اریک زمور چهره فرانسه را خشن‌تر می‌کند؟
روزنامه هفت صبح | در هفته‌ای که گذشت اروپا نگران انتخابات پیش‌روی فرانسه شده است. اریک زمور،روزنامه‌نگار راست‌گرای افراطی که حتی هنوز نامزد شدن خود در انتخابات را اعلام نکرده، توانست تعداد بسیار زیادی از فرانسوی‌ها را دور خود جمع کند. تجمع انتخاباتی او در شهر کوچک بزیه در جنوب کشور بیش از همه مارین لوپن، رهبر راست افراطی فرانسه را نگران کرده است. بنا بر نظرسنجی‌ها، هیچ بعید نیست که زمور جایگاه رهبری او را بین راست‌های افراطی ملی‌گرا در فرانسه به چالش بکشد.
زمور که خود یهودی الجزایری و فرزند خانواده‌ای مهاجر است، حالا می‌گوید که فرانسه دارد در مهاجر «غرق» می‌شود و باید والدین را مجبور کرد که برای بچه‌های خود «نام‌های فرانسوی» انتخاب کنند.زمور مجری یک شبکه افراطی در فرانسه است.او در برنامه‌های تلویزیونی‌اش هم ابایی از بیان اینکه تا چه اندازه از مهاجران به ویژه مسلمانان کینه دارد، ندارد.با وجود دوخته شدن نگاه‌ها به پیشرفت سریع اریک زمور، هیچ یک از نظرسنجی‌ها حاکی از پیروزی او یا مارین لوپن بر امانوئل مکرون در دور دوم انتخابات نیست. اما به هر حال اقبال او در میان فرانسوی‌ها که معمولا از سیاستمدارانی چون زمور استقبال نمی‌کنند، زنگ خطری برای اروپاست.
آیا اریک زمور دونالد ترامپ فرانسه می‌شود؟
یورونیوز در گزارشی به پدیده زمور پرداخته و می‌نویسد: کمتر از ۶ ماه پیش از انتخابات ریاست جمهوری فرانسه، اریک زمور، نامزد بالقوه‌ای که هنوز اعلام کاندیداتوری نکرده، به مرکز ثقل تمام بحث‌های سیاسی این کشور تبدیل شده است.اریک زمور، دوشنبه هفته پیش (۱۸ اکتبر) به نمایشگاه تجهیزات نظامی در حومه پاریس رفت.
یک تیم مشاور رسانه‌ای، او را در میان انبوه دوربین‌ها و میکروفن‌های ده‌ها خبرنگار همراهی می‌کرد. زمانی که اریک زمور و همراهانش به غرفه یک تولیدکننده مسلسل رسیدند، کاندیدای بالقوه انتخابات اسلحه را از محل نمایش برداشت و به سوی خبرنگاران نشانه گرفت و گفت: «این‌یکی شوخی‌بردار نیست.»
جنجال‌های اریک زمور یک هفته بعد دوباره تکرار شد. او این‌بار در خیابان با یک زن روسری به سر به اسم رشیده مشغول جر و بحث شد و گفت حجاب شما با لائیسیته فرانسوی نمی‌خواند و باید روسری‌تان را بردارید. در سال‌های اخیر و به‌ویژه پس از شروع جنبش جلیقه‌زردها، به حاشیه رانده‌شدگان فرانسه هم دنبال یک نماینده سیاسی می‌گردند.
این جمعیت که قسمی از رفتار «خودآگاهانه» را در تظاهرات و آکسیون‌های جلیقه زردها به نمایش گذاشت، جدی بودن خود را پس از شیوع ویروس کرونا و در جریان راهپیمایی‌های ضد پاسپورت سلامت هم به رخ طبقه حاکم فرانسه کشید. فرانسوی‌ها به سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ «سی سال افتخارآمیز» می‌گویند: سال‌های رشد اقتصادی جهانی، زمانی که بیکاری پدیده‌ای نادر به شمار می‌رفت و سطح زندگی بسیار بهتر از حالا بود.
زمور می‌گوید در سال‌های بعد، از دهه ۱۹۸۰ و به‌ویژه ۱۹۹۰، فرانسه در مسیر «زنانه کردن» جامعه گام برداشت. قدرت مردها کم شد و ارزش‌های تاریخی فراموش شدند. این سال‌ها، دوره‌ای است که فرانسه با بستن کارخانه‌ها به جامعه‌ای پساصنعتی گذار می‌کند و همزمان، حقوق تامین اجتماعی و کمک‌های دولتی به شهروندان کم برخوردار به شدت افزایش می‌یابد.
تغییر فرماسیون اقتصادی و سیاسی فرانسه در این سال‌ها، اعتراض راست‌گرایان پرشمار و ریشه‌دار را برانگیخت. نیکلا سارکوزی، این نارضایتی را با در پیش گرفتن سیاست‌های اقتصادی بازتر از یک سو و برخورد تندتر با بی‌نظمی اجتماعی نمایندگی کرد. به اعتقاد بسیاری، فرانسوا اولاند، در دوره ۵ ساله ریاست جمهوری نشان داد سیاست‌های اقتصادی چپ میانه تقریبا هیچ فرقی با راست میانه ندارد. شهروندان خشمگین فرانسه، چه چپ و چه راست می‌گویند در ۱۵ سال گذشته وضعشان فقط بدتر شده است.
زمور تا اینجا، اگرچه توانسته با شعارهای اسلام‌ستیزانه و مهاجرستیزانه، دل مخالفان وضع موجود را به دست آورد، اما رویکرد اقتصادی وی عمدتا و برخلاف بیشتر جریان‌های راست‌گرای افراطی، بازار آزاد محور بوده است. او می‌گوید «تنبل‌ها باید بیشتر کار کنند» و «آدم‌های اهل کار، مالیات کمتری بپردازند.»
میشل اُنفره، فیلسوف و مدرس راست‌گرای فرانسوی هفته پیش در یک برنامه تلویزیونی گفت: «اریک زمور باید بازوی چپش را تقویت کند. او باید صدای اعتراض‌های عمومی و مطالبات آدم‌هایی مثل جلیقه‌زردها باشد. اگر این کار را بکند، من احتمال رای دادن به او را کنار نخواهم گذاشت.»
با وجود تمام شباهت‌ها با سلوک سیاسی و رفتاری ترامپ، اریک زمور، یک روشنفکر،نویسنده و تحلیلگر بیش نیست. او هیچ تجربه اقتصادی موفقی ندارد و پشتش به جایی گرم نیست. به‌علاوه، این احتمال که بخش عمده‌ای از شهروندان فرانسه از شرم و خجالت داشتن رئیس جمهوری مثل زمور، بار دیگر به ماکرون رای دهند، اصلا کم نیست.
