روزگار تلخ شبکه یک؛ تکراری و بدون برنامه شاخص
روزنامه هفت صبح، گروه تلویزیون | هشتمین ماه ۱۴۰۰ در حال پایان است اما برای شبکه یک تغییر فصل و ماه تفاوتی نمی‌کند. این شبکه از ابتدای هفته باز هم سراغ یک سریال تکراری رفت تا مهم‌ترین ابزار خود برای جذب مخاطب را از دست بدهد. از آن‌سو برنامه‌ای شاخص که توان جذب مخاطب گسترده را داشته باشد، در این شبکه وجود ندارد.
در عوض شاهد برنامه‌های ضعیف متعدد هستیم. برای پی بردن به وضعیت بد این شبکه نگاهی به چینش کنداکتور بیندازید. ساعت ۲۳، یک شب در اختیار برنامه‌ای سیاسی است، یک شب برنامه‌ای محیط زیستی، یک شب برنامه تخصصی با موضوع سریال و… پنجشنبه و جمعه‌شب که ایام فراغت است، درنگ تنهایی و سریالیست پخش می‌شود.
تکراری‌ها
کف‌گیر سریالی شبکه یک در سال ۱۴۰۰ خیلی‌زود به ته‌دیگ خورد. این شبکه شش سریال تکراری تا اینجای سال روانه آنتن کرده: شب عید، دیگری، نامه آخر، چادر گل‌دار، زیرخاکی ۱ و حالا زیرخاکی ۲٫ عجیب جایی است که این سریال را خرداد‌ماه برای بار اول پخش کرده بود. شبکه یک به‌واسطه سریال‌هایش بود که دیده می‌شد و توی چشم قرار می‌گرفت. امسال اما وضعیتی خراب در پخش سریال دارد.
پشت‌خط مانده‌ها
نمی‌دانیم در تلویزیون و شبکه یک چه‌خبر است که دو سریال آماده‌پخش را در کنداکتور قرار نمی‌دهد. مرداد‌ماه تیزر ۸۷ متر کیانوش عیاری از شبکه یک پخش شد. بعد از آن به هر دلیلی این سریال روی آنتن نرفته است. با این حال نه عوامل سریال و نه تلویزیون یک خبر ساده درباره دلیل این اتفاق بیان نکرده‌اند.
حداقل فایده این کار، احترام به مخاطبی است که به او وعده پخش سریال داده شد. وانگهی اطلاع‌رسانی جلوی شائبه‌ها را می‌گیرد. اطلاع دقیقی درباره دیگر سریال شبکه یک یعنی پس از آزادی در دسترس نیست. سریال محمد‌علی باشه‌آهنگر آماده پخش است اما شنیده می‌شود گرفتار ممیزی شده و تا اطلاع ثانوی در بایگانی خواهد ماند. حالا شبکه یک مجبور است تن به بازپخش سریال بدهد و کارکردی شبیه آی‌فیلم و تماشا به‌دست بیاورد!
ناکام‌ها
در شبکه یک چند برنامه هستند که داعیه جذب مخاطب دارند اما به گواه آمار و واکنش‌های مجازی، این برنامه‌ها ناکام بوده‌اند. ثریا، برنامه‌ای پرسشگر است و قصد اصلاح مشکلات مختلف را دارد. نتیجه‌ای که به‌دست آمده اما نسبتی با ذائقه مخاطب ندارد و فاقد طراوت است. در شرایط معقول چنین برنامه‌ای مختص شبکه افق است.
وقتی به شبکه یک می‌آید باید ساختار آن تغییر کند و مخاطب گسترده را از یاد نبرد. دیگر برنامه این شبکه یعنی نگاه یک، تریبونی است برای مسئولان مختلف تا از عملکرد خود دفاع کنند و وعده بدهند. عایدی مخاطب از این برنامه خشک و یکنواخت چیست؟ بارها با استناد به ایرادهای آن، نتیجه گرفته‌ایم: هیچ.
در این برنامه مجری و مهمان ساعتی صحبت می‌کنند و نه از آیتم خبری است و نه مهمان دوم. درنگ تنهایی هم به‌رغم سوژه خوب با موضوع محیط زیست، برنامه‌ای حراف و خسته‌کننده است. چه کسی در شب تعطیل پای یک برنامه‌ای تلخ می‌نشیند؟ همه این برنامه‌ها مخاطب را نادیده می‌گیرند و وسوسه‌ای برای تماشا ایجاد نمی‌کنند. حتی برنامه‌ای مثل دستپخت که قرار بوده وجه سرگرم‌کننده داشته باشد هم به تکرار افتاده است.
نیمه موفق‌ها
شبکه یک چند برنامه دارد که به‌رغم موفقیت، تبدیل به برنامه‌های شاخص نشده‌اند. در این میان ایرانگرد یک استثناست که مخاطب خاص خود را دارد. سریالیست اما برنامه‌ای تخصصی در حوزه سریال است که حواسش به وجه سرگرم‌کننده هست. این برنامه جمعه‌شب‌ها پخش می‌شود و همین نشان می‌دهد چقدر دست شبکه یک خالی است که برای آخر هفته خود دست به دامان یک برنامه تخصصی شده.
ورزش و مردم به‌رغم ایرادها، وظیفه خود را انجام می‌دهد و برای رنگ‌آمیزی آنتن لازم است. همین تعریف برای مسابقه ایران هم صدق می‌کند. منتها فراموش نکنیم هیچ‌کدام از این برنامه‌ها «برند» نیست و مثلا کاری که «خندوانه» و «دورهمی» برای شبکه نسیم می‌کنند را برای شبکه یک انجام نمی‌دهند. وانگهی از میان برنامه‌هایی که نام برده شد، فقط سریالیست در باکس ساعت ۲۳ روی آنتن شبکه یک می‌رود و همین هم یک عامل ضربه‌زننده به این شبکه است.
