گرن‌تورر در لباس رودستر اسپرت
کمی بی‌حس و خنثی اما سریع؛ ام‌جی با تولید این رودستر به دنبال چه می‌گردد؟
هفت صبح| تاکنون اگر با کسی حرف از یک ام‌جی بدون سقف می‌زدید، بی‌شک به یاد نسخه‌های کلاسیک می‌افتادند اما با شروع برقی شدن خودروهای جهان، برند ام‌جی هم تصمیم گرفت رودسترهای به‌یاد‌ماندنی خود را دوباره زنده کند. حاصل این کار، مدل سایبرستر برقی شد که پیش از مدل‌های مشهور دیگری چون پولستار ۶ یا پورشه باکستر برقی رونمایی شده است.
نیروبخش این خودروی تمام برقی، یک باتری ۶۴ یا ۷۷ کیلووات ساعتی است که به راننده امکان پیمایش مسافتی ۴۰۰ تا ۴۸۰ کیلومتری را می‌دهد. ام‌جی سایبرستر در دو نسخه دو دیفرانسیل و دیفرانسیل عقب عرضه می‌شود و قیمتی برابر ۴۵ تا ۵۰ هزار دلار دارد. با توجه به ظاهر زیبایی که این خودروی دو سرنشینه دارد، می‌توان قیمت آن را مناسب ارزیابی کرد اما نهایتا همه‌چیز به عملکرد آن باز می‌گردد.
طراحی
چهره جدی سایبرستر که هر کس آن را الهام‌گرفته از یک خودروی متفاوت می‌داند، برپایه زبان طراحی تازه این برند طراحی شده است. بدنه آن در ابعادی نزدیک به جگوار F تایپ جدید یا ب.ام.و Z4 تولید شده که پای ام‌جی را به میدانی خطرناک باز می‌کند. رینگ‌های ۱۹ اینچی ستاره‌ای ۵ پره کروم‌کاری شده درکنار خطوط نرم و حساب‌شده بدنه که بیش از اندازه خودنمایی نمی‌کنند و در عین حال، به‌درستی در جای خود می‌درخشند روی هم‌رفته یک پروفایل زیبا و پخته را برای سایبرستر ایجاد می‌کنند.
بخش بیرونی کابین برای ایجاد تناقض رنگی، سیاه شده است تا با بخش‌های تیره رینگ و هواکش‌ها هماهنگی داشته باشد. عقب خودرو میزبان یک اسپویلر کوچک و یکپارچه روی صندوق است که برفراز چراغ‌های پیکان شکل قرار گرفته است. پایین سپر عقب هم دیفیوزرهای اسپرت قرار گرفته‌اند که پکیج طراحی این خودرو را تکمیل می‌کنند. درها به‌وسیله یک دکمه لمسی و به‌صورت پروانه‌ای باز و بسته می‌شوند.
کابین
کابین سایبرستر را در یک کلام می‌توان حساب‌شده قلمداد کرد. راننده پس از نشستن روی صندلی می‌تواند با استفاده از یک دکمه فشاری روی کنسول مرکزی، در را ببنند. خوشبختانه کابین فضای کابین و جاداری دارد اما برخلاف انتظار بسیاری از طرفداران ام‌جی‌های رودستر کلاسیک، خبری از نشانگرهای آنالوگ و اشارات قدیمی نیست. سازنده دو رگه این خودرو تصمیم گرفته تا مفهوم رودستر خود را برای عصر جدید بازنویسی کند و در همین راستا از سه نمایشگر یکپارچه بزرگ روبه‌روی راننده استفاده کرده است. فرمان سایبرستر به دو پدال پشتی مجهز شده که یکی برای کنترل حالت‌های رانندگی و دیگری برای فعالسازی سیستم بازیابی انرژی ترمز استفاده می‌شود. فضای میان پنل‌های کابین بسیار کم است، دوخت‌ها با کیفیت مناسب انجام شده‌اند و برخلاف انتظارها، می‌توان گفت به‌خوبی ساخته شده است. کنسول مرکزی هم با تمرکز روی راننده از امکاناتی یک خودروی امروزی برخوردار شده است.
راندمان
تجربه آغازین این خودروی بی‌صدا نشان می‌دهد که رفتار سایبرستر به یک گرن‌تورر اسپرت شباهت بیشتری دارد تا یک رودستر تمام اسپرت که لزوما نکته منفی محسوب نمی‌شود. نسخه تک‌موتوری دیفرانسیل عقب با ۳۳۵ اسب بخار قدرت، برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت به 2/5ثانیه زمان نیاز دارد. در سوی دیگر، نسخه دو موتوره آن با بهره‌وری از ۵۳۶ اسب بخار قدرت درعرض 2/3ثانیه به سرعت معیار خواهد رسید. حداکثر سرعت هر دو مدل به ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده است.
شاسی نسخه بررسی‌شده، تک‌موتوره، نشان داده که بدن را به‌خوبی کنترل می‌کند. با وجود اینکه فرمان چندان حس گذر تایر از روی جاده را به راننده منتقل نمی‌کند اما چسبندگی مناسبی میان خودرو و مسیر وجود دارد. هرچند سواری به‌طوری کلی خوب ارزیابی می‌شود اما سایبرستر کمی بی‌حس حرکت می‌کند. وزن بدنه رودستر ام‌جی در دو نسخه تک و دو موتوره به‌ترتیب نزدیک به ۱۶۰۰ و ۲۰۰۰ کیلوگرم است که آن را به خودرویی سنگین تبدیل می‌کند؛ با این همه، به نظر می‌رسد مهندسان این شرکت در مهار این وزن به‌موفقیت رسیده‌اند.
امکانات
حالت‌های رانندگی سایبرستر شامل راحت، اسپرت و شخصی می‌شود. با تغییر حالت‌ها، نمایشگر مرکزی به انتخاب راننده واکنش نشان می‌دهد و با گرافیکی خیره‌کننده و بسیار روان، تغییر می‌کند. برای نمونه اگر راننده حال اسپرت را انتخاب کند، چرخ‌های سایبرستر درون نمایشگر آتش می‌گیرد که روی سرعت بالای این حالت تاکید دارد. بخش پایینی فرمان میزبان یک دکمه سرخ‌رنگ خاص شده که با عنوان «سوپربوست» شناخته می‌شود و می‌تواند کمی قدرت اضافه‌تر در اختیار راننده قرار دهد. اما همچنان برای انتخاب گزینه‌های دنده خودکار (P, R, N, D) باید از دکمههای فیزیکی کمک گرفت.
