قلعه‌نویی تا جام ملت‌ها قصد جوانگرایی ندارد
روزنامه هفت صبح| اولین بازی تیم ملی ایران در راه رسیدن به جام‌جهانی 2026، با پیروزی 4 بر صفر مقابل هنگ‌کنگ همراه بود. یک پیروزی خوب و مطمئن که البته نکات مهمی را می‌توان از آن استخراج کرد.
ناامیدی از جوانگرایی
این بازی تیر خلاصی بود بر پروژه جوانگرایی در تیم ملی. هنگ‌کنگ ضعیف‌ترین همگروه ما بود و بازی هم در خانه ما. این یعنی بازی پنجشنبه شب حداقل روی کاغذ، ساده‌ترین بازی تیم ملی در این گروه بود و اگر قرار بود در یک بازی به جوانان اعتماد کنیم، همین بازی بود اما امیر قلعه‌نویی نشان داد که حداقل تا پایان جام ملت‌های آسیا قصد ندارد جوانگرایی را آغاز کند. میانگین سنی ترکیب اولیه تیم ملی در ساده‌ترین بازی رقابت‌های انتخابی جام‌جهانی 30 سال بود!
در ادامه با اضافه شدن امید ابراهیمی، کریم انصاری‌فرد، رضا اسدی، مهدی ترابی و محمدجواد حسین‌نژاد این میانگین بیشتر هم شد. نکته ناامیدکننده اینکه جوان‌ترین بازیکن تیم ملی در این بازی یعنی حسین‌نژاد، در وقت‌های تلف‌شده وارد زمین شد اما ابراهیمی 36 ساله از دقیقه 70 به زمین رفت! البته احتمال کمی وجود دارد که امیر قلعه‌نویی در بازی‌های بعدی، به جوانان تیمش هم میدان بدهد اما واقعیت این است که او به دلیل ترجیح دادن نتیجه‌گرایی، از بهترین فرصتش برای این کار استفاده نکرد.
از جان امید و کریم چه می‌خواهیم؟
در حالی که تیم ملی با دو گل از مهمانش پیش بود و روند بازی هم به سود شاگردان قلعه‌نویی، در دقیقه 70 امید ابراهیمی به جای سامان قدوس به زمین رفت. تعویضی عجیب از دو لحاظ! در واقع این تعویض هم یک تعویض دفاعی بود و هم میانگین سنی تیم ملی را بالاتر برد! در اینکه ابراهیمی بازیکن باکیفیتی است تردیدی نیست اما سوال این است که تیم ملی از این بازیکن 36 ساله چه می‌خواهد؟ یعنی در فوتبال ایران، هافبکی جوان‌تر وجود ندارد که همان کیفیت را ارائه بدهد؟
حتی اگر هافبکی بهتر از او نداشته باشیم - که بعید است - باز هم بهتر بود که بازیکنی جوان‌تر به جای قدوس به زمین برود و خودش را محک بزند. واقعا یک امید ابراهیمی 36 ساله، هیچ آورده‌ای برای تیم ملی و قلعه‌نویی نخواهد داشت. این درباره کریم انصاری‌فرد هم صدق می‌کند. اگر او آماده بود، دعوت نکردنش جای بحث داشت اما او این روزها در تیم باشگاهی‌اش در قبرس هم نیمکت‌نشین است و دعوتش به تیم ملی جای هیچ دفاعی ندارد.
ژنرال و یک گام تا رسیدن به رکورد اسکوچیچ
این نهمین پیروزی متوالی تیم ملی با هدایت امیر قلعه‌نویی بود. قلعه‌نویی در شرایطی به ۹ پیروزی متوالی دست یافت که قبل از آن، محمد مایلی‌کهن در اواسط دهه 90 میلادی موفق به ثبت آن شده بود. این مربی ابتدا در دیدارهایی دوستانه بر کویت و قطر غلبه کرد، پس از آن در انتخابی جام ملت‌های آسیا، رفت و برگشت، عمان، نپال و سریلانکا را مغلوب کرد.
تیم ملی در آن سال‌ها بازی‌های دوستانه زیادی با کویت انجام می‌داد و دوباره توانست این تیم را شکست دهد. روند بردهای مایلی‌کهن با تساوی مقابل لبنان در دیداری تدارکاتی متوقف شد. امیر قلعه‌نویی که حالا به عنوان مربی توانسته رکورد تاریخی مایلی‌کهن را تکرار کند، در رکورد این مربی سهیم بود و در این ۹ برد متوالی در ۵ بازی حضور داشت که آخرین بازی‌های ملی قلعه‌نویی به‌شمار می‌آید. اما رکورد پیروزی‌های متوالی در تیم ملی متعلق به دراگان اسکوچیچ با 10 برد پیاپی است. در صورتی که تیم ملی در بازی بعدی برابر ازبکستان به پیروزی دست یابد، قلعه‌نویی به رکورد دراگان خواهد رسید.
خوشحالی برای رامین و سردار
رامین رضاییان در زمان حضور دراگان اسکوچیچ هرگز به تیم ملی دعوت نشد ولی با بازگشت کی‌روش دوباره شانس بازی برای تیم ملی را به دست آورد و از این فرصت به بهترین شکل استفاده کرده است. رضاییان در یک سال گذشته 12 بازی برای تیم ملی انجام داده و آمار 3 گل و 5 پاس گل را به‌ثبت رسانده که برای یک مدافع راست فوق‌العاده است. رضاییان پنجشنبه با یک ضربه آزاد تماشایی گل چهارم ایران را زد و در 33 سالگی همچنان آماده و سرحال به نظر می‌رسد.
اتفاقی که در آستانه جام ملت‌های آسیا خبر خوشی برای امیر قلعه‌نویی محسوب می‌شود و خیال سرمربی تیم ملی را از سمت راست خط دفاعی راحت کرده است. علاوه بر او، آمادگی این روزهای سردار آزمون هم امیدوارکننده است. سردار که برای آ‌اس رم هم گل زده است، مقابل هنگ‌کنگ دو گل زد و می‌توانست گل‌های سوم و چهارم را هم بزند اما اولی را با فداکاری برای طارمی از دست داد و دومی را با برخورد توپ به تیر دروازه حریف.
