شاهکار قدیانلو روی دیوار ساختمان کنفرانس ‌داووس

روزنامه هفت صبح | نقاشی «مهدی قدیانلو» روی دیوار ۲۰۰ متری از ساختمان کنفرانس مجمع جهانی اقتصاد در داووس به نمایش گذاشته شد. مجمع جهانی اقتصاد امسال دو غافلگیری برای ایرانی‌ها داشت؛ اولین آن عدم حضور محمد جواد ظریف در این اجلاس مهم بود و دیگری نیز نقش بستن نقاشی هنرمند ایرانی یعنی «مهدی قدیانلو» با نام «در جست‌وجوی امید» روی دیوار ۲۰۰متری ساختمان این کنفرانس.

اتفاقی که برای اولین بار در این اجلاس رخ می‌داد و یک نقاشی با چنین ابعادی روی بخش بزرگی از دیوار ساختمان این کنفرانس قرار گرفت. به این ترتیب «مهدی قدیانلو» نقاش و دیوارنگار متولد سال ۱۳۶۰حالا به یکی از سفیران فرهنگی ایران تبدیل شده که نقاشی‌هایش علاوه بر دیوارهای شهر تهران، بر دیوارهای لندن، رم، بوستون و داووس به چشم می‌آید. در این گزارش از نقاشی و سرنوشت کاری «مهدی قدیانلو» می‌گوییم.

*** چگونه خاص شد؟
شاید برای شما این سوال به وجود آمده باشد که اهمیت اکران نقاشی «در جست‌وجوی امید» در اجلاس داووس چیست؟ این قسمت را از گزارش مفصل بی‌بی‌سی انگلیسی نقل می‌کنیم: «این اثر، دختر بچه‌ای را از پشت سر ایستاده رو به آسمان وسیع آبی نشان می‌دهد با بادکنکی در دست.

مهدی قدیانلو درباره تصویری که کشیده گفته است طرح دختربچه را اولین بار ۱۵ سال پیش بر دیواری در تهران کشیده است. او می‌گوید دوست دارد از کودکان در کارهایش استفاده کند چون آنها زیبا و معصومند. به گفته قدیانلو درباره هدف این نقاشی در ساختمان داووس جایی که رهبران و سیاستمداران جهان در آن حضور دارند، انتقال این پیام بوده که با وضعیت کنونی در جهان، آینده برای کودکان نامشخص است و با گرمایش زمین معلوم نیست این آسمان آبی برای آنها بماند…

او در نشستی در حاشیه داووس گفته: تا به حال برای مخاطبانی از این دسته که در داووس هستند، اثری تولید نکرده‌ام. بیشتر کارهایم در فضای عمومی شهرها و برای مردم عادی بوده است اما داشتن چنین مخاطبانی، مسئولیتم را برای خلق این اثر سنگین‌تر کرد.» او درباره اینکه چرا چنین نقاشی را برای دیوار سالن کنفرانس داووس انتخاب کرده به مجله «مجمع اقتصادی جهان» گفته:

«من احساس می‌کنم که در حال حاضر سلامت سیاره زمین و تغییرات آب و هوایی در خط مقدم همه اندیشه‌های ماست. به عنوان مثال کمبود آب یک معضل جدی در ایران است. با اینکه برخی هنوز می‌گویند که این معضل به وسیله انسان ایجاد نشده است اما من باور دارم که همه ما مسئول سرنوشت سیاره خودمان هستیم. تمام افراد، چه آنهایی که در موضع قدرت هستند و چه افراد عادی باید کاملا با هم در ارتباط باشند. از نظر من، آینده فرزندان ما یک نگرانی مهم است و امیدوارم که برای کسانی که کار من را در اجلاس داووس می‌بینند نیز چنین باشد.»

*** چند اثر مهم قدیانلو
این هنرمند تا به حال چند صد طراحی و گالری داشته اما برخی از آن‌ها خاص‌تر و شناخته‌تر شده‌تر از بقیه هستند.
* دیوار سفارت ایتالیا:او در مهرماه امسال به همراه هنرمندی ایتالیایی به نام «پائولو بوردینو» در پروژه‌ای به نام «هنر شهری فرصتی برای اتحاد» به نقاشی بر دیوار سفارت ایتالیا در تهران پرداخت.

‌* لینشوپنگ سوئد:در مهرماه سال ۱۳۹۶، دیواری در شهر لینشوپنگ سوئد، صاحب یکی از آثار او شد. نکته جالب اینجاست که او نمی‌خواست این کار را قبول کند و استودیو نقاشی‌اش در تهران را رها کند و مایل به نقاشی در سوئد نبود. به نوشته رادیو سوئد اما زمانی که یکی از افرادی که پشت پروژه شهرک واله در لینشوپنگ قرار دارد به دیدار او در تهران آمد و به او اصرار کرد، کار روی دیوار این شهر را قبول کرد.

*بوستون آمریکا:ساختمان حمل و نقل رز کندی در منطقه گرینوی بوستون آمریکا که هر ساله در فصل پاییز دیوار این ساختمان را برای نقاشی به یک هنرمند سفارش می‌دهد در آبان ۱۳۹۵ این دیوار در اختیار مهدی قدیانلو قرار گرفت تا اثر خود را روی این دیوار خلق کند. به این ترتیب اولین هنرمند ایرانی پس از انقلاب اسلامی نام گرفت که در هر دو کشور ایران و آمریکا سفارش کار گرفت.

* شوردیچ لندن: اثر نقاشی او با نام «ما بازی را شروع نکردیم» در بهمن ۱۳۹۴ در دیواری در محله شوردیچ لندن قرار گرفت. این محله در شرق لندن قرار گرفته و دیوارهای آن به نوعی یکی از مراکز اصلی نقاشی دیواری در جهان محسوب می‌شود. دیوارنگاره او در این محله به عنوان «ما بازی را شروع نکردیم» سه کودک را در حال بازی نشان می‌دهد.

* خیابان‌های تهران:او بیش از ۱۰۰ اثر در خیابان‌های تهران دارد. از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۳!

*** چگونه به اینجا رسید؟
در سال ۱۳۸۵ فراخوانی از طرف شهرداری تهران داده شد که طی آن از هنرمندان دعوت شده بود که طرح‌ها و ایده‌هایشان را برای دیوارهای شهر ارسال کنند. شورایی هنری از اهل فن شکل گرفت و سرانجام طرح‌های «مهدی قدیانلو» برای اجرا در سطح شهر انتخاب شد و این شروع کار او بود.

طرح‌های او اکثرا سوررئال و سه بعدی بودند. طرح‌هایی که امکان نداشت اثری از آسمان آبی یا کودکان در آن نبینید. او در مصاحبه‌ای با سایت «هنر اقتصاد» در این باره گفته: «در آن زمان مجوز تراکم‌ها فروخته می‌شدند و باغ‌ها یکی یکی از بین می‌رفتند و فضای سبز و آسمان آبی، تنها در نقاشی‌ها روی دیوارها می‌آمدند… در آن زمان ایده‌آل من این بود که فضاهایی را در تهران نقاشی کنم که دیگر وجود نداشتند.

من در اوج دوران فروش تراکم روی دیوارها آسمان را نقاشی می‌کنم و این در درون خودش طنز تلخی داشت. شاید یکی از دلایلی که دیگر شهرداری با من همکاری نکرد، همین بود. کشیدن آسمان آبی، فضاهای سبز و آدم‌های آرام و خوشحال که کنتراست تلخ و زننده‌ای با خیابان‌های تهران ایجاد می‌کرد، در واقع یک نوع نقد به چیزی بود که دیگر وجود نداشت.»