این «منچستر» برای قهرمانی «یونایتد» نیست!
روزنامه هفت صبح، آرتین ابراهیمی | منچستریونایتد فصل جدید لیگ برتر انگلستان را با شکست تاریخی از برایتون آغاز کرد؛ تیم کوچکی که هیچگاه موفق به پیروزی در اولدترافورد نشده بود؛ اما دامنه مشکلات مدیریتی و فنی قرمزها باعث شد تا فصل به بدترین شکل ممکن برای هواداران این تیم آغاز شود؛ جایی که از همان روز اول به نظر می‌رسد هیچ امیدی به آنها نمی‌رود و حتی قرار گرفتن در جمع ۴ تیم برتر پریمیرلیگ هم بسیار دشوار و شاید غیرممکن باشد.
منچستریونایتد با نام اولیه نیوتن هیث ۱۴۴ سال سابقه حضور مستمر در میادین فوتبال را دارد و همواره باشگاهی با درآمد سرانه بالا بوده است. شیاطین سرخ تاکنون ۲۰ بار قهرمان لیگ فوتبال انگلستان شدند، ۱۲ بار هم جام حذفی را فتح کرده‌اند و ۵ بار هم به جام اتحادیه رسیده‌اند. در رقابت‌های بین‌المللی هم با کسب ۳ جام قهرمانی باشگاه‌های اروپا، یک جام در جام،یک لیگ اروپا، یک سوپرکاپ اروپا،یک جام باشگاه‌های جهان و یک جام جهانی باشگاه‌ها، تیمی پرافتخار به حساب می‌آیند؛ اما طی ۱۰ سال اخیر و به دلایل مختلف، هرگز صلابت گذشته را نشان نداده‌اند.
نقش فرگی
شاید هواداران دوآتشه من.یو با نظر نگارنده موافق نباشند، اما به نظرم یکی از مهمترین دلایل ضعف ساختاری یونایتدها طی یک دهه اخیر، کنار کشیدن از قبل طراحی شده آلکس فرگوسن از رهبری تیم پس از ۲۷ سال مدیریت قرمزهای اولدترافورد است. فرگوسن در دوره موفق کاری خود و با تکیه بر بازیکنان جوان و نخبه‌ای که از آنان به عنوان جوجه‌های فرگی یاد می‌شد و ستاره‌هایی نظیر فن‌درسار، ریو فردیناند، ویدیچ، وین رونی، کریک، اوون، به همه موفقیت‌های تیمی رسید
و سپس دوران بازنشستگی خود و ستارگان تیمش را پارالل هم قرار داد تا ۸ جانشین او تا امروز (دیوید مویس، رایان گیگز، لوئی فن‌خال، ژوزه موزینیو، اوله‌گونار سولشر، مایکل کریک، رالف رانگنیک و اریک تن‌هاخ) از پس بازسازی این تیم برنیایند. این ۸ نفر میراث سرمربی سالخورده‌ای را تحویل گرفتند که عملاً به نقطه صفر رسیده بود و نوسازی ساختار تیمی آن در کوتاه‌مدت میسر نبود. فرگوسن در دوره موفق خود با جذب بازیکنان ضعیف و نیمکت‌نشین خیلی به آینده تیم فکر نکرد تا نتیجه همانی شود که امروز می‌بینیم.
گلیزرها
نقش مدیریت تیم در این سقوط آزاد را هم نمی‌توان نادیده گرفت. البته که آورام و جوئل گلیزر در ویلای آمریکایی خود نشسته‌اند و کنترل از راه دور هستند، اما بدنه مدیریتی تیم و در راس آنها «اد وودوارد» که همین فوریه ۲۰۲۲ جای خود را به ریچارد آرنولد حسابدار بریتانیایی داد، با ایده‌های نقل و انتقالاتی خود و بودجه‌های کلانی که پای آن خرج کردند، هرگز نتوانستند یونایتد را به مسیر موفقیت قبلی بازگردانند. تیم استعدادیابی منچستر برخلاف دوره گذشته که به ظهور بازیکنانی چون دیوید بکهام، نیکی بات، پل اسکولز، گری نویل، رایان گیگز و… منجر شد، هرگز توجهی به تیم‌های پایه نداشت و در بازار نقل و انتقالات در پی مهره‌های درشت سوخته و جوانانی بود که محک جدی نخورده بودند.
