راز اسکلت‌های تمیز یک موزه
درباره کلونی سوسک‌های موزه تاریخ طبیعی آمریکا که نمونه‌های استخوانی حیوانات را با دقت بی‌نظیر از گوشت پاک‌سازی می‌کند
هفت صبح| در اعماق هزارتوی موزه تاریخ طبیعی آمریکا، پس از نهنگ آبی غول‌پیکر و خرس‌های قهوه‌ای آلاسکا در طبقه اول، یک در قفل‌شده و نامحسوس وجود دارد. روی آن، تابلوی کوچکی وجود دارد: «کلونی حشرات». پشت در، که فقط تعداد انگشت‌شماری از کارکنان موزه به آن دسترسی دارند، هزاران سوسک گوشت‌خوار از خانواده درمستید (یا چرمخوار)، شبانه‌روز مشغول انجام کاری برای آماده‌سازی نمونه هستند که حتی بهترین متخصصان آموزش‌دیده موزه نیز نمی‌توانند انجام دهند. آنها گوشت اسکلت حیوانات را می‌خورند و فقط استخوان‌های تمیز باقی می‌گذارند.
از آنجا که بسیاری از اسکلت‌ها خیلی ظریف هستند که نمی‌توان آنها را با دست انسان تمیز کرد، تیم آماده‌سازی استخوان‌شناسی موزه به کارکنان شش‌پا مراجعه می‌کند تا آنها را برای تحقیق و نمایش آماده کند. این کار در سه جعبه چوبی خاکستری به اندازه کمدهای کوچک قفل‌دار که محل نگهداری این کلونی هستند، انجام می‌شود. این جعبه‌ها با فولاد ضد زنگ پوشیده شده‌اند و قسمت بالایی تاشوی آنها سوسک‌هایی را نشان می‌دهد که در میان بقایای زمینی حیوانات کوچک مختلف، عمدتاً پرندگان، پرسه می‌زنند.
آنها از تکه‌های گوشت چسبیده به لاشه‌ها تغذیه می‌کنند. صدای ملایم و خش‌خش جویدن، فضای اتاق را پر کرده است. راب پاسکوچلو، مراقب این کلونی، گفت: «صدای آن شبیه سرخ شدن چیزی است یا صدای برنجک وقتی شیر اضافه می‌کنید.» اسکات شفر، که بر مجموعه بیش از سی میلیون نمونه و شیء موزه نظارت دارد، گفت: «این سوسک‌ها به اندازه کافی کوچک هستند - فقط چند میلی‌متر طول دارند - که بتوانند به داخل شکاف‌های کوچک‌ترین حیوانات بخزند و بدون آسیب رساندن به ساختارهای اسکلتی ظریف، آنها را بجوند.»
شفر می‌گوید: «آنها کاری ظریف و دقیق را انجام می‌دهند که با دست نمی‌توان آن را انجام داد، چون کاری بسیار حساس و ظریف است. این روش ملایم‌تر از جوشاندن نمونه یا خیساندن آن در مواد شیمیایی یا اسید است.» مقامات موزه می‌گویند این کلونی گرسنه در طول دهه‌ها، بیشتر مجموعه‌های پرندگان، بیش از سی هزار نمونه اسکلت، به علاوه تعداد بی‌شماری از انواع دیگر لاشه‌ها را پردازش کرده است.
آقای شفر گفت: «آنها وارد شکاف‌های کوچک می‌شوند و اگر کنترل نشوند، به خوردن ادامه می‌دهند تا زمانی که چیزی برای خوردن باقی نماند.» در یکی از روزهای هفته، پاول سوئیت، مدیر مجموعه بخش پرنده‌شناسی، در اتاق حشرات ایستاده بود خاطرنشان کرد که البته نام این گونه دقیق نیست. حشرات واقعی که طرفدارانشان آنها را به عنوان راسته نیم‌بالان می‌شناسند، اندامگان دهانی دارند که سوراخ می‌کنند و می‌مکند. سوسک‌ها ـ قاب‌بالان ـ
معمولاً استوانه‌ای هستند و اندامگان دهانی دارند که می‌جوند. کلونی با آن اندامگان دهانی یک فلامینگوی صورتی که زمانی درخشان بود را به یک دسته استخوان ساده تبدیل کرد. یک جغد برفی باشکوه نیز به همین ترتیب از بدنش جدا شد. سپس اسکلت کوچکی در یک قوطی وجود داشت که استخوان‌هایش از خلال دندان هم کوچک‌تر بودند. آقای پاسکوچلو گفت:« این یک پرنده آوازخوان است.» سوسک‌های درمیستد لاشخورهایی هستند که اغلب در طبیعت روی لاشه حیوانات و در لانه‌ها، تار و پود و لانه‌های حیوانات یافت می‌شوند.
