آنچه مجریان برنامه‌های صبحگاهی باید از آقا وحید یاد بگیرند
روزنامه هفت صبح | یک: سرباز شجاع را آورده‌اند در آنتن شبکه پنج. همان‌که در دفاع از یک زن، با زورگیر قلچماقی در منطقه تهران‌پارس گلاویز شد. حالا قرار است در برنامه تلویزیونی به‌عنوان یک قهرمان تجلیل شود اما مجری برنامه صبحگاهی هیچ نوع دورنمایی از برنامه پیش‌رو و هدف برنامه در نظر ندارد. نمی‌تواند تحمل کند که در برنامه‌اش یک نفر دیگر حداقل برای چند دقیقه قهرمان اول خواهد بود. پس به شیوه بامزه بودن خود و دست انداختن ادامه می‌دهد.
شاید ناخودآگاه، اینطوری مجری‌گری را بلد شده. این‌که مدام بامزه باشد و مدام در گوشه‌کناره‌های کلام مهمانان بلغزد و خودش را در موضع بالاتر قرار دهد. حتی یادش نمی‌رود که یک پیام اخلاقی هم درباره این‌که «مبادا مخاطبان عزیز برنامه حالا با اتومبیل دنبال دزدها بیافتند و آن‌ها را زیر بگیرند»، صادر می‌کند. خدارا‌شکر که یک مسئول نظامی روی خط آمد و با صراحت به تشویق سرباز شجاع پرداخت.
دوستان عزیزی که مجری برنامه‌های زنده هستند و به‌حق یا ناحق احساس بانمک بودن می‌کنند، بد نیست شیوه‌های اجرای مجریان مشهور آمریکایی را در نظر بگیرند. حتی مثلا جیمی فالون و جیمی کیمل و الن دجنرس. فقط در عرصه برخورد مهمانان مردمی. این‌که بتوانند در مقابل مهمانان خودشان متواضع باشند (متواضع واقعی که در کلام و حرکاتشان مشخص باشد) و بگذارند که مخاطبانشان با چهره‌ای که حرکت مهمی انجام داده، ارتباط بگیرند
نه این‌که با توفان مزه‌پراکنی خود (که چه خودآگاه و چه ناخودآگاه ناشی از یک حس اعتماد به‌نفس و یا بهتر بگوییم خودپسندی عمیق است) خودشان را در چشم تهیه‌کننده و مردم مهم‌تر جلوه‌گر کنند. کمی کنار بکشید و فرصت را به بقیه هم بدهید. کمی مهربان‌تر، کمی متواضع‌تر. شما که به لحاظ بانمک بودن همه‌چیز را در اختیار دارید، لااقل در برخی عرصه‌ها کمی عقب‌تر بایستید تا مهمانانتان دیده شوند.
دو: صحنه دست دادن وحید امیری با فرهاد مجیدی و سر به‌تواضع فرود آوردن امیری از دیروز در کانال‌های تلگرامی دست به‌دست می‌شود. مسئله دست دادن نیست. مسئله تواضع و احترامی است که در چهره بازیکن پرسپولیس نسبت به سرمربی استقلال که فقط هفت، هشت سال از او بزرگ‌تر است دیده می‌شود. این همان مرام ایرانی است. همان مرامی که در مجریان برنامه‌های صبحگاهی کمتر دیده می‌شود.