به این عبارت خرید بازیکنانی مثل فالکائو، زلاتان، کاوانی، ایگالو و حتی همین رونالدو، ایده‌هایی از سر ضعف و زبونی تیم مدیریتی به نظر می‌آمد و از سوی دیگر صید تازه‌واردانی مثل مارسیال، آدما دیالو، جیدون سانچو ۸۰ میلیونی و… هم یک شکست بزرگ در مسیر سرمایه‌گذاری قرمزهای اولدترافورد بود که این روند هنوز هم ادامه دارد و نشانه‌های بارز آن را در خرید هنگفت مدافع کوتاه‌قامتی از لیگ درجه ۳ هلند (لیساندرو مارتینز)، دونی فن‌دبیک ناکارآمد و استخدام هافبک بیمار دانمارکی (کریستین اریکسن) می‌بینیم.
ثبات تیمی
این واژه مرکب، کلید مفقوده یونایتدها در بسط موفقیت تیمی است. تقریباً همه بازیکنان منچستر و ارکان فنی و مدیریتی آن از ثبات لازم برخوردار نیستند و همین ضعف باعث شکست‌های عجیب و نتایج تاسف‌بار تیم در سال‌های اخیر شده است. از داوید دخیا دروازه‌بان ممتاز اسپانیایی گرفته تا کریس رونالدوی محبوب و تاریخ‌ساز، بی‌ثباتی ویژگی اصلی آنها در رقابت‌های لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا بوده که این ضعف شخصی و تیمی باعث شده تا یونایتدها چند پله از رقبای خود عقب بیفتند و چهار دست و پا در پی آنان روان باشند.
منچستر متحد
نکته همین‌جاست: منچستریونایتد تیمی کامل و متحد نیست. در پست‌های مهم ضعف دارد و بازیکنان نیز پشت هم درنمی‌آیند و رابطه آنها با کادر فنی و مدیریتی باشگاه تعریفی ندارد. هر یک از این عوامل برای فروپاشی هر تیمی کافی به نظر می‌رسد و جالب این که منچستری‌ها همه آنها را با هم دارند. برای نمونه بحث جدایی رونالدو بهتر می‌توانست مدیریت شود تا این بازیکن ۳۷ ساله که هنوز هم عطش رقابت با آن مرد آرژانتینی را دارد، اینطور بی‌انگیزه نشود. در میانه زمین که نقطه ضعف اصلی شیاطین سرخ است، جذب یک بازیساز توانا می‌توانست گره از کلاف کور این تیم باز کند.
اما آنها ترجیح دادند کماکان به فرد و مک‌تومینای اعتماد کرده و در کنار این دو هافبک میانی اریکسن را جذب کنند که ایده شکست‌خورده‌ای به نظر می‌رسد. روی خط طولی هم دیوگو دالوت و لوک شاو آن چیرگی خاص در دور زدن مدافعان و ارسال‌های مورب را ندارند. در پست شماره ۱۰ هم برونو فرناندز با آن پیراهن شماره ۸ خود، دو گام از تکنیک ناب بازیسازی عقب است و در خط حمله نیز امید چندانی به رونالدوی مغموم، رشفورد و مارسیال و سانچو نمی‌رود. شاید اگر میسون گرین‌وود درگیر آن داستان حاشیه‌ای نمی‌شد، می‌توانست نقش اصلی خط حمله منچستر ۲۰۲۲ باشد، اما خبری هم از بازگشت او نیست.
سه ضعف بزرگ
بدیهی است که از ضعف‌های هری مگوایر در برخی بازی‌ها آگاه هستم، اما منچستر با وجود واران و لیندلوف در پست دفاع میانی با بحران جدی مواجه نیست. خطر اصلی که در کمین تن‌هاخ هلندی نشسته، در سه جناح به چشم می‌آید: دروازه، میانه میدان و نوک حمله. منچستریونایتد با جدایی توام با دلخوری دین هندرسون، فقط یک دروازه‌بان دارد و اگر داوید دخه‌آ مصدوم شود، تام هیتون مرد درون دروازه این تیم بزرگ نیست. در میانه زمین هم فقدان یک پلی‌میکر و بازی‌های پر فراز و نشیب فرناندز پرتغالی این تیم را آزار می‌دهد و در نقش تمام‌کنندگی هم با وجود حاشیه‌های جدید رونالدو، یونایتدها امسال بحران گلزنی را هم تجربه خواهند کرد. قرمزها چند بازیکن مازاد نظیر جونز، بایی، توانزبه و چند جوان میدان ندیده به نام‌های پلیستری، ویلیامز، هانیبال، گارناچو و زیدان اقبال عراقی هم دارند که امیدی به آنها نمی‌رود.
