معجزه سرمایه، تست خانگی، امامی و حاتمی‌کیا
روزنامه هفت صبح، سیامک رحمانی | مهمان برنامه «صبح بخیر» شبکه سه از قوانین معماری و شهرسازی انتقاد می‌کند که چه مفاسدی ایجاد کرده است. از کمیسیون ماده ۱۰۰ مثال می‌زند که چطور اجازه می‌دهد هرکس هر تخلفی خواست بکند و بعد با دادن جریمه جبرانش کند.
بعد هم از داماد یک مسئول بلندمرتبه شاهد می‌آورد که چطور در لواسان چند طبقه غیرمجاز ساخته بود و می‌گفت «مشکلی نیست، جریمه‌اش را می‌دهیم.» مهمان برنامه این قوانین را ارتباط داد به دیگر قوانینی که اجازه می‌دهند حتی کسی آدم بکشد و سرش را بالا بگیرد بگوید، طوری نشده، پولش را می‌دهم! مثل همان دختر پورشه‌سوار در اصفهان. مثل خیلی مثال‌های دیگر.
راستش این روزها به خوبی داریم مفهوم «قدرت مالی» را احساس می‌کنیم. شاید بحران و ویروسی که زندگی مردم را به خطر انداخته باعث شده تا همه بی‌پروا ثروت‌شان را به کار بیندازند و قصد رهیدن از مهلکه را داشتن باشند. شاید هم دست و پا زدن برای حفظ حیات باعث شده، قدرت و اهرم‌های مشکل‌گشای دیگران بیشتر به چشم‌مان بیاید. هرچه هست دیدن بعضی اتفاقات زور دارد و هضمش مشکل است.
آن هم وقتی که مردم برای نان شب بیش از همیشه احساس نیاز می‌کنند و مقایسه حقوق‌های حداقلی با استانداردهای زندگی مدام بغض را به گلوها می‌آورد. تصور کنید در شرایطی که خیلی‌ها برای تامین ماسک بهداشتی و لوازم ضدعفونی درمانده شده‌اند، با تبلیغاتی مواجهیم که می‌گوید شما می‌توانید با پرداختن چند صد هزار تومان در خانه تست کرونا بدهید. این که بخشی از این تبلیغات دروغین است اهمیتی ندارد.
این که می‌گویند تعدادی از کیت‌های معیوب تشخیص بیماری دست عده‌ای فرصت‌طلب رسیده و با آن دارند کاسبی می‌کنند. واقعیتی که دیده می‌شود این است که اگر شما پولش را داشته باشید، می‌توانید گلیم زندگی‌تان را از آب بکشید و فارغ از این که چه بلایی بر سر دیگران می‌آید. حتی در خبرها آمده بود که مهمانی‌های لاکچری این روزها برقرار است؛ تهمید تازه هم این است که همه قبل از حضور در مهمانی باید تست کرونا بدهند.
هم حاضران مهمانی خیال‌شان از هم راحت است و هم شما مطمئن می‌شوید که بیمار نیستید و آسوده‌تر زندگی‌تان را می‌کنید. اینها شایعه است و چنین پدیده‌ای رایج نیست؟ شاید. دادن تست کرونا برای حضور در مهمانی عملی و علمی نیست و کلک است و سرکاری است؟ شاید. اما اینجا هم داریم نمایش سرمایه‌داری را می‌بینیم.
برخلاف همه شعارهایی که می‌گفتند کرونا طبقه نمی‌شناسد و فقیر و غنی را فرقی نمی‌گذارد. همین حالا آمارهای روشن ثابت کرده که اغنیا در مقابل بیماری و مرگ ناشی از آن گارانتی بهتری دارند و ضعفا بیشتر در خطرند. همه جای دنیا. اما اجازه بدهید یک قدم از ویروس فاصله بگیریم. این روزها یک رویداد دیگر هم بود که خیلی‌ها را حساس کرد.
نامه‌ای که برای محمد امامی نوشته شد و عده‌ای از اهالی سینما امضایش کردند که در این شرایط سخت به ایشان رخصت داده شود تا از زندان بیرون بیایند. نفس کار می‌توانست قابل دفاع باشد. بالاخره محمد امامی سال‌ها در این سینما بوده و کلی دوست و رفیق دارد و شاید بخواهند برایش آستینی بالا بزنند. حالا که بسیاری از زندانیان بیرون آمده‌اند، ایرادی هم نداشت به امامی هم مرخصی داده می‌شد. شاید اگر بین این همه که به خانه آمده‌اند، اگر او هم به مرخصی می‌آمد چندان نظری جلب نمی‌شد و حساسیتی برنمی‌انگیخت. اما این نامه حسابی صدا کرده و صدای اعتراض‌ها را بلند کرد.
