یادداشت| چگونه بفهمیم رباتیم یا انسان؟
در جهانی که شعار می‌دهد خودت باش و از قضاوت دیگران نترس، چرا عده‌ای باید تظاهر کنند ربات نیستند؟
هفت صبح| از لحظه‌های سخت روزانه وقتی است که باید به گوگل ثابت کنی ربات نیستی. تقریباً مطمئنم که زیر پوستم استخوان است و توی رگ‌هایم خون جریان دارد و در حالت استاندارد یک انسان به دنیا آمده‌ام اما هربار وقتی در این وضعیت قرار می‌گیرم و باید توی تصاویر، موتورسیکلت‌ها و خط‌های عابر پیاده را پیدا کنم شک می‌کنم که مبادا سربلند بیرون نیایم؟
نکند گوگل مچم را بگیرد و اخطار بدهد: «شما یک ربات هستید» نکند به خاطر یک اشتباه سراغم بیایند و مرا به چشم‌بند و دست‌های از پشت بسته به کارخانه برگردانند و گرفتار یک وضعیت کافکایی شوم؟ نمی‌دانم دلیل این همه فشاری که گوگل بهمان وارد می‌کند چیست. موقع پیدا کردن چراغ‌های راهنمایی به قدرت تشخیص و بینایی‌ام شک می‌کنم. باید آن گوشه کوچک چراغ که از قاب بیرون افتاده را هم انتخاب کنم؟
نکند جایی در پس زمینه یک چراغ راهنمایی لعنتی دیگر مخفی شده باشد؟ این موتور سوار چاقِ قرمزپوش هم بخشی از موتور به حساب می‌آید؟ باید روی کمرش کلیک کنم؟ سایه آن تاکسی زرد کوچک که دارد در افق محو می‌شود هم بخشی از تاکسی‌هایی است که انتخابشان نشان می‌دهد من یک انسان هوشمند دارای احساس و عاطفه و قلب و طحالم؟
گیریم در بین ما چند ربات که به حقیقت زندگی‌شان پی برده‌اند هم وجود داشته باشند و بخواهند از آن سرنوشت از پیش طراحی شده فرار کنند و با نقشی انسان‌گون کنترل زندگی‌شان را در دست گیرند. چرا باید با این رفتار تبعیض آمیز آنها را از اینترنت محروم کرد؟ در جهانی که شعار می‌دهد خودت باش و از قضاوت دیگران نترس، چرا عده‌ای باید تظاهر کنند ربات نیستند؟ بیایید صادق باشیم. شما مطمئنید ربات نیستید؟