درباره موسیقی در این دولت و باقی دولت‌ها
روزنامه هفت صبح، بهنام مظاهری | در روزهای انتخابات هستیم و باز هم مثل همه انتخابات گذشته، نامزدهای انتخاباتی توجه زیادی به موسیقی نشان می‌دهند.یکی از موسیقی رپ می‌گوید و دیگری از اینکه چرا موسیقی ما همگام با موسیقی جهان پیش نمی‌رود شکایت می‌کند اما حداقل امسال دیگر محمدرضا شجریان نیست که از او هم برای رای‌آوری مایه بگذارند.
اما این‌بار گویی هنرمندان حوزه موسیقی از این‌همه وعده وعید‌های دولت‌های پیشین دلزده شده‌اند و در کمپین‌های انتخاباتی نامزدهای این دوره خبری از همکاری هنرمندان مشهور نیست. ترانه‌ای سروده نشده و کاری هم خوانده نشده. در دولت آقای روحانی در ابتدای امر قرار بود مشکلات حوزه موسیقی تا حدود زیادی رفع شود اما به‌واقع این اتفاق نیفتاد. در ۸ سال گذشته همچنان با ممنوع‌الکاری‌ها و لغو مجوز کنسرت‌ها (به‌ویژه کنسرت‌های راک) مواجه بودیم و کرونا هم که دیگر جانی برای موسیقی باقی نگذاشته.
در دولت آقای روحانی و در حوزه موسیقی از ابتدا هدف‌گذاری روی سهولت در امر مجوزها بود و انصافا هم این اتفاق افتاد. روند اخذ مجوز سریع‌تر و آسان‌تر شد. حالا دیگر هفته‌ای حدودا بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ تک‌قطعه مجوز می‌گرفت. اما امن نبودن فضای سرمایه‌گذاری در موسیقی باعث شد بسیاری از تهیه‌کنندگان با سابقه این حوزه بی‌خیال شوند و در عرصه‌های دیگری تلاش کنند. تعداد اندکی خواننده پاپ ماندند آن بالا و سرمایه‌گذاران‌شان هم علاقه‌ای به موسیقی نداشتند و تنها به بازگشت پول‌شان در مدت محدود فکر می‌کردند.
بسیاری از موزیسین‌ها در سال‌های اخیر مهاجرت کردند چرا که اینجا درآمد مطلوبی نداشتند و حتی بیمه هم نبودند. موضوع مهاجرت‌های هنرمندان در سال‌های اخیر حتی شدت بیشتری گرفت و اخبارش هم حالا دیگر همه می‌دانند. حالا فقط آن جمله از آن مدیر دفتر موسیقی در ذهنم می‌چرخد که در مصاحبه گفت دفتر موسیقی خیلی نمی‌تواند حمایت کند و کار ما اینجا اداری است و سهولت در مجوزها برای‌مان بیشترین اهمیت را دارد.
موسیقی رپ یکی دیگر از مواردی بود که این دولت با آن سر و کار داشت. اخبار ضد و نقیض مجوز گرفتن رپر‌ها مدام روی سایت‌ها قرار می‌گرفت. یاس برای تیتراژ فلان فیلم می‌خواند و بعد خبر حذف صدای یاس از همان فیلم رسانه‌ای می‌شد. تتلو روی ناو جنگی خواند. حمید صفت هم در این سال‌ها روی لبه فعالیت رسمی و غیررسمی راه رفت. اما نهایتا آرمین ۲afm بعد از چهار پنج سال سکوت، با اندکی تغییر در سبکش مجوز گرفت و این در حالی بود که از مدت‌ها قبل هومن گامنو تلویزیون و حداقل شبکه نسیم را قبضه کرده بود.
ماجرا آنجا بامزه می‌شود که کاندیدای محترم از وضعیت موزیک رپ شکایت می‌کند تا مثلا رای جمع کند، در صورتی که از ادبیاتش مشخص است اصلا آشنایی با موسیقی ندارد چه برسد به اینکه رپ گوش کند. حالا که دوباره تنور انتخابات گرم است، همه توجه‌ها به موسیقی جلب شده و از اینکه موسیقی ما باید جهانی شود هم حرف به میان آمده. اینکه موسیقی ما جهانی شود هم نکته جالبی است که نمی‌شود. یکی به‌خاطر زبان فارسی و دیگر اینکه موسیقی در کشورهای دیگر به یک صنعت درست و حسابی تبدیل شده و ما فعلا سال‌ها عقبیم.
مثلا اینکه حالا غربی‌ها در تولید یک موزیک پاپ به چیزهایی از قبیل تاثیر فرکانس‌ها در مغز مخاطبان و مهندسی آن فکر می‌کنند و ما درگیر این هستیم که چرا کنسرت آنلاین که می‌بینیم هی از سایت بیرون می‌افتیم! حالا شما بگویید چطور قرار است موسیقی‌مان را به یک صنعت جهانی تبدیل کنیم؟ پیشرفته‌ترین کشورهای دنیا برای هنر و موسیقی‌های فاخر هزینه می‌کنند، در حالی که در ایران با نگاه پول درآوردن از موسیقی و هنر، آسیب‌های جدی به آن وارد شده است.
رضا مهدوی یکی از منتقدان موسیقی درباره عملکرد دولت روحانی در حوزه موسیقی حرف جالبی زده. او می‌گوید:«کمترین انتظار اهالی موسیقی در سال‌های گذشته این بود که حداقل، مقام اول اجرایی کشور یک بار روی صندلی کنسرت‌های موسیقی بنشیند در حالی که آقای رئیس‌جمهور هرگز به اجرای موسیقی سر نزد و این نشان از بیگانگی رئیس‌جمهور با فرهنگ و بی‌علاقگی به هنر بود.»
آنطور که ما تا امروز فهمیدیم موسیقی ایران هر چهار سال یک‌بار مهم می‌شود و بعد دوباره داخل گنجه گذاشته می‌شود تا چهار سال بعد. امیدواریم این‌بار برخلاف همیشه اندکی و فقط اندکی از مشکلات این حوزه حل شود تا حداقل بتوانیم در سال‌های پیش‌رو با صنعت موسیقی کشورهایی مثل ترکیه رقابت داشته باشیم.