مقامات موزه گفتند که کلونی درمستید آنها از زمان انتقال از آفریقا در دهه ۱۹۳۰ به این موزه، خودکفا مانده است. آقای سوئیت گفت که گروه فعلی در تمام ۳۵ سالی که در موزه بوده، حضور داشته‌اند، اما نمی‌تواند با اطمینان بگوید که آیا آنها نوادگان کلونی اصلی هستند یا خیر. در هر صورت، از آنجایی که عمر یک سوسک فقط حدود شش ماه است، آقای پاسکوچلو گفت: «همه آنها قوم و خویش نزدیک هستند.»
او گفت که در حالی که موزه در طول همه‌گیری ویروس کرونا تعطیل بود، او «یک کلونی پشتیبان در اتاق خواب نگه داشته بود.» در این روز، آقای سوئیت به دنبال اسکلت‌سازی یک غاز شمالی، یک پرنده دریایی است که از ساحل میدلند بود که در جزیره استاتن بازیابی شده بود. محققان قبل از تحویل لاشه آن به کلونی برای کارهای تکمیلی، پوست آن را کنده، خشک کرده و بیشتر گوشت آن را جدا کرده بودند. در عرض چند دقیقه، لاشه مورد هجوم قرار گرفت. سوسک‌ها می‌توانند یک پرنده کوچک را ظرف چند روز کاملاً از بین ببرند، اما برای اسکلت‌های بزرگتر مانند غاز، ممکن است دو هفته طول بکشد.
آقای پاسکوچلو یک بار به سوسک‌ها یک اورانگوتان داد؛ آقای سوئیت یک بار به آنها یک شترمرغ استرالیایی داد. اما اندازه جعبه‌های سوسک‌ها یک عامل تعیین‌کننده است. نمونه‌های بزرگتر باید به صورت تکه‌تکه سرو شوند، مانند لاشه یک کروکودیل کوبایی چابک به نام فیدل که در سال ۲۰۰۵ از باغ‌وحش برانکس به دست آمد. قبل از این‌که اسکلت‌های دست‌نخورده در جعبه قرار گیرد، در آب خیسانده شده و برای چند روز منجمد می‌شوند تا سوسک‌ها یا تخم‌های باقی‌مانده از بین بروند.
سوسک‌ها تهدیدی برای انسان‌ها نیستند، اما هجوم آنها به مجموعه نمونه‌های موزه فاجعه‌بار خواهد بود. تغذیه خوب سوسک‌ها، همانطور که یک نوار وازلین به بالای جعبه‌های آنها و یک بخش چسبناک کف در امتداد درگاه اتاق، آنها را از پرسه زدن در اطراف منصرف می‌کند، مانع از این می‌شود که از آنجا دور شوند. اگر عرضه نمونه‌ها متوقف شود، آقای پاسکوچلو مقداری مرغ را به عنوان غذای اضطراری در اطراف نگه می‌دارد.
آقای سوئیت گفت که در طول همه‌گیری، پای خوک‌ها را به این کلونی می‌داد، زیرا ارزان‌ترین گوشت استخوانی در سوپرمارکت بوده است. اشتهای زیاد سوسک‌ها یادآور این نکته است که علوم مهم همیشه در آزمایشگاه‌های بهداشتی و درخشان انجام نمی‌شوند. روی در، زیر تابلوی «کلونی حشرات»، یک ضمیمه دست‌نویس وجود دارد: «بوی بدی که از پشت این در ساطع می‌شود، طبیعی است.»
