیب سال اکران.
جدایی نادر از سیمین. فیلم مشهور اصغر فرهادی دیگر به یک کلاسیک در سینمای جهان بدل شده است و جزو بهترین کارهای هزاره سوم در بسیاری از فهرست‌ها سروکله‌اش پیدا می‌شود. ملودرام گزنده با فیلمنامه‌ای قدرتمند و البته موذیانه و سه بازی شگفت‌انگیز از پیمان معادی و ساره بیات و شهاب حسینی.
پله آخر. فیلم شوخ و شنگ و سنجیده علی مصفا که تماشایش هنوزهم سرگرم کننده است. پر از طنز خاص و چخوفی و موقعیت‌هایی که شاید برای ناظر بدبین لوس محسوب شود و برای طرفدارانش، یک ضیافت به تمام معنا.
خانه پدری. فیلم تکان دهنده و مناقشه برانگیز کیانوش عیاری که پختگی فیلمساز قدیمی را با ساخت و روایت یک داستان مبالغه آمیز و پرطعنه نشان می‌دهد. سینماگر قدیمی فیلم را به نمایشی از تبحر از یاد رفته‌اش در امر میزانسن تبدیل می‌کند و ایده ضد حاکمیتی خود را در تکنیک کم نظیرش پنهان می‌کند.
پرویز. فیلم همچون یک گلوله کوچک برفی کار خود را شروع می‌کند. یک فیلم اجتماعی و واقعگرایانه. اما در حرکتی پیوسته فیلم در همراهی با داستان جنون آمیز خود، همچون یک بهمن بر سر بیننده فرود می‌آید. فیلمی سنجیده با پایانی مخوف. به کارگردانی مجید برزگر.
اژدها وارد می‌شود. اثر سوررئال مانی حقیقی که در مرز تبدیل شدن به یک شوآف سینمایی، زمام امور را به دست می‌گیرد و به فیلمی درخشان و جذاب و تماشایی بدل می‌شود که می‌تواند داستان پیچیده معمایی خود را به یک پایان متقاعد کننده ختم کند. یک فیلم درجه یک.
نفس. فیلم غیرعادی و قدرتمند خانم آبیار که از راه‌هایی طی مسیر می‌کند که برای ما تماشاگران خو گرفته به کلیشه‌های سینمای ایران غافلگیر کننده است. برخی فصل‌های فیلم و ابتکارات و خلاقیت خانم آبیار شگفت‌انگیز هستند و برخی سکانس‌ها نامتقاعد کننده. هرچه بود نفس فیلمی متفاوت و تاثیرگذار از آب درآمده است.
ماجرای نیمروز. تریلر سیاسی محمدحسین مهدویان درباره وقایع سال 1360 که نگاه دوباره‌اش این حسرت را به ذهن آدم متبادر می‌کند که آن فیلمساز صاحب سبک از کجا تصمیم گرفت به پیمانکار تهیه کننده‌های خوش اشتها تبدیل شود؟ ماجرای نیمروز از قله‌های سینمای سیاسی معاصر است.
قصرشیرین. داستان فیلم کلیشهای و تکراری به نظر می‌رسد. همان تحول مرد ایرانی در یک سفر جاده‌ای و دوری گزینی‌اش از آن خشونت ذاتی‌اش در مواجهه با زن و بچه و موجودات دیگر. اما موفقیت قصر شیرین نشان می‌دهد که چرا سینمای ایران با فرمول‌های همیشگی‌اش معمولا به موفقیت می‌رسیده است. بازی حامد بهداد در این فیلم شگفت‌انگیز است.
آتابای. اتودی عاشقانه در زمین بازی آثار نوری بیلگه جیلان. فیلمنامه هادی حجازی‌فر و کارگردانی سنجیده نیکی کریمی. فیلمی موثر و قدرتمند که مضمون عاشقانه و دریغ آلود خود را با دقت و بدون شاخ و برگ اضافه طی می‌کند و تماشاگرانش را راضی از سالن بیرون می‌فرستد.
تی تی . شروع درخشان فیلم و مولفه‌های مضمونی متنوع و غافلگیر کننده‌اش، دورنمای خلق یک شاهکار را به ذهن متبادر می‌کرد اما از میانه وا دادن فیلمساز به سمت دستمایه‌های ملودرام مرسوم ایرانی،کار را کمی سخت می‌کند. تی تی فیلم متفاوتی است با یک بازی درخشان از الناز شاکردوست. فیلم را آیدا پناهنده ساخته است.
فیلم‌هایی که شما دوست دارید و در این فهرست نیستند:
متری شیش و نیم (سعید روستایی)، ابد و یکروز (سعید روستایی) رگ خواب (حمید نعمت‌الله) مغزهای کوچک زنگ زده (هومن سیدی) شنای پروانه (سعید کارت)، فروشنده (اصغر فرهادی) ورود آقایان ممنوع (رامبد جوان) در دنیای تو ساعت چند است (صفی یزدانیان)
فیلم‌هایی که نگارنده دوست دارد و در فهرست 10 تایی جا نشدند:
ماهی و گربه (شهرام مکری) مادر قلب اتمی (علی احمدزاده) ، دراکولا (رضا عطاران) نهنگ عنبر (سامان مقدم) پرویز آذر شهدخت و دیگران (بهروز افخمی) آشغال‌های دوست داشتنی (محسن امیریوسفی) پذیرایی ساده (مانی حقیقی) آرایش غلیظ (حمید نعمت‌الله)
