به جا مانده از ال‌کلاسیکوی ۲۵۵
روزنامه هفت صبح، شهنام صفاجو| بارسلونا تیم اول شهر بندری بارسلون در مهمترین بازی باشگاهی جهان «ال‌کلاسیکو» که تماشاگر تلویزیونی میلیاردی دارد، یکبار دیگر مقابل حریف سنتی خود زانو زد و در‌حالی‌که تیم برتر میدان به‌نظر می‌رسید و به گل دوم هم نزدیک شده بود، از رئال‌مادرید کامبک خورد و نتیجه را 1-2 واگذار کرد. در چند روز اخیر بحث‌های زیادی در محافل فوتبالی جهان شده و دلایل مختلفی برای شکست بارسلونا و پیروزی رئال‌مادرید در این دیدار همیشه سخت ذکر شده است. مقاله ذیل نیز تحلیلی شخصی بر این ماجرا‌ست…
دفاع ژاوی : به‌خاطر ندارم که بارسلونا طی سالهای اخیر و حتی سالهای دور از سیستم 2-5-3 استفاده کرده باشد. فلسفه بارسا 3-3-4 هلندی است که از زمان یوهان کرایف به بعد مورد توجه مربیان مختلف بوده؛ اما ژاوی در مهمترین بازی فصل سیستم 2-5-3 یا به‌عبارتی 1-4-2-3 را در زمین پیاده کرد و شکست سختی خورد. در خط دفاعی ترکیب آرائوخو و کریستنسن با مدافع باسکی تازه از راه رسیده «اینیگو مارتینز» بسیار ناهمگون بود و در غیاب ژول کونده فرانسوی، دفاع بارسا در عمق شکننده به‌نظر می‌رسید.
هافبک دفاعی : نیمکت‌نشینی رومئو و جایگزینی دو هافبک میانی برای مقابله با هافبک‌های تراز اول رئال‌مادرید که با سیستم 2-4-4 لوزی به میدان آمده بودند هم از تصمیم‌های اشتباه ژاوی بود. این درست که هافبک 31سالهای که از خیرونا آمده، توان ارائه یک بازی کامل مقابل حریف دیرینه را ندارد، اما گاوی و گوندوغات هم اصولاً هافبک دفاعی Defensive Midfieldنیستند و نقش آنها در پست هافبک میانی Central Midfield تعریف شده است. به این معنا، بارسلونا پس از جدایی بوسکتس، جایگزین مناسبی در پست شماره 6 ندارد و به‌نظر می‌رسد هدف اصلی ژاوی استخدام یک هافبک دفاعی در اولین فرصت ممکن است. بازیکن مورد علاقه سرمربی کاتالان «مارتین زوبیمندی» است؛ هافبک دفاعی 24ساله رئال سوسیداد که در وب‌سایت ترانسفرمارکت 40 میلیون یورو ارزش‌گذاری شده و قطعاً بارسلونا برای استخدام او به‌ویژه در نیم‌فصل نقل و انتقالات زمستانی باید مبلغی بالاتر از این را پرداخت کند.
قلب میدان : نفر سوم جنگ‌های میانه میدان بارسا، جوانی 20ساله به‌نام فرمین لوپز بود. هافبکی که بیشتر میل به تهاجم دارد و در ال‌کلاسیکو پیش‌فصل مدل آمریکایی هم این مورد را نشان داده بود. لوپز به وضوح برای مقابله با هافبک‌هایی چون کروس، والورده، شوامنی و بلینگام فاقد توانایی و تجربه کافی بود و جریان بازی هم این را نشان داد؛ وقتی هافبک‌های رئال میانه میدان را از چنگ بارسایی‌ها درآوردند و در نیمه دوم ضربه کاری را به این تیم زدند. بارسلونا در این جناح بازنده میدان بود و با از دست دادن مرکز زمین، شانسی برای غلبه بر حریف دیرینه خود نداشت.
شماره 9 : در ال‌کلاسیکوهای سالهای اخیر کمتر پیش آمده که میزان تملک توپ دو تیم بزرگ اسپانیایی خیلی نزدیک به‌هم باشد (49-51 درصد). فلسفه بارسا اصولاً روی تاکتیک حفظ توپ، پاسکاری کوتاه و عبور از کانال‌های عمقی طراحی شده، اما ژاوی مدتی است فاتحه تیکی‌تاکای گواردیولا را خوانده و سعی می‌کند با نفوذ از کناره‌ها و بازی مستقیم از طریق بازیکن پست 9 خود صاحب موقعیت گلزنی شود؛ پس نیمکت‌نشینی لواندوفسکی و بازی فران تورس در این نقش، یک ایراد تاکتیکی برای مربی کاتالان و تیمش است؛ به این معنا که شماره 9 لهستانی نفر جایگزینی ندارد تا حملات پراکنده از جناحین زمین و بازی مستقیم بارسا خیلی نشانه‌ای از گلزنی به خود نگیرد.
