وطن‌دوستی زیر ذره‌بین ‌

هفت صبح| ‌وقتی دیانا هاف از نیوهمپشایر تصمیم گرفت زندگی‌اش را وقف حمایت از تولیدکننده آمریکایی کند، هیچگاه فکر نمی‌کرد روزی برای یافتن برچسب «ساخت آمریکا» به درون یخچالش بخزد. اما نتیجه جست‌وجو تنها چند کلمه ریز بود: «ساخت مکزیک». او در ادامه، ترازویش را هم به فروشنده پس داد، چون فهمید با وجود شعار «ساخت داخل»، کارخانه‌اش جایی آن ‌طرف مرز است. هاف ۶۲ ساله حالا بیش از 10 سال است که می‌کوشد همه‌چیزش، از پرده و جوراب گرفته تا مبل راحتی، ساخت آمریکای واقعی باشد.

اما گوشی تلفن، عینک و علف‌زنش هنوز از خارج می‌آیند. خودش می‌گوید: «سفر پرفرازونشیبی بوده، پر از دلخوری و ماجراجویی.» او تنها نیست. خریدارانی در سرتاسر ایالات متحده با وسواس، سایت ردیت را زیرورو می‌کنند، برچسب‌ها را می‌خوانند‌ و حتی از گروه‌های مجازی برای یافتن کالای «واقعا» وطنی کمک می‌گیرند. همه اینها در حالی است که به طور تقریبی نیمی از خودروهای جدید فروخته‌شده در آمریکا در سال ۲۰۲۴، در خارج از کشور مونتاژ شده‌اند. گوشی‌های هوشمند هم که دیگر جای بحث ندارند: تمام‌شان وارداتی‌اند و اغلب ساخت چین.

رؤیای تولید بومی و واقعیت اقتصاد جهانی

سال‌ها جهانی‌سازی و قراردادهای تجارت آزاد، بسیاری از خطوط تولید را به خارج کشاند. دلیلش هم روشن است: هزینه پایین‌تر نیروی کار. نتیجه آنکه بسیاری از مردم، هرچند دل‌شان با تولید داخلی است، یا نمی‌توانند یا نمی‌خواهند قیمت‌های بالاتر را تحمل کنند. در نظرسنجی اردیبهشت‌ماه «مورنینگ کانسالت»، ۵۶ درصد آمریکایی‌ها گفتند گهگاه از روی تعمد و حس وطن‌دوستی، کالای داخلی می‌خرند‌ اما فقط ۱۱ درصدشان حاضر بودند بیش از ۱۵‌درصد گران‌تر بپردازند. البته باید به این نکته تاکید کرد که علاقه به خرید داخلی در میان سالمندان و جمهوری‌خواهان بیشتر است.

مت براینارد، مشاور سیاسی جمهوری‌خواه یکی از این افراد است. او که پنج سال است به خرید داخلی رو آورده، حالا معتقد است این انتخاب نه‌تنها صرفه‌جویی مالی آورده، بلکه به کیفیت بهتر انجامیده است. زیرپوش‌های «هوگو باس» را با برند کارگری «هارد هت» جایگزین کرده، جوراب‌هایی می‌خرد که جفتی ۱۳ یا ۱۵ دلار قیمت دارند و حتی پیراهن و کراوات‌های اروپایی‌اش را با برندهای بومی تعویض کرده است. با این حال، هنوز برای خرید کت‌وشلوار تولید آمریکا چاره‌ای نیافته و همان کت قدیمی‌اش را که از پاساژی در کلیولند خریده، می‌پوشد.

او گوشی سامسونگ در دست دارد چرا که محصول ساخت کره جنوبی را به ساخت چین ترجیح می‌دهد، ماشین آمریکایی ساخت کمپانی ب.‌ام‌.و سوار می‌شود و دنبال ملاقاتی با کارگری در ردیت بوده که درباره منبع قطعات داخلی دریل‌ها به او اطلاعاتی داده است. وقتی دنبال ماهیتابه نچسب بود، نتوانست یک ست کامل ماهیتابه ساخت آمریکا پیدا کند. تیغ اصلاح آمریکایی هم که رویایی دست‌نیافتنی است، پس هنوز از محصولات «ژیلت» استفاده می‌کند.

وطن‌دوستی اما با چشم‌پوشی

برخی از این علاقه‌مندان، به‌ناچار در مسیر میانه‌روتر حرکت می‌کنند. آن کالینز ۷۵ ساله از ایالت مریلند، پس از بازنشستگی خرید کالای داخلی را به تفریحی تازه بدل کرده است. او حتی گروهی فیس‌بوکی به نام «با لذت، چیزی نخریم که ساخت چین باشد» راه انداخته که شمار اعضایش با خبرساز شدن تعرفه‌ها، دو برابر شده است. او برای یافتن «ظرف یک‌بارمصرف ساخت آمریکا» به دیگران کمک می‌کند‌ اما وقتی خواست برای خواهرش سبد عید پاک با تم «اردک» درست کند، فقط توانست کارت تبریک و بسته‌ای شکلات «پیپس» وطنی پیدا کند.

بقیه محتویات، محصول کارخانه‌های خارجی بودند. خودش می‌گوید: «نمی‌خواستم لذت این کار رو از خودم بگیرم، فقط چون بعضی چیزها ساخت چین بودن.» در یک فروم ردیت، یکی از کاربران پرسید: «آیا می‌شود ۱۰۰ درصد سبک زندگی آمریکاییِ ساخت آمریکا داشت؟» پاسخ یکی دیگر این بود: «آره، اگه بخوای مثل تد کَزینسکی تو کلبه‌ای دورافتاده همراه با اسب، سگ، شات‌گان و اسلحه کمری، زندگی بدوی کنی.»

وقتی برچسب فریب می‌دهد

لین استرلینگ ۷۲ ساله هم مثل پدر و مادرش بر این باور است که هر دلار خرج‌شده باید به نفع جامعه محلی باشد. کفش آمریکایی «نیو بالانس» می‌پوشد و قهوه‌اش متعلق به برند «فولجرز» است، محصول شرکتی در اوهایو. اما ریمل محبوبش ساخت برند فرانسوی «لورآل» است. وقتی با خوشحالی گفت: «تنها استثنایم همینه»، خبرنگار گفت ریمل برند کبالت در کارخانه‌ای در آرکانزاس تولید می‌شود و واکنش او به این خبر، تنها و تنها خنده بود. اما درباره آب‌معدنی «کریستال گایزر» که همیشه می‌خورد، وقتی فهمید مالک اصلی‌اش یک شرکت ژاپنی است، تنها گفت: «وای نه! چه ضد حالی!»

در شرایطی که ترامپ با تهدید اعمال تعرفه ۵۰ درصدی روی کالاهای وارداتی از اروپا و آیفون‌های ساخت خارج، سعی دارد تولید را به شهرها و کارخانه‌های آمریکایی برگرداند، شوق خرید وطنی در بخشی از جامعه زنده مانده است. اما تا وقتی یخچال‌ها ساخت مکزیک باشند و تیغ اصلاح وطنی پیدا نشود، خریداران وطن‌دوست باید یا دل از رویا بکنند، یا حقیقت را با تمام تلخی‌اش بپذیرند یا مثل افرادی که در این نوشته نام‌شان را بردیم، دنبال نخودسیاه بگردند.