ایران سرافراز در قرن ترس

هفت صبح|  شامگاه دوشنبه، جهان بار دیگر با خبری غیرمنتظره از ایران مواجه شد: حمله موشکی مستقیم به پایگاه العُدید، بزرگ‌ترین پایگاه هوایی ایالات متحده در منطقه. این حمله که توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی انجام شد، در پاسخ به «تجاوز آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران» صورت گرفت و با نام رسمی «بشارت فتح »به ثبت رسید. 

حمله موشکی ایران، شامل دست‌کم ۱۰ فروند موشک کوتاه‌برد و میان‌برد، نخستین حمله‌ مستقیم به این پایگاه از زمان تأسیس آن در ۱۹۹۶ بود. واقعیت مهم‌تری در پس این حادثه نهفته بود: جسارت کشوری که در قلب منطقه که بدون اتکا به قدرت‌های جهانی، به صورت رسمی، علنی و بی‌واهمه منافع حیاتی نظامی آمریکا را هدف قرار داد.

انتقام سخت در عین‌الاسد؛ ضربه‌ای که فراموش نمی‌شود

چهار سال پیش، ژانویه ۲۰۲۰، نخستین بار بود که ایران اعلام کرد دوران «بزن و در رو» به پایان رسیده است. ترور حاج قاسم سلیمانی، فرمانده محبوب و دلیر نیروی قدس سپاه، توسط پهپادهای آمریکایی در نزدیکی فرودگاه بغداد، نقطه عطفی در روابط ایران و آمریکا شد. چند روز بعد، بیش از ۱۲ موشک زمین‌به‌زمین از ایران به سمت پایگاه عین‌الاسد در غرب عراق شلیک شد؛ یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های آمریکا در خاک عراق، که نقش کلیدی در فرماندهی عملیات‌های منطقه‌ای داشت.

این حمله به‌شکلی دقیق و هوشمندانه طراحی شده بود تا ضمن تخریب بخش‌هایی از پایگاه، تلفات انسانی را به حداقل برساند. این عملیات، نه‌تنها نخستین حمله موشکی مستقیم یک کشور به یک پایگاه فعال آمریکایی از زمان جنگ جهانی دوم بود، بلکه پیامی قاطع به تمام جهان ارسال کرد: جمهوری اسلامی ایران نه تنها توانایی، بلکه اراده پاسخ‌گویی به تجاوز آمریکا را دارد.

 ملتی که تلافی را فراموش نکردند، اما نتوانستند

در صد سال گذشته، ایالات متحده آمریکا بارها و بارها به کشورهای مختلف حمله نظامی کرده یا با سرنگونی دولت‌ها، تاریخ آن ملت‌ها را دگرگون کرده است. اما جز ایران، هیچ کشوری جسارت آن را نداشت که پاسخ مستقیمی به این اقدامات بدهد، حتی کشورهایی با زرادخانه‌های اتمی و تاریخچه‌های نظامی قدرتمند.

ویتنام، با وجود آنکه موفق شد در میدان نبرد ارتش آمریکا را وادار به خروج کند، هرگز اقدامی برای هدف‌گیری خاک آمریکا یا منافع مستقیم نظامی آن انجام نداد. این کشور، که طی دو دهه جنگ، میلیون‌ها کشته داد، به‌جای انتقام‌جویی، مسیر سازگاری و توسعه اقتصادی را در پیش گرفت. کره شمالی با آن همه لفاظی و آزمایش‌های موشکی، هنوز هیچ‌گاه حمله‌ مستقیمی به پایگاه‌های آمریکا انجام نداده است. 

 جهان در حسرت جسارت ایرانی

از آمریکای لاتین تا خاورمیانه، کشورهایی هستند که خاطراتی تلخ از مداخلات نظامی، کودتاها و تحریم‌های آمریکایی دارند؛ از شیلی و نیکاراگوئه گرفته تا لیبی و سوریه. بسیاری از این کشورها، یا از هم فروپاشیدند یا مجبور شدند به‌ناچار با قدرتی که به آن‌ها تجاوز کرده بود کنار بیایند. د

ر سال ۲۰۱۱، آمریکا با ائتلاف ناتو، حکومت معمر قذافی در لیبی را ساقط کرد. لیبی از آن زمان تاکنون روی ثبات ندیده و به محل رقابت شبه‌نظامیان، قاچاقچیان و قدرت‌های خارجی بدل شده است. هیچ پاسخ نظامی به آن حمله داده نشد. در سودان، یمن و سومالی، حملات پهپادی و مداخلات نظامی آمریکا بدون پاسخ جدی باقی ماندند. حتی چین و روسیه، با وجود نقش ابرقدرتی، همواره از درگیری مستقیم با آمریکا اجتناب کرده‌اند؛ چراکه هزینه تقابل نظامی با ایالات متحده را برای ثبات و اقتصاد خود خطرناک می‌دانند.

در چنین جهانی، ایستادگی ایران نه‌فقط حرکتی نظامی، که یک پدیده سیاسی و راهبردی منحصربه‌فرد تلقی می‌شود. حتی تحلیل‌گران مستقل و برخی نخبگان کشورهایی که قربانی سیاست‌های مداخله‌گرایانه آمریکا بوده‌اند، با لحن‌هایی تحسین‌آمیز از پاسخ‌های قاطع ایران یاد کردند.

   آیا قرن ترس پایان یافته است؟

در جهانی که ملت‌ها خاطره تحقیر و تجاوز را در حافظه دارند و توان یا جرئت پاسخ ندارند، ایران به‌مثابه شکستن طلسم یک‌سده‌ای از سکوت و انفعال عمل کرده است. حملات به عین‌الاسد و العُدید تنها حملات نظامی نیستند؛ آن‌ها اعلام موجودیتی متفاوت‌اند، از سوی کشوری که تصمیم گرفته قواعد بازی قدرت را در منطقه بازنویسی کند.

این مسیر البته هزینه دارد: تحریم، تهدید و فشار. اما آنچه ایران را از دیگر کشورها متمایز می‌کند، نه فقط توان نظامی، بلکه اراده و عزتی است که حاضر نیست برابر قدرت‌نمایی‌های یک‌جانبه سر خم کند. در دنیایی که بسیاری از دولت‌ها زخم‌خورده‌اند اما سکوت کرده‌اند، ایران تنها کشوری است که برخاست، پاسخ داد و همچنان ایستاده است.