پیمان جدید آقای واشنگتن بعد از ۳۷سال
روزنامه هفت صبح، رامتین لطیفی | نه‌تنها نشانی از آن‌ها و نامشان بر پیاده‌روهای بلوار هالیوود مانده است بلکه ستاره‌های هالیوود به سبب محبوبیت‌شان در دل میلیون‌ها آمریکایی جای دارند و هر حرکتشان ممکن است جنبشی در میان دنبال‌کنندگان آن‌ها به راه بیاندازد. ستاره‌های هالیوود مانند تمام ستاره‌های کشورهای دیگر ملغمه‌ای از افرادی گوناگون با دغدغه‌های مختلف هستند. به طور قطع یکی از دغدغه‌مندترین، شریف‌ترین و محبوب‌ترین ستاره‌های دهه‌های اخیر دنزل واشنگتن است.
دنزل واشنگتن ۶۵ساله بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان سیاه‌پوست آمریکایی است. او یکی از پرافتخارترین سیاه‌پوستان حاضر در صنعت سینمای آمریکاست که در نظرسنجی بزرگ نیویورک تایمز در سال۲۰۰۱ به عنوان یکی از بزرگترین بازیگران قرن نیز شناخته شد. او تاکنون توانسته است دو جایزه اسکار و سه‌جایزه گلدن گلوب را به خانه ببرد.
واشنگتن به سبب نقش‌های مهمی که بازی کرده است در خارج از مرزهای آمریکا نیز شخصیتی دوست‌داشتنی و محبوب است. نقش استیو بیکو، فعال و کنشگر سیاسی اهل آفریقای‌جنوبی که بر ضد رژیم آپارتاید فعالیت می‌کرد، نقش مالکوم ایکس، فعال حقوق مدنی و حقوق بشر سیاه‌پوست آمریکایی، نقش رابین هاراکین کارتر، نقش هرمان بون، مربی فوتبال و بسیاری نقش‌های دیگر بازآفرینی زندگی افراد واقعی و تاثیر‌گذار بود که از واشنگتن یک شخصیت مورد احترام و ویژه در میان ستارگان هالیوودی ساخت.
واشنگتن در رشته‌های تئاتر و روزنامه‌نگاری در دانشگاه تحصیل کرده است و در هر دو عرصه نیز فعالیت‌های مهمی داشته است. می‌توان او را تنها شکسپیرین سیاه‌پوست مشهور جهان در دنیای تئاتر دانست. به علاوه او به عنوان خبرنگار در کشور کلمبیا گزارش‌های خواندنی و مفصلی از جنگ داخلی کارتل‌های مواد‌مخدر و دولت مستقر تهیه و منتشر می‌کرد.
البته شهرت واشنگتن تنها محدود به زندگی حرفه‌ای و هنری او نیست و واشنگتن یکی از معدود ستاره‌های هالیوودی است که در عرصه جنبش‌های سیاسی، اجتماعی و مدنی دستی بر آتش دارد. واشنگتن یکی از حامیان سرسخت باراک اوباما در دوران رقابت‌های انتخاباتی میان او و سناتور جان مک‌کین بود و توانست از اعتبار و شهرت خود در جهت معرفی اوباما به عنوان یک منجی بهره ببرد و تاثیر بسزایی در رای آوردن و انتخاب او به عنوان اولین رئیس‌جمهور سیاه‌پوست تاریخ آمریکا گذاشته باشد.
واشنگتن در همان سال‌ها و با اتکا بر رابطه خوبش با باراک اوباما، در عرصه آزادی‌های مدنی و برابری نژادی فعالیت‌های گسترده‌ای انجام داد و به عنوان سخنران در تجمعات و همایش‌های بسیاری پشت میکروفن رفت. همراه با این فعالیت‌ها، واشنگتن راوی فیلم مستند تحسین‌شده «من کاکا سیاه تو نیستم» شد و توانست همراه با این فیلم در بخش مستند جشنواره اسکار هم برنده شود.
این فیلم که تاریخ نژادپرستی در آمریکا را بر اساس زندگی رهبران جنبش‌های سیاه‌پوستان مانند مالکوم ایکس، مارتین لوتر کینگ و میدگار ایورس مرور می‌کند الهام‌بخش موج جدیدی از فیلم‌های سینمایی در هالیوود شد که به مصائب زندگی اقلیت‌های نژادی، بالاخص سیاه‌پوستان در آمریکا پرداختند و می‌توان گفت همگی آن‌ها در جشنواره اسکار مورد توجه و تقدیر قرار گرفتند.
واشنگتن علاوه بر حضور و نقش‌آفرینی در جنبش‌های حقوق مدنی مانند «جان سیاه‌پوستان مهم است»، مورد توجه نهادهای حقوق بشری بین‌المللی و افراد سرشناس این حوزه نیز هست. او از شخصیت‌های مورد احترام نزد نلسون ماندلا بود که همواره به بنیاد خیریه او کمک مالی می‌کرد. همچنین او سال‌هاست سخنگوی باشگاه پسران و دختران آمریکاست که به پیگیری دغدغه جوانان آمریکا می‌پردازد.
حتی شبه نظامیان کلمبیایی که تعدادی سرباز آمریکایی را گروگان گرفته‌اند هم از دولت آمریکا خواسته‌اند تا واشنگتن را به عنوان واسطه و امین برای آزادی گروگان‌ها و مذاکره به کلمبیا بفرستد.
واشنگتن در عرصه تبلیغ دین هم فعال است و همه او را به عنوان یک مسیحی اصیل نیز می‌شناسند. او در ساخت کلیسا و برگزاری تجمعات مذهبی و دینی نیز فعال است و ۳ میلیون دلار برای ساخت کلیسای خدا در شهر لس‌آنجلس هزینه کرده است.
واشنگتن به رغم عادت انجیل‌خوانی هر روزه و تقیدش به مناسک دینی از افراطیون مذهبی مانند اونجلیست‌ها متنفر است و آن‌ها را گروهی نژادپرست می‌داند و بر ضد آن‌ها نیز فعالیت می‌کند.
تمام آنچه گفته شد سبب شده است تا واشنگتن نزد طبقه متوسط شهرنشین آمریکا، جوانان، اقلیت‌های نژادی و روشنفکران فرد بسیار محترم و مهمی باشد.
او روز چهارشنبه طبق یک سنت آمریکایی و برای نشان دادن عشق و شادی دوباره با پئولتا، همسر خود که در سال ۱۹۸۳ با او ازدواج کرده بود؛ ازدواج کرد و همانند مراسم ازدواج تارانتینو پس از فعالیت‌های سیاسی او و شرکت در راهپیمایی‌ها، خبر ازدواج مجدد واشنگتن هم خیل تبریک‌های افرادی را به دنبال داشت که به دنبال فرصتی برای تشکر از او به خاطر سال‌های سال حضور دغدغه‌مندانه‌اش در عرصه‌های مختلف می‌گشتند.
