فقرات| چه خبر؟ امروز چی کشف کردی؟

هفت صبح| سوژه‌ مکالمه آدم‌ها برایم جالب است. دوست دارم بدانم آنهایی که کله‌هایشان را به هم چسبانده‌اند و تند تند و با حرارت چیزهایی نجوا می‌کنند چه می‌گویند؟ یا آنهایی که برافروخته و عصبانی سر موضوعی بحث می‌کنند، آنهایی که تنشان به خاطر شنیدن چیزی به رعشه افتاده و دارند بی صدا ریسه می‌روند و اشک از گوشه چشم‌هایشان سرازیر است، آنهایی که با دقت و آرامش به هم گوش می‌کنند و آهسته سر تکان می‌دهند...

دوست دارم بدانم در مراسم اسکار یا گلدن گلوبی فرضی، جنیفر لارنس و اما استون راجع به چه حرف می‌زنند؟ یا رئیس جمهورهایی که سال‌هاست یکدیگر را می‌شناسند قبل از وسط کشیدن بحث مصلحت جهان به چه می‌خندند؟ یا مهمان‌های یک مهمانی هلندی، ژاپنی، کوبایی یا اوگاندایی از چه می‌گویند؟ جنگجویانِ در حال استراحت در آتش بسی چند ساعته چی؟ آنها از چه حرف می‌زنند؟ 

 سوژه مکالمه بیشتر ما، آدم‌های دیگر هستند. خاطرات و گفته‌ها و کرده‌های دور یا نزدیک آدم‌های دیگر است که ما را به خنده می‌اندازد، خشمگین‌مان می‌کند، حرصمان می‌دهد، موتور حسادت یا قضاوتمان را روشن می‌کند یا از ما موجودی رئوف و آماده کمک‌رسانی یا آتشفشانی فعال و داغ در شرف سرازیر شدن می‌سازد.

بیشتر ما از آدم‌های دیگر حرف می‌زنیم. از رهگذرهای کم ارزشِ روز، از ساکنین دائمی زندگی‌هایمان، از مسافرهای تازه از روزگارمان رفته، از جنازه‌های فراموش نشده، از آنهایی که هرگز نبوده اما باید می‌بوده‌اند، از بت‌های تاثیرگذار، از چنین کرد و چنان کرد سلبریتی‌ها و چرخانندگان زمین، از منفورها و محبوب‌های جهان و از باقی مردم.

 و چه خسته‌کننده است این مکالمات تکراری و این سوژه‌های آدمیزادیِ همیشگی. چند نفر را می‌شناسید که بشود با او از چیزهایی حرف زد که وجود ندارد؟ از جهان عجیبی که فلان کارگردان در فیلمش به تصویر کشیده، از ایده‌ها و رویاهایی که قرار نیست عملی شوند، از آخرین مقاله روانشناسی‌ای که خوانده‌ای، از فکت‌های رندمِ بامزه، از آخرین یافته‌های باستان‌شناس‌ها، از تازه‌ترین کشف‌هایت در قلمروی موسیقی و سینما، از آخرین تئوری‌هایت درباره مرگ و زندگی… با چند نفر می‌شود نشست و حرفِ چنین کرد و چنین گفتِ دیگران را وسط نکشید؟شما بگویید با چند نفر می‌شود خاطرات جهانی را زیرورو کرد  که هیچ وقت ساکن واقعی‌اش نبوده‌ای؟ یک مکالمه واقعی!