خولیو ولاسکو: به فوتبال حسادت نمی کنم؛ آرزو می کنم گتوزو، شما را به جام جهانی ببرد!
خولیو ولاسکو و موفقیتی تاریخی: حالا فقط می‌خواهم کمی فاصله بگیرم، به المپیک لس‌آنجلس فکر نمی‌کنم... این تیتر انتخابی گازتا دلواسپرت برای مصاحبه ولاسکو است.
به گزارش هفت صبح ورزشی، گازتا دلواسپرت با خولیو ولاسکو که زنان ایتالیا را هم مثل مردان این کشور به قهرمانی جهان رسانده، گفتگوی جذابی ترتیب داده است.
گفتگوی این روزنامه ایتالیایی با مربی آرژانتینی اینگونه آغاز می شود؛
سومین طلای جهانی؛ نخستین با تیم ملی زنان پس از دو قهرمانی با مردان (۱۹۹۰ و ۱۹۹۴). در ۷۳سالگی، خولیو وِلاسکو همچنان شگفتی می‌آفریند: او تابوها را می‌شکند (طلای جهانی که ۲۳ سال در انتظارش بودند) و رکوردها را بهبود می‌بخشد (رکورد پیروزی‌های پیاپی به ۳۶ رسید). پس از پیروزی سال گذشته در بازی‌های پاریس، اکنون رضایت تازه‌ای به دست آمده است.
نخستین احساس‌تان پس از این طلای جهانی چیست؟
«احساسات شدیدی دارم، چون بردن دو بازی مثل دیدار با برزیل و ترکیه آسان نبود. این گروه شایسته‌ی طلا بود. در دو سال اخیر حتی یک تمرین هم نبود که دختران نهایت توان‌شان را نگذارند. آن‌ها با فروتنی، با اشتیاق، با انگیزه کار کردند و با شجاعت بازی کردند. در این مسابقات بارها به مشکل خوردیم، اما هرگز تسلیم نشدند و ارزش‌هایی بالاتر از توانایی‌های فنی را نشان دادند. برای آن‌ها خوشحالم و برای دو دستیارم، ماسیمو باربولینی و خوان مانوئل چیچِلو. و نباید کادر پزشکی را فراموش کرد: بدون آن‌ها، نمی‌دانم فاهر و اورو اصلاً می‌توانستند در فینال حاضر شوند یا نه.»
ویژگی مهم این دختران چیست؟
«قلب. همان‌طور که پسران من در دهه‌ی ۹۰ داشتند. تنها کاری که باید بکنم این است که به آن‌ها کمک کنم. همیشه به آن‌ها گفته‌ام: می‌خواهم مستقل و مقتدر باشید. این مانترای این تیم بوده است. آن‌ها نباید به من وابسته باشند؛ به همین دلیل هرگز نمی‌بینید دختران حین بازی به من کنار زمین نگاه کنند. آن‌ها می‌دانستند چه باید بکنند؛ گاهی اشتباه می‌کردند، همان‌طور که طبیعی است، اما توانستند دو مسابقه‌ی بسیار دشوار را ببرند.»
در کارنامه‌ی بی‌پایان شما، این موفقیت چه جایگاهی دارد؟
«این پیروزی مرا بیش از طلای پاریس هیجان‌زده کرد. در المپیک همه‌چیز به‌راحتی پیش رفت، اما این‌جا در تایلند مجبور بودیم با چنگ و دندان بجنگیم. یک جام جهانی طولانی، با زمان‌های مرده‌ی زیاد. آسان نبود.»
این پیروزی را به کسی تقدیم می‌کنید؟
«می‌خواهم همیشه از جوزپه بروسکی و لئو نووی یاد کنم؛ دو نفری که در زندگی حرفه‌ای‌ام نقشی اساسی داشتند. اما امسال نخستین مربی‌ام را از دست دادم و می‌خواهم به او فکر کنم: خورخه تابوآدا، یک روزنامه‌نگار آرژانتینی. او به من این منش را داد که بتوانم بازی را ببینم. به او لقب جادوگر داده بودند، چون همیشه پیش از همه می‌دانست توپ به کجا خواهد رفت.»
در این سال‌ها با مردان و زنان قهرمانی آورده‌اید. می‌توان شما را هم «جادوگر» نامید؟
«من تنها یک مربی هستم. کار من عمل‌گرایانه است. مهم‌ترین وظیفه‌ی یک مربی این است که بتواند بازیکنان را وادار به انجام کارها کند، آن‌ها را متقاعد کند، یاری دهد، یادشان بدهد چگونه بازی را مدیریت کنند. نباید ترسید؛ چون بازیکنان مثل فرزندان هستند: اگر بترسی، متوجه می‌شوند.»
با این پیروزی وارد باشگاه مربیان ایتالیایی شدید که هم قهرمان المپیک شده‌اند و هم جام جهانی را برده‌اند؛ کنار پوتزو و رودیچ…
«دیدم و خیلی خوشحال شدم. رودیچ را می‌شناسم، حتی کارهایی هم با هم انجام داده‌ایم. یک‌بار ما را دعوت کردند تا یک فراری را امتحان کنیم. خیلی خندیدیم؛ دو مرد در سن‌وسال ما پشت فرمان چنین ماشینی…»
مونیکا دِ جنارو اعلام کرده این آخرین حضورش در تیم ملی بوده. سعی می‌کنید نظرش را عوض کنید؟
«بله، تلاش می‌کنم. همچنین فکر می‌کنم سال آینده پنج بازیکن دیگر (اگونو، سیلا، دانزی، اورو و فاهر) که سال‌ها بار تیم را کشیده‌اند، یک دوره‌ی طولانی استراحت خواهند گرفت. با آن‌ها صحبت می‌کنم تا بفهمم چقدر. این فرصتی خواهد بود برای رشد بازیکنان جوان‌تر.»
فکرتان از حالا به لس‌آنجلس ۲۰۲۸ معطوف است؟
«نه، این بی‌فایده خواهد بود. پیش از آن مسابقات دیگری هست. حالا فقط می‌خواهم جشن بگیرم و سپس استراحت کنم؛ چون زمستان دشواری را پشت سر گذاشته‌ام و نیاز دارم کمی فاصله بگیرم. امیدوارم مشکلات عاطفی تازه‌ای پیش نیاید.»
جمعه مسابقات جهانی مردان در فیلیپین آغاز می‌شود و ایتالیا یک‌شنبه شروع خواهد کرد. پیامی برای دی جورجی دارید؟
«قبلاً داده‌ام. من و او برای هم آرزو می‌کنیم، چون او هشت سال شاگردم بود. علاوه بر این، من خیلی به تیم ملی مردان وابسته‌ام.»
یک پیروزی در یک‌شنبه‌ای بدون فوتبال…
«درست است که فوتبال همچنان ورزش شماره‌ی یک کشور باقی مانده. من هرگز به همکاران فوتبالی‌ام حسادت نکرده‌ام. درست است که پول زیادی درمی‌آورند، چون میلیون‌ها نفر را جذب می‌کنند. من برای مربیان فوتبال احترام قائلم و دعا می‌کنم گتوزو موفق شود ایتالیا را به جام جهانی برساند.
