گفتگو با خانم دکتر پارکورکار درباره حرفه‌اش
روزنامه هفت صبح | از این مانع به آن مانع؛ از این سکو به آن پله و از آن دیوار به آن صخره. «نفس» هم یک پارکورکار است و هم یک خانم دکتر. یعنی هم در اتاق‌های جراحی می‌شود او را پیدا کرد و هم در پارک‌های بزرگ شهر. او سال ۱۳۷۵ به دنیا آمده و تا امروز از خود ویدئوهای زیادی حین پارکور ضبط کرده و در اینستاگرامش گذاشته؛ بعضی از آنها در پارکی در نیاوران، برخی در پارک مینی‌سیتی، گاهی در اصفهان و گاهی در شهرکرد.
همه دخترها باید پریدن را بلد باشند
نفس قبل از اینکه پارکور را شروع کند هیچ فعالیت ورزشی نداشته. ۴ سال پیش وقتی هنوز ۲۰ ساله بود از پریدن پارکورکاران نزدیک پارک خانه‌شان خوشش آمده، با یکی از آنها حرف زده و قرار شده که به او این ورزش را آموزش دهد.
حالا چرا پارکور؟ خودش می‌گوید آدم با پارکور یک کارهایی می‌کند که هر کسی نمی‌تواند انجام دهد و برای همین به او حس قدرت می‌دهد. البته دلیل دیگری هم دارد. او اعتقاد دارد: «حس می‌کنم همه دخترها در حد حرکات آماتور هم شده باید پارکور بلد باشند. ما باید پریدن یا فرار کردن از موقعیت را بلد باشیم.»
بعد از سه، چهار جلسه آموزش مربی، در خانه با میز و صندلی مانع درست کرد و به تمرین ادامه داد. حالا چطور تمرین می‌کند؟ باکس و تشک حرفهای در حیاط خانه‌شان گذاشته و گاهی هم در پارک و از روی سکوهای بلند آن می‌پرد. نفس درباره روزهای شروع این ورزش می‌گوید: «انتهایش را نمی‌دیدم؛ بی‌هدف تمرین می‌کردم.
فقط هم دو سه حرکت بلد بودم. کم‌کم که مسلط شدم پیج اینستاگرام درست کردم و ویدئوها و عکس‌های تمرین‌هایم را در آن گذاشتم. بعد از شش ماه هرجا برای تمرین می‌رفتم از من می‌پرسیدند که تو نفس هستی؟ جامپ‌هایم (پرش‌هایم) خیلی خوب شده بود و توی چشم همه آمدم و خیلی‌ها مرا می‌شناختند.»
او چهار خواهر و یک برادر دارد که هیچ‌کدام علاقه‌ای به پارکور ندارند. خودش معتقد است که «باید دیوانه باشی که پارکور کنی. پارکور شجاعت زیادی می‌خواهد. باید به پریدن از موانع و ریسک کردن علاقه داشته باشی تا آن را امتحان کنی.»او شاگرد دختر هم داشته و می‌گوید که شاید یک روزی دوباره شاگرد بگیرد تا به آنها یاد دهد برخلاف این حرفهای رایج، همیشه برای موفقیت نباید شکست خورد.
در این مدت به‌خاطر کمک‌های مربی‌اش فقط یک‌بار آسیب دیده که آن‌هم نه به خودش، بلکه به کفشش ربط داشته است. می‌گوید این شعارها که باید آسیب ببینید تا پیشرفت کنید هیچ ارزشی ندارند و مربی‌هایی که اصولی تدریس می‌کنند نمی‌گذارند که حین تمرین با آسیبی روبه‌رو شوید.
نفس دانشگاه علوم پزشکی ایران اتاق عمل خوانده و چند سالی است که در یک مرکز زیبایی به‌عنوان تکنسین اتاق عمل در بخش کاشت مو و ابرو کار می‌کند.
می‌گوید که کارش در این مرکز زیبایی خیلی خوب است و در خودش احساس نیازی برای ادامه دادن تخصص نکرده است. او که حالا ۲۴ سال دارد به‌واسطه شغلش در شهرهای مختلفی جابه‌جا می‌شود و برای همین گاهی تهران تمرین می‌کند و گاه در پارک‌های اصفهان و شهرکرد.
واکنش مردم چیست؟
نفس می‌گوید اغلب مردم واکنش‌های مثبتی دارند یا وقتی تمرین‌هایش را می‌بینند او را تشویق می‌کنند. می‌گوید هیچ‌وقت از سمت آدم‌ها سرزنش نشده چون اجازه دخالت به آنها نمی‌دهد. فقط یک‌بار مرد تحصیلکرده‌ای که از محیط کار او را می‌شناخت گفته که «فکر نمی‌کنم این مثل میمون پریدن در شأن یک خانم باشد.» مرد این را می‌گوید و جواب در شأن خودش هم از نفس می‌شنود.
این دختر پیشنهاد تیزر تبلیغاتی هم داشته ولی هیچ‌وقت جواب مثبت به آنها نداده. «می‌خواهم وقتی یک حرکتی در پارکور می‌زنم آنقدر قوی باشم که نقاط قوت حرکتم به چشم بیاید ولی هنوز برای اینکه به این مرحله برسم راه کمی باقی مانده است.» او ۱۰سال دیگر خودش را یک پارکورکار حرفه‌ای‌تر می‌بیند و فکر می‌کند تا آن‌موقع یک کلینیک و یک رستوران هم تاسیس کرده است که در کنار پارکور باید اداره کند.