این یاران جدید
مدیران منچستر برای حل و فصل مشکلات تیمی خود، چشم به استخدام چند بازیکن جدید دارند تا با قدرت بیشتری به مصاف رقبای تقویت شده‌ای چون سیتی و لیورپول و تاتنهام بروند. هدف اول فرانکی دی‌یونگ است که به نظر پروسه جذب او از بارسلونا تا روز آخر مهلت نقل و انتقالات ادامه خواهد داشت و در نهایت با رقمی حدود ۶۰ میلیون یورو خریداری خواهد شد. در جناح راست توجه مربی هلندی به «آنتونی» وینگر برزیلی آژاکس است که در تیم ملی برزیل هم نقش مهمی دارد.
اما قیمت بالای او باعث عقب‌نشینی فعلی یونایتدها شده تا بلکه در روز پایانی نقل و انتقالات با رقم معقولی خریداری شود. برای تقویت پست هافبک دفاعی هم نگاه مدیران تیم به سرگئی میلینکوویچ ساویچ هافبک صرب لاتزیو است که او هم قیمت بالایی دارد. در پست وینگر چپ نگاه‌ها به آدریان رابیو هافبک ۲۸ ساله فرانسوی یوونتوس است که البته تضمین بازی ثابت می‌خواهد و در نوک حمله نیز همان سیاست قدیمی تیم، یعنی استخدام مهاجمان باتجربه در جریان است که فعلاً مارکو آرناتوویچ از بولونیا در مدار منچستری‌ها قرار گرفته است.
تن‌هاخ
او ۵۲ ساله است و در بیشتر دوران بازی خود به عنوان مدافع میانی در تیم توئنته بازی کرده و سابقه حضور در تیم‌های والویک و اوترخت را هم دارد. تن‌هاخ مربیگری را از سال ۲۰۱۲ با تیم گو آهد ایگلز Go Ahead Eagles هلند آغاز کرد؛ سپس به مدت دو سال سرمربی بایرن مونیخ ۲ شد؛ از آلمان مجدداً به هلند برگشت و تا سال ۲۰۱۷ مربیگری اوترخت را برعهده گرفت؛ در نهایت به مدت ۵ فصل سرمربی آژاکس شد و عناوینی با این تیم را تجربه کرد؛ از جمله دو قهرمانی اردیویزه هلند و صعود به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا.
این مرد هلندی که فلسفه فوتبالش با تاکتیک سنتی ۳-۳-۴ هلندی‌ها به زعامت یوهان کرایف فقید تفاوت دارد، در رقابت با پوچتینو آرژانتینی که تکلیف جدایی‌اش از پی.اس.جی مشخص نبود و زین‌الدین زیدان که سودای دیگری در سر داشت، پست سرمربیگری منچستریونایتد را بدست گرفت تا با قراردادی ۳ ساله، پرچمدار جدید قرمزهای اولدترافورد باشد. درصد موفقیت اریک تن‌هاخ در تیم‌هایی که مربیگری آنها را برعهده داشته، ۶۳ درصد بوده که نشان از توانایی‌های ضمنی او دارد.
اما لیگ هلند فاصله زیادی با لیگ برتر انگلیس دارد که باعث می‌شود قضاوت در مورد وی را به پایان فصل جاری موکول کرد. لویی فن‌خال دیگر مربی هلندی منچستریونایتد وقتی به این تیم آمد، سابقه مربیگری در تیم‌های بزرگی چون بارسلونا، بایرن و تیم ملی هلند را داشت؛ اما اتکای تن‌هاخ به تنها دو فصل موفقیت در آژاکس، بی‌تردید نیاز به تلاش بیشتر وی در جمع منچستری‌ها را دارد. منچستریونایتد در طول تاریخ خود دو مربی هلندی دیگر هم داشته است؛ رنه مولنستین که در بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ سرمربی تیم جوانان باشگاه بود و مارسل بوت که در دوره فن‌خال دستیار اول او بود. در حال حاضر هم میشل فان‌درخاخ دیگر مربی هلندی من.یو و دستیار اصلی تن‌هاخ در کنار استیو مک‌لارن است.
نگهداری از راه دور!
ارزش منچستریونایتد در وب‌سایت ترنسفرمارکت، بالغ بر ۷۰۸ میلیون یورو است. اسپانسر جدید این تیم هم TeamViewer است؛ یک نرم‌افزار رایانه‌ای با دسترسی از راه دور که امکان نگهداری از سیستم‌ها را فراهم می‌آورد.
