درباره فوتبال و جامعه و غزه و ازدواج و کمدین‌ها
روزنامه هفت صبح| یک: دیروز نوجوانان ازبکستان دو بر یک انگلیس را بردند و رفتند یک‌چهارم نهایی. پریروز بزرگسالانشان برتری واضحی نسبت به ما داشتند و در نهایت شکست 2بر صفر را به تساوی 2-2 بدل کردند. دو سه ماه قبل هم تیم امیدهای ازبکستان خیلی راحت امیدهای ایران را شکست داده بود.
صدای پیشرفت فوتبال ازبکستان و سبقت‌شان از ایران کاملا شنیده می‌شود. ارتباط پیشرفت ورزش و مسابقات قهرمانی با بالارفتن سطح زندگی و رشد اقتصادی از مسائل جذاب دنیای معاصر است. ما طی دهه هشتاد خرج قابل‌توجهی در عرصه ورزش انجام دادیم و نتیجه‌اش را در موفقیت‌های فوتبال و والیبال و بسکتبال ایران در دهه نود دریافت کردیم. وقتی که در هر سه رشته مدعی اصلی قهرمانی محسوب می‌شدیم. فشار تحریم‌ها، تنگدستی مالی و سیاست درهای بسته به‌تدریج تاثیرشان را روی ورزش‌های قهرمانی هم می‌گذارد. اتفاقی که در جهت معکوس در ازبکستان رخ داده است.
دو: اینجا باز هم آن فرضیه را تکرار می‌کنم: استیلیزه کردن بیش از حد جامعه آن‌طور که دوستان در مجلس و جبهه پایداری می‌خواهند موجب شکل‌گیری یک جامعه کند و غیرمنعطف می‌شود و امکان واکنش‌های حیاتی را از آن می‌گیرد و درصد آسیب‌پذیری‌اش را بالا می‌برد. همان‌طور که در ضدعفونی کردن بدن و پاستریزه کردن و استریلیزه کردن خود موجب کاهش مقاومت بدن می‌شود. همین دیگر.
سه: تا به اینجای کار ایران در ماجرای غزه بیش از آنچه از دست داده باشد به‌دست آورده است. واکنش‌ها هوشمندانه بوده است. چه در تهران و چه در بیروت و چه در صنعا. همین دیگر. خواستم شکسته بسته بگویم.
چهار: دوتا ازدواج و دوتا بیماری سنگین، تحریریه هفت‌صبح را در هفته گذشته با بحران روبه‌رو ساخته بود. امیدواریم توانسته باشیم عوارض این بحران‌های تلخ و شیرین را از چشم شما و در صفحات پنهان کرده باشیم.
پنج: جامعه ایرانی چقدر استعداد ممتاز کمیک خلق کرده طی دو سه دهه گذشته. این تعداد بازیگر درجه یک عرصه کمدی که شبیه یک گنج می‌ماند نمی‌دانم چه ارتباط ارگانیکی با بدنه جامعه و تحولات آن دارند و چه رابطه مستقیم و یا معکوسی می‌شود بین آنها برقرار کرد. هرچه هست وجود رضا عطاران، مهران مدیری، پیمان قاسمخانی، پژمان جمشیدی، جواد عزتی، جواد رضویان، سروش صحت، امیرمهدی ژوله، محراب قاسمخانی، بیژن بنفشه‌خواه و همین‌طور خانم‌ها شقایق دهقان، ویشکا آسایش، فلامک جنیدی و آزاده صمدی نشانه‌هایی از دست پر سینماگران و برنامه‌سازان در عرصه کمدی هستند. هیچ‌کدام از کمدین‌های قبل از انقلاب به گردپای این نام‌ها نمی‌رسند. حتی پرویز صیاد و صمدهایش. سریال جدید رضا عطاران را دیدم و یاد این مسئله افتادم.
