کارتلهای کلمبیایی در فضای فوتبال ایران
روزنامه هفت صبح، ساعد برقی | رقابت دو سه تا تیم مدعی فوتبال ایران حالا کم کم شبیه فیلم‌های هالیوودی شده. پر از پرونده سازی و شکایت و افشاگری. آنچه فراموش شده نبرد و رقابت داخل میدان است. در این رقابت مافیایی طور! تیم‌ها مجموعه‌ای از قربانیان هم هستند که در حال حاضر در هیچ کدام از دو تیم حضور ندارند اما در آتش این ماجرا کل پرونده و کارنامه ملی‌شان روی هواست.
هیاهو درباره اردوی دوبی و ماجراهای شبانه، پرونده سازی درباره مدافع اتوبوسی، پرونده‌های قطور درباره خدمت سربازی، افشاگری علیه مدافع هافبک سابق تیم ملی که نکند به تیم رقیب بیاید، پرونده علیه فلان بازیکن خارجی که در فلان تیم ۱۰دقیقه بازی کرده است و استناد به فلان قانون مهجور برای جلو افتادن در رقابت.
کار حتی به مراجع قضایی خارج از کشور و کنفدراسیون فوتبال آسیا هم می‌رسد و دو طرف مثل کارتلهای کلمبیایی یا رقبای مستقر در میامی، دمی از پرونده‌سازی علیه یکدیگر کوتاه نمی‌آیند. این چه فوتبالی است آخر؟ این چه رقابتی است که هدف در وهله اول نابودی طرف مقابل باشد؟
رئال مادرید و بارسلونا این‌گونه با هم طرف می‌شوند؟ آیا دو تیم مدام پرونده علیه هم رو می‌کنند؟ آیا منچستر سیتی و لیورپول و چلسی مدام در حال ریختن دل و روده یکدیگر جلوی افکار عمومی هستند؟ آیا لیورپول هیچ وقت پیگیری قضایی علیه وضعیت ناشفاف مالی منچستر سیتی را در برنامه خود گذاشته است؟
این چه نگاهی است آخر؟ چرا آجرلو و درویش مثل رقبای اروپایی خود با هم جلسه ناهار و شام نمیگذارند؟ چرا مثل روسای باشگاه‌های قطری و سعودی به هم احترام نمیگذارند؟ آنها باید برای خاموشی این آتش، این حرکات کودکانه و آویزان شدن از مراجع و کمیته‌های قضایی پیشقدم بشوند.
این ماجرای آقا اجازه این پاک کن منو برداشت دیگر بس است. خسته شدیم. فوتبال ایران بیش از هرچیزی به کلاس احتیاج دارد. به وقار. آن هم از نوع آن‌ور آبی. خودمان که خراب کردیم حداقل عینا الگوی اروپایی‌ها را در مدیریت و روابط باشگاهی تقلید کنیم. این یک نسخه کوتاه و قابل اطمینان است.
