شکارچی شماره یک ایران چه کسی بود؟
پهلوی‌ها کدام گونه‌های حیات‌وحش ایران را منقرض کردند؟
هفت صبح| رضاخان خودش شکار می‌رفت، محمدرضا هم می‌رفت و پسرش را هم می‌برد. باقی درباریان و برادران محمدرضا و وابستگان به پهلوی‌ها هم شکار می‌رفتند و وضعیت اینطوری بود: «در دوره پهلوی قُرق‌گاه‌ها و شکارگاه‌های سلطنتی فراوانی با خرج هنگفت در گوشه و کنار ایران ایجاد شد و درباریان و ثروتمندان فارغ از امور مملکت‌داری یا احتمال انقراض نسل حیات‌وحش به شکار حیوانات اعم از پرنده و چرنده می‌پرداختند.
رئیس کانون شکار ایران که خود شکارچی بود!
به گزارش فارس، با اینکه کانون شکار ایران به‌عنوان یک سازمان مستقل در جهت حفظ نسل وحوش در سال ۱۳۳۵ تأسیس شد و بعدها در سال ۱۳۴۶ سازمان شکاربانی و نظارت بر صید و در سال ۱۳۵۰ سازمان حفاظت محیط زیست جایگزین آن شد ولی استفاده درباریان و آمریکایی‌ها از امتیازات خود [برای شکار حتی در فصول غیرمجاز] همچنان ادامه داشت.»
یک برادری هم داشت محمدرضا که نامش عبدالرضا بود و شکارچی شماره یک ایران بود و در حوزه شکار یک چهره بینالمللی بود و از اینجور کارها می‌کرد: «عبدالرضا پهلوی که ریاست کانون شکار ایران را برعهده داشت خود تبدیل به یک شکارچی بینالمللی شده بود.عبدالرضا پهلوی یکی از بزرگترین شکارچیان و مجموعه‌داران شکار در ایران بود.»
انقراض شیر ایرانی
پهلوی‌ها که باید برای حفاظت از محیط زیستِ باقی‌مانده از شکار بی‌امان شاهزادگان قاجار کمر همت می‌بستند خودشان افتاده بودند به جان طبیعت و گونه‌های جانوری کمیاب ایران. نتیجه اینکه «تا پیش از آن دسته‌های ۲ تا ۵ تایی شیر ایرانی در بیشه‌زارهای جنوب ایران دیده می‌شد. ولی از اوایل دهه ۲۰ اطلاعات دیگری مبنی بر مشاهده این حیوانات ثبت نشده است...»
انقراض ببر مازندران
ببر ایرانی یا ببر مازندران نیز در دهه ۳۰ منقرض شد. واپسین ببرهای ایران در استان گلستان امروزی دیده شدند. آخرین ببر در ایران در سال ۱۳۳۲ در منطقه‌ای که اکنون پارک ملی گلستان نامیده می‌شود شکار شد و البته یک گزارش قابل اعتماد نیز از مشاهده ببر در سال ۱۳۳۸ در همین منطقه وجود دارد.
انقراض حیوانات شغل شماست!
می‌خواهم به گذشته برگردم و به نقش شاهان سلسله قاجار هم در انقراض گونه‌های باارزش حیات‌وحش اشاره کنم. نامردی است یکطرفه به قاضی برویم! در دوره قاجار و با آمدن دوربین عکاسی، خود گواه این ماجراست. شکارهایی که به دست شاهان اتفاق می‌افتاد. برای مثال به ظل‌السلطان اشاره می‌کنم که برای خود عکاسباشی مخصوصی داشت و چندین آلبوم از خاطرات شکار حضرت والا وجود دارد.
پدر تاجدارش ناصرالدین‌شاه را فراموش نکنیم که سرآمد شکارچیان دوره خود است. شکارگاه‌های منطقه سرخه‌حصار قرقگاه اختصاصی شاه قاجار بود یا مکان‌هایی چون کن، دوشان تپه، شهرستانک، سرخه‌حصار و چندین جای دیگر که دارای گونه‌های کفتار و گرگ و شغال و روباه و یوزپلنگ، سیاه‌گوش و پلنگ و خرس و قوچ و آهو و... بود.
پیروز و گورخرهای بخت‌برگشته
خب ناجوانمردانه است به تلاش(!) دوستان در سال 1397 اشاره نکنیم. ماجرای زنده‌گیری و انتقال 10 راس گورخر از سایت توران به پارک ملی کویر مرکزی را به یاد بیاورید که یک راس گورخر در ابتدای عملیات تلف شد، دو راس دیگر حین انتقال به پارک ملی کویر تلف شدند، پس از عملیات زنده‌گیریی دو راس دیگر نیز تلف شدند؛
یعنی از 10 راس، 5 راس گورخر تلف شد یا ماجرای پیروز، توله‌یوز باقی‌مانده از «ایران» و «فیروز» که در مرکز تکثیر در اسارت در منطقه حفاظت‌شده توران را به یاد بیاورید که به دلیل خوردن یک تکه کوچک پلاستیک تلف شد. کلا ایران سرزمین نامهربان با گونه‌های حیات‌وحش بوده...