دو ژوائو : ژوائو کانسلو و ژوائو فلیکس دو بازیکن مازاد سیتی و اتلتی در مارکت تابستانی فصل 24-2023 بودند که هر دو پس از درگیری دامنه‌دار با مربیان خود، در روز پایانی نقل و انتقالات با قرارداد قرضی راهی بارسلونا شدند. بازی‌های ساده ابتدای فصل برای این دو بازیکن خوش‌یمن بود اما به محض برخورد به اولین حریف سخت، عیار این دو بازیکن عیان شد تا مشخص شود چرا گواردیولا و سیمئونه به‌راحتی از این دو پرتغالی نافرمان گذشتند و اجازه جدایی تقریباً رایگان آنها را دادند. فلیکس در ال‌کلاسیکو خیلی دیده نشد و نقش خاصی در ضریب حمله تیم نداشت. کانسلو هم در پست وینگر راست یک غریبه بود و به‌جز یکی دو نفوذ و شوت مستقیم، کار خاصی نکرد. تعویض آنها هم دیر انجام شد تا بارسا ضرباهنگ لازم برای ثبت گل دوم احتمالی را پیدا نکند.
حالا مادرید!
همه نقاط ضعف بارسلونا در سیستم عجیب این تیم را بررسی کردیم؛ حال نوبت آنالیز اشتباهات کارلو آنچلوتی است که در ال‌کلاسیکو اخیر تا لبه پرتگاه رفت؛ اما از باخت گریخت و ژست فاتحانه پس از دربی اسپانیا را گرفت. البته گل زودهنگام و اتفاقی گوندوغان باعث شد برنامه مربی ایتالیایی کمی عقب بیفتد؛ اما تیم او با تکیه بر هافبک‌های کلاس جهانی خود به‌تدریج بازی را در دست گرفت و در نیمه دوم ضربه کاری را وارد آورد تا ژاوی فرصتی برای بازگشت پیدا نکند.
کاماوینگا : نیمکت‌نشینی این هافبک همه‌کاره اشتباه بزرگ کارلتو بود که می‌رفت کار دست رئالی‌ها بدهد؛ اما مصدومیت مندی باعث شد هافبک جوان فرانسوی به میدان فراخوانده شود تا با بازی شناور خود، مادریدی‌ها را به سوی پیروزی سوق دهد. کاماوینگا یک بازیکن مدرن است که اگر میزان تاثیرگذاری خود روی توپ‌های منجر به خلق موقعیت گل را بیشتر کند، هافبکی همه‌فن‌حریف خواهد شد.
مندی : معلوم نیست هواداران رئال‌مادرید چه زمانی از دست این مدافع فرانسوی ضعیف خلاص می‌شوند! آنچلوتی به‌وضوح بیش از لیاقت فرلان مندی، به او بازی می‌دهد و فران گارسیا بازیکن تیم ملی اسپانیا را روی نیمکت می‌نشاند تا جناح چپ خط دفاعی کماکان نقطه ضعف اصلی رئال‌مادرید شناسایی شود. اگر در ال‌کلاسیکو 255 لامین یامال در پست وینگر راست ثابت بازی می‌کرد، شاید بارسا در موقعیت بهتری قرار می‌گرفت. پس این شانس مندی بود که نه آرائوخو اجازه نفوذ داشت؛ نه کانسلو توان بازی در این پست را نشان داد.
رودریگو : یکی از تصمیمات عجیب کارلو آنچلوتی در ارنج تیمی رئال، بازی دادن ثابت به رودریگو گوئس است؛ وینگر راست تیم که خیلی از روزهای اوج خود فاصله گرفته و زیر فشار انتقاد هواداران و رسانه‌ها قرار دارد. آنچلوتی این برزیلی جوان را دوست دارد و برخی اخبار غیررسمی هم دستور از بالا را عامل فیکس شدن او می‌دانند. بازی ضعیف رودریگو در خط حمله تیمی که به وضوح از کمبود مهاجم رنج می‌برد، در ال‌کلاسیکو نمایان بود و قطعاً در بازی‌های مهم فصل هم گریبان رئال‌مادرید، کارلتو و البته فلورنتینو پرز را خواهد گرفت.
آلابا : این مدافع اتریشی یکی از نفرات ضعیف فصل رئال‌مادرید است. کندی آلابا عامل اصلی گل گوندوغان بود و در بسیاری از ارسال‌های هوایی هم این مرد شماره 4 نشان داد که اهل سرزنی و دفع توپ نیست. رئال با خانه‌نشینی میلیتائو در پست دفاع میانی دچار تزلزل شده و معلوم نیست زنجیره سه‌نفره «رودیگر، آلابا، ناچو» تا چه زمانی می‌تواند پاسخگوی تیم فنی و مدیریتی رئال در دفاع از دروازه خودی باشد.
مودریچ : فرستادن مودریچ روی نیمکت، حال همه رئالی‌ها را گرفته است! این درست که کاپیتان کروات سن بالایی دارد، اما او الگوی تمام‌عیار زندگی سالم بین ورزشکاران است و به این سبب هنوز هم می‌تواند یک مهره کارساز در میانه زمین رئال باشد. بازیسازی لوکیتا و نقش‌آفرینی او روی توپ‌های منجر به گل بر هیچ کسی پوشیده نیست و او بود که با ورود به زمین، ال‌کلاسیکو را به کام سپیدهای مادریدی شیرین کرد. پس لجبازی با مودریچ دیگر چه معنایی دارد؛ آقای مربی!
