‌به یاد شهلا ناظریان؛ صدایی که خاموش نمی‌شود

روزنامه هفت صبح | ستاره‌ای دیگر از آسمان هنر ایران خاموش شد اما فروغ آن از بین نمی‌رود. شهلا ناظریان نزدیک به نیم قرن در عرصه دوبله فعالیت کرد و روز یکشنبه (چهارم اردیبهشت) از میان ما رفت. او از ابتدای دوران جوانی فعالیت خود را زیر نظر بزرگانی چون عطاءالله کاملی، سعید شرافت و دیگران آغاز کرد.

ناظریان به‌جای بسیاری از بازیگران جهان از‌جمله اینگرید برگمن، لورن باکال، سوفیا لورن، دایان کیتون، راکوئل ولش، فی داناوی، آن مارگرت، الیزابت تیلور، کاترین دنوو و… حرف زده‌ است. انتخاب یک عنوان برای ارجاع به کارنامه این هنرمند فقید کاری سخت است اما نقش اینگرید در اثر ماندگار «کازابلانکا» یک نمونه از آثاری است که همگان به آن اشاره دارند. در روزگاری که فیلم و سریال‌های ایرانی دوبله می‌شد، بارها صدای ناظریان مورد استفاده قرار گرفت و به شخصیت‌ها جانی دوباره بخشید.

به یاد نمی‌بریم صدای او در «گل‌های داوودی»، «دایی‌جان ناپلئون»، «معصومیت از دست رفته» و… ناظریان همچون همسرش، زنده‌یاد حسین عرفانی برای چند نسل خاطره آفرید. او تجربه بازیگری هم داشت؛ از‌جمله فیلم‌های «پر پرواز» و «شب ‌بخیر غریبه» و سریال‌های «این خانه دور است» و «داستان یک شهر».

کامنت‌ها
‌وحید سعیدی: ‌ صدای ناب شهلا ناظریان رنگ و جلایی ناب به کاراکترهایی که جای‌شان حرف می‌زد، می‌بخشید. انگار هویت آن کاراکتر با صدای او تکمیل می‌شد‌. تصویر اینگرید برگمن در کازابلانکا با صدایی غیر از ناظریان غیر قابل تصور است.

‌احمد رنجبر: ‌صدا چون موم در اختیار ناظریان بود و وقتی حرف می‌زد می‌توانست تمام درونیات شخصیت را برای مخاطب ترسیم کند. چه جایی‌که در نقش زنی آرام فرو می‌رفت و چه وقتی با پرخاش به دیگران تحکم می‌کرد. او می‌دانست چگونه جای شخصیت‌های خارجی حرف بزند که مخاطب بپذیرد، این کلمات فارسی، در حقیقت صدای یک زن غیر‌ایرانی است.

‌مرجان فاطمی: شهلا ناظریان جزو چند زن برتر عرصه دوبله ایران بود و با اینکه خودش از بین‌مان رفت، صدایش تا همیشه در ذهن‌مان خواهد ماند.